Знешняя палітыка Вяликабрытаніі пасля Другой сусветнай вайны
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?ыя надавалі ў сваёй палітыцы праблемах Садружнасці нацый і захавання ў любым статусе сваёй каланіяльнай імперыі.
У Садружнасці ў 50х гадах раслі цэнтрабежныя тэндэнцыі, назіральныя лось прагрэсавальнае паслабленне эканамічнай, палітычнай і ваеннай залежнасці краін - членаў гэтага абяднання ад Вялікабрытаніі. Нарастаючыці вострыя супярэчнасці і па пытаннях знешняй палітыкі. Усярэдзіне Содружества фармаваліся фактычна дзве групы дзяржаў з рознай знешнепалітычнай арыентацыяй. Адна з іх удзельнічала ў групоўках, напраўлення супраць нацыянальнавызвольнага руху, у другой (у асноўным афраазіяцкія краіны, якія сталі на шлях незалежнага развіцця) прыкметна было імкненне праводзіць палітыку няўдзелу ў ваенных блоках і супрацоўніцтва з усімі краінамі на аснове прынцыпаў мірнага сосуществования. Цэнтрабежныя тэндэнцыі ў Садружнасці асабліва выразна празявіліся ў перыяд Суэцкага крызісу. На пасяджэнні Генеральнай Асамблеі ААН 2 лістапада 1956 г супраць рэзалюцыі аб спыненні англафранкаізраільскай агрэсіі разам з краінаміагрэсарамі галасавалі толькі Аўстралія і Новая Зеландыя. Большасць краін Садружнасці не падтрымаюла Англію, а Індыя і Цэйлон занялі рашучую пазіцыю ў абарону Египтая. Дж. Нэру пасля казаў, што менавіта ў сувязі з Суэцкім крызісам ўпершыню паўстала пытанне аб магчымасці выхаду Індыі з Садружнасці. Вядомыале таксама заяву міністра замежных спраў Канады Л. Пірсана аб тым, што "Суэцкі крызіс паставіў брытанскае Садружнасць на мяжу распаду".
Яшчэ складаней станавілася становішча ў калоніях Брытанскай імперыі, 50я гады адзначыліся кровапралітных каланіяльнымі войнамі брытанскага імперыялізму ў Малайе, Кеніі, Брытанскай Гвіяне і інш нарастала нацыянальнавызваленчы рух народаў каланіяльных і залежных краін падахвочвала ангельскую буржуазію адшукваць новыя формы захавання сваіх эканамічных і ваенна - палітычных пазіцый на раней падуладных ёй тэрыторыях. Там, дзе сіла не вырашала пытання, яна выяўляла вядомую гнуткасць і ўсяляк манеўраваць, імкнучыся захаваць свой уплыў.
Кансерватары былі вымушаныя прызнаць факт распаду Брытанскай імперыі. У 1957 г. дамагліся незалежнасці калоніі Залаты Бераг (Гана) і Малайскі Федэрацыя, у 1960 г. - Кіпр і Нігерыя. Аднак каланіяльная імперыя Вялікабрытаніі, асабліва яе ўладанні ў Афрыцы, усё яшчэ захоўвала значныя памеры, і працэс яе крушэння разгарнуўся ва ўсю сілу ў наступным дзесяцігоддзі.
Высновы па чале 2
Каланіяльная Імперыя Брытаніі, як бачым, пасля Другой сусветнай вайны пратрымалася нядоўга. Палітычнай эліце краіны не заставалася выбора - вынікала здаць імперыю ць знешняе кіраванне. Перашкаджаць гэтаму не было ні сіл, ні магчымасцяў. У сувязі з распачатым працэсам глабалізацыі сусветных адносін у брытанскай палітычнай эліты ўзнікала перспектыва быць саўдзельнікам пабудовы сістэмы глабальнага дамінавання англасаксонскага свету. Гэта дазваляла трансляваць і зацвярджаць свае каштоўнасці і ўплыў па ўсім свеце, але значна больш дзейсна, чым сілай зброі віктарыянскай эпохі. Размен быў ажыццёўлены. Найбольшай каштоўнасцю было абвешчана захаванне "атлантычнай салідарнасці", а ў далейшым сістэма мер, вядомых як "неакаланіялізм" дазволіла адмовіцца ад прамога ваеннага ўтрымання тэрыторый у працэсе іх эксплуатацыі.
У сваю чаргу, амерыканскі капітал аддаваў перавагу дзейнічаць патакім чынам: пагадненне аб дэвальвацыі фунта разбурыла "стерлинговую зону" (гэта значыць адарвала ад Брытаніі дамініёны), дактрына Трумэна вытесНіла Брытанію з Сярэдняга Усходу, гульня Амерыкі з Англіяй падчас Суэцкого крызісу 1956, у выніку чаго Брытанія страціла Суэцкі канал, а з ім і Індыйскі акіян, усё гэта крокі ЗША па расчлянення і захопу Брытанских валадарстваў. Варта, зрэшты, адзначыць, што не толькі Брытанская імперыя, але і Французская і Італьянская апынуліся пад ударам амерыканаскага капіталу. Але Брытанская была найбольш каштоўная. Да 1961 колонизацыя Брытанскай Імперыі была завершана. Далей ЗША толькі развівалі дасягнуты поспех - прыбралі да рук метраполію. Вялікабрытанія павінна была стаць і стала "непатапляльным авіяносцам" ЗША пры ўсякім канфлікты тыя ў Еўропе. І гэтая мэта была дасягнутая. Сучасная сітуацыя яшчэ больш жаласная - знешняя палітыка Вялікабрытаніі не думаецца паза амерыканаскай палітыкі. Толькі адна дзяржава адкрыта падтрымлівае ЗША ва ўсіх лакальных канфліктах, удзельнічае ва ўсіх ваенных аперацыях ЗША - Брытаня. У дачыненні да статусу Вялікабрытаніі захоўваецца пэўны дэкарум, парушэнне якога, да прыкладу, варта было жорсткага ваеннага паражэння ў Фолклендскую інцыдэнце 1982 ваеннаму рэжыму Аргенціны, па нездагадкі рашыў запознена пажывіцца на абломках сусветнай дзяржавы.
Зрэшты, такое становішча рэчаў палітычную эліту краіны цалкам задавальняе, бо прэферэнцыі, атрыманыя краінай ва ўмовах "Pax Americana" з лішкам перакрываюць выдаткі, звязаны з настальгіяй па ранейшаму статусу імперыі.
Глава 3. Внешняя палітыка вялікабрытаніі на сучасным этапе
.1 Палітыка вялікабрытанія ў адносінах з наднацыянальнымі інтэгруюць структурамі
У сакавіка 1957 года прадстаўнікі шасці заходнееўрапейскіх краін - Бельгіі, Францыі, ФРГ, Італіі, Люксембурга і Нідэрландаў - падпісалі ў Рыме дагавор аб заснаванні Еўрапейскага эканамічнай супольнасці (ЕЭС). Вялікабрытанія ў ЕЭС не ўвайшла. Тады нешматлікія меркавалі, што заходнееўрапейская інтэграцыя прывядзе да карэннай змены эканамічнага становішча ў Зах?/p>