Знешняя палітыка Вяликабрытаніі пасля Другой сусветнай вайны
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?осіны сілаў у свеце відавочна змянялася на карысць савецкай мадэлі, становішча Брытаніі ў яе ўласных калоніях аказіілось даволі складаным. Прыходзілася манеўраваць, каб захаваць сваё панаванне, і нават саступаць там, дзе іншага шляху не было. Таму паліка імперскага ўрада насіла стрымальны характар. У Лондане выдатна разумелі, што ў цэласці і недатыкальнасці імперыю не ўтрымаць - яе час сышло і па абектыўных прычынах, і ў сілу субектных фактараў. Дзейнасць урадаў Вялікабрытаніі была накіравана хутчэй на тое, каб дэмантаж імперскіх інстытутаў не насіў характару абвала і катастрофы. Менавіта таму імперыя здавала адну пазіцыю за другой, а не павалілася ў раптоўна.
Вымушана прыйшлося пры гэтым лічыцца з абяцаннямі, дадзенымі падчас вайны народам калоній, да якіх метраполіі прыйшлося звярнуцца па дапамогу, калі імперыя знаходзілася ў цяжкім становішчы. Даводзілася лічыцца і з развярнуліся ў калоніях пасля вайны нацыянальнавызваленчым рухам, якія ўжо немагчыма было падавіць сілай. Калі ў жніўні 1945 г. Інданезія абвясціла сваю незалежнасць, урад Эттли накіравала туды 100000. Войска ў дапамогу Голандаільвяня каланізатарам, аднак пад ціскам грамадскай думкі гэтая армія была выведзена з Інданезіі ў сярэдзіне 1947 безвыніковымі былі і спробы аказаць ваенную дапамогу Францыі ў Індакітаі.
У ўласнай каланіяльнай імперыі з найбольшымі цяжкасцямі давялося ангельцам сутыкнуцца ў Індыі. Рух за незалежнасць парализовало дзеянні англаіндыйскай адміністрацыі, і 15 Сакавіка 1946 года Эттли афіцыйна прызнаў у парламенце права Індыі на незалежнасць. Але, пагадзіўшыся на гэтую сурёзную саступку, урад стала адшукваць пуці такога рашэння пытання, якое дало б яму магчымасць захаваць сваё панаванне іншымі сродкамі. Індыя была раздзеленая па рэлігійнай прыкмеце на дзве дзяржавы, якія засталіся ў складзе Брытанскай импеторыі ў якасці дамініёнаў. Тым не менш Індыйскі Саюз і Пакістан перасталі быць калоніямі і атрымалі, хоць і абмежаваную, дзяржаўную незалежнасць. Незалежнасць і статус дамініёна атрымаў таксама і Цэйлон. Бірма дамаглася незалежнасці, але адмовілася ад статусу дамініёна. Толькі ў Малайе англійская каланіяльны рэжым ўпарта дамагаўся поўнага сазахоўвання сваіх пазіцый, ангельскія войскі жорстка душылі нацыянальнавызваленчы рух у гэтым раёне. Гэта нядзіўна, бо Малайе (з Сінгапурам) была кропкай, адкуль можна было аказваць уплыў на суднаходство і гандлёвыя камунікацыі паміж Індыйскім і Ціхім акіянамі. Без Малайе брытанскае панаванне на Усходзе станавілася асіметрычным, патым - эфемерным, а пасля - знікала зусім, хоць бы таму, што Ганконг (Сянган) ніяк кампенсаваў эвентуальную страту Сінгапура. Вымушаныале давялося саступіць нават некаторыя пазіцыі і на Блізкім Усходзе. У 1946 г. Англія вывела свае войскі з Сірыі і Лівана, а ў 1948 г. адмовілася ад свайго мандата на Палестыну.
Нацыянальнавызваленчы рух у афрыканскіх калоніях Англіі яшчэ не атрымала такога развіцця, каб вымусіць яе да сурёзных саступак. Але і тут ангельскай імперыялізму прыйшлося манеўраваць. Яшчэ ў сакавіку 1940 г. пры ўрадзе Чэмберлена ў інтарэсах палітычныхскай і эканамічнай мабілізацыі імперыі быў прыняты закон, у якім адзначалася, што ангельскае міністэрства фінансаў будзе выплачваць далониальным урадам штогод на працягу 10 гадоў да 5 млн. ф. ст. на разразвіццё сродкаў паведамлення і сувязі, на мэты асветы, аховы здароўя, водазабеспячэння і г. д. У 1945 г. урад Эттли прыняло новы закон пад тым жа назвай, у якім сума штогадовых выдаткаў была падвышаная да 12 млн. ф. арт. і павінна была прадастаўляцца з 1946/47 да 1955/56 г. Однако ні кааліцыйны ўрад ваеннага часу, ні ўрад Эттли не выканалі гэтых абяцанняў: за час з 1940/41 па 1944/45 г. было выдаткавана на названыя мэты толькі 5, 7 млн. ф. арт. (Замест 25 млн.), а ў 1945/46 - 1949/50 гг. - Толькі 33 млн. ф. арт. (Замест 60 млн.). Калі ўлічыць, што за час вайны Англія вывезла са сваіх калоній сыравіны і прадуктаў харчавання на суму каля 500 млн. ф. арт., а ўсяго да канца чэрвеня 1952 г. на суму 1042 млн. ф. арт., аплата якіх была замарожаная, то бачна, што пад крывадушнай маскай "павышэння дабрабыту" была пагашана толькі нязначная частка запазычанасці Англіі калоніям. Мэтай каланіяльнай палітыкі ўрадам Эттли заставалася павелічэнне вытворчасці сыравіны ў калоніях, ненеабходна для вырашэння эканамічных цяжкасцяў Англіі. З асаблівай стараннасцю яно дамагалася гэтага ў калоніях афрыканскіх.
Адбыліся і некаторыя змены ў адносінах паміж дамініёна і Вялікабрытаніяй. З 1947 г. у дакументах, друку і літаратуры тэрмін "Брытанская імперыя" саступіў месца назве "Брытанскае садружнасць нацый", якое ўжывалася часам яшчэ да вайны (на імперскіх канферэнцыіциях 1926, 1931 г. і інш.) Замест "дамініёна" сталі пісаць і казаць "член Садружнасці". Дамініён Ньюфаўндленд у выніку рэферэндуму 31 сакавіка 1949 далучыўся да Канадзе.18 красавіка 1949 года афіцыйна выйшла з Садружнасці Ірландская Рэспубліка. Каб адкрыць магчымасць уступлення ў Садружнасць для тых калоній, якія прынялі статус дамініёна, але ўсталявалі ў сябе рэспубліканскую форму праўлення, канферэнцыя премьерміністраў краін Садружнасці ў красавіку 1949 г. прыняла рашэнне адзначаюцьнітка формулу Вестмінстэрскага статута 1931 г., абвяшчае, што "члены Садружнасьць абяднаныя агульнай пэўнасцю кароне", і лічыць ангельскага дароля расейскага толькі "сімвалам свабоднай асацыяцыі незалежных нацый - членаў Садружнасці і ў якасці такога кіраўніком Садружнасці".
Вялікая ўвага кіруючыя колы Англіі, якая стаяла ля ўлады Консервативная пар?/p>