Знешняя палітыка Вяликабрытаніі пасля Другой сусветнай вайны
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?дняй Еўропе. У.І. Ленін, вывучаючы працу Дж.А. Гібсана "Імперыялізм", звярнуў увагу на яго думку аб тым, што капітал ужо ажыццяўляе міжнароднае супрацоўніцтва і што будучыня пакаленне можа стаць сведкам "магутнага міжнароднага абяднання капіталу". Выпісаўшы гэтыя думкі і падкрэсліўшы іх, Ленін напісаў на палях: "Добра сказана". Агульны рынак адразу пасля свайго стварэння стаў хутка ўмацоўвацца і распаўсюджваць свой уплыў.
Ангельскія кіруючыя колы хоць і не занадта верылі ў эфектаўнасць ЕЭС, але ў той жа час асцерагаліся, што калі Супольнасць набярэ сілу, то яно стане канкурэнтам Англіі ў барацьбе за рынкі збыту. Каб параваць намаганні блока, Англія вылучыла план заходнееўрапейскай зоны свабоднага гандлю, а затым паспрабавала выкарыстаць створаную ў Напрыканцы 1959 году Еўрапейскую асацыяцыю свабоднага гандлю (ЕАСГ), каб перашкодзіць развіццю інтэграцыі "шасцёркі". Аднак па меры ўзрастання ролі ЕЭС еўропейский рынак для Англіі станавіўся ўсё больш важным, і тады Лондан пачаў перамовы з Агульным рынкам аб уступленні ў яго, праўда, на сваіх уласных умовах, такіх, якія дазволілі б цалкам захаваць спецыфічныя адносіны Англіі з ЗША і толькі нязначна закрануць яе сувязі з краінамі Садружнасці.
Дыскусія па пытанні аб уступленні Вялікабрытаніі ў Еўрапейскае эканамічнае супольнасць аказала сурёзны ўплыў на палітычныя настроі ў краіне. Ужо ў пачатку 1961 большасць прадстаўнікоў ангельскага буйнога капіталу прыйшлі да высновы, што створаная Англіяй у процівагу "Агульнаму рынку" ў 1960 г. Еўрапейская асацыяцыя свабоднага гандлю (ЕАСГ), якая абяднала сем краін (Англія, Аўстрыя, Данія, Нарвегія, Партугалія, Швецыя і Швейцарыя), не адказвае іх планах і інтарэсам, што неабходна весці барацьбу з канкурэнтамі не паза ЕЭС, а ўнутры гэтай арганізацыі.
Выступаючы ў палаце абшчын 2 жніўні 1961, прэмерміністр Макмиллан раскрыў таксама палітычную падаплёку пазіцыі свайго ўрада ў пытанні аб уступленні Англіі ў "Агульны рынак". Ён сцвярджаў, што наяўнасць у Заходняй Еўропе двух эканамічных груповак - ЕЭС і ЕАСГ азначае раскол, які можа мець "сурёзныя наступствы". У гэтых умовах, заявіў ён, Англія павінна адмовіцца ад "астраўнога ізаляцыянізму". У той жа час частка ангельскіх дзелавых колаў выказвалася супраць присоединення да ЕЭС, баючыся, што гэта прывядзе да паслаблення брытанскіх пазіцый у краінах Садружнасці. Ўрада шэрагу краін Садружнасці выказалі рэшительный пратэст супраць намеру Англіі дамагацца далучэння да "Агульнаму рынку".
Разважны частка ангельскага грамадскасці разумела, што ўступленне Вялікабрытаніі ў ЕЭС нясе з сабой не толькі некаторы ўшчаміўшыленне незалежнасці краіны, але і пагрозу жыццёваму ўзроўню. Намячаеццася ў краіне тэндэнцыі да замарожвання ўзроўню заработнай платы і росту кошту жыцця маглі быць яшчэ ўзмоцнены ў выніку яе ўступлення ў "Агульны рынак". Існавалі таксама сурёзныя асцярогі, што сяброўства ў ЕЭС адмоўна адабецца на праблеме занятасці і на сацыяльных завоеваниях працоўных.
На канферэнцыі Лейбарысцкай партыі ў Брайтане ў 1962 г. яе лідэр X. Гейтскелл выступіў з крытыкай планаў ўключэння Англіі ў "інтэгруеванную Еўропу".". У Злучаных Штатах Еўропы мы будзем прадстаўляць сабой, - заявіў ён, - не больш, чым штат Тэхас або Каліфорнія, - гэта азнаямленчае чает канец Англіі як незалежнай дзяржавы". Аднак рэзалюцыя конканферэнцыя насіла кампрамісны характар і пакідала лейбарысцкім руководству магчымасць манеўравання ў гэтым важным пытанні. Як подчерківала ў сувязі з гэтым Кампартыя Вялікабрытаніі (КПВ), вярхушка лейбористов выказвалася толькі за тое, каб выгандляваць "найбольш выгадныя вусловия" ўступлення ў ЕЭС, і цалкам ігнаравала той факт, што нават у такім выпадку рашэнне ўрада нанясе цяжкі ўдар па працоўным краіны, па іх імкненню да міру і сацыяльнаму прагрэсу. Але пры ўсёй непаслядоўнасці рэзалюцыя канферэнцыі акрамя волі яе аўтараў - правого кіраўніцтва Лейбарысцкай партыі - стварала пэўныя (хоць і часовыя) перашкоды для ажыццяўлення задумы кансерватыўнага ураду.
Шырокае процідзеянне грамадскасці планах ўключэння Брытаніі ў "Агульны рынак" вымусіла ўрад кансерватараў паставіць канчатковае рашэнне гэтага пытання ў залежнасць ад прыняцця кіруючыщими органамі ЕЭС шэрагу ўмоў. Не дамогшыся саступак і сутыкнуўшыся з рашучым процідзеяннем Францыі прыёму Англіі ў ЕЭС, Г. Макмиллан ў студзеня 1963 г. перапыніў перамовы аб далучэнні да "Абщему рынку".
Праблема "Агульнага рынку" заняла важнае месца ў выбарчай кампании 1964 Лейбарысты ішлі на выбары, абяцаючы выбаршчыкам, што яны не дапусцяць далучэння Англіі да ЕЭС. У ходзе выбарчай кампаніі 1964 рэальная барацьба ішла паміж Кансерватыўнай і Лейбарысцкай партиями. Змест іх перадвыбарных маніфестам паказвала, што па асноўным пытаннях унутранай палітыкі ў іх было мала рознагалоссяў. Што касаецца знешняй палітыкі, то, за выключэннем пытанняў аб удзеле ў ЕЭС, пра тое, ці павінна Англія размяшчаць уласным ядзернай зброяй і ўдзельнікі Вова ў шматбаковых ядзерных сілах НАТА, іх праграмы таксама былі амаль ідэнтычныя. Парламенцкія выбары, якія адбыліся 15 кастрычнік 1964, прынеслі паразу кансерватарам. У параўнанні з выбарамі 1959 яны страцілі каля 1 750 тыс. галасоў. За іх прагаласавала каля 12 млн. чалавека, т.е.43,3% выбаршчыкаў (супраць 49,4% на выбарах 1959 г.). У палаце абшчын яны атрымалі 304 месцы супраць 365 месцаў у парламенце мінулага сапаказвае. Лейбарысцкая партыя атрымала 12,2 млн. галасоў (прыкладна на 10 тыс