Знешняя палітыка Вяликабрытаніі пасля Другой сусветнай вайны
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
літыку краін ЕС адзін да аднаго. Сапраўды, за 20 гадоў эканамічная ўзаемазалежнасць гэтых краін істотна ўзрасла. Іх кіраўніцтва павінна ва ўсё большай меры ўлічваць ваць эканамічны курс партнёраў, перш за ўсё Германіі, асабліва ў сувязі з той роляй, якую адыгрывае марка ў рамках Еўрапейскай валютнай сістэмы.
Уступленне Вялікабрытаніі ў ЕС азначала свайго роду "накладанне" на брытанскую нацыянальную сістэму гаспадарчапалітычнага механізму Супольніцтва. Аднак сяброўства ў ЕС не адмяніла ні спецыфіку ўзнаўлення ў краіне, ні своеасаблівасці яе знешнеэканамічнай палітыкі. Так, у 1985-1988 гг. інтэнсіўнасць эканамічнага ўздыму ў Вялікабрытаніі была значна вышэй, чым у іншых краінах ЕС. У 1993 г. у ёй назіраўся выхад з крызісу, у той час як у краінахпартнёрах па Супольніцтву спад працягваўся. "Самабытнымі" заставаліся знешнеэканамічная філасофія і палітыка Лондана, напрыклад жорсткі манетарысцкі курс падчас кіравання кабінета М. Тэтчэр.
Хоць брытанскі ўрад і Банк Англіі ўзгаднялі свае дзеянні з партнёрамі і наднацыянальнымі органамі Супольнасці, у многих выпадках яны прымалі рашэнні, якія разыходзіліся з агульнымі мэтамі і задачамі еўрабудаўніцтва. Лондан, у прыватнасці, не падпісаў Сацыяльную хартыю ЕС, ухваленую на сустрэчы кіраўнікоў дзяржаў і ўрадаў краін ЕС у Страсбургу ў снежні 1989 г. У сувязі з гэтым М. Тэтчэр заявіла, што Вялікабрытанія ніколі не прыме падобны дакумент, навязваюць марксістскi дух класавай барацьбы стабільнай сістэме капіталістычнага прадпринимательства. Гэтую пазіцыю падтрымаў і Дж. Мейджор: прывядзенне трудового заканадаўства ў Вялікабрытаніі да агульнага з партнёрамі па ЕС назоўніка, на яго думку, нанясе сурёзную шкоду інтарэсам краіны. У ходзе падпісання Маастрыхцкім дагаворам Вялікабрытаніі атрымалася дабіцься ад Супольнасці значнай саступкі - на яе не распаўсюджваецца дзеяннявие абавязковай для іншых краін Сацыяльнай хартыі. У верасні 1992 г., калі валютныя абмежаванні сталі пагражаць канкурэнтаздольнасці яе тоеваров на еўрапейскім рынку, Вялікабрытанія не вагаючыся выйшла з механізмаў абменных курсаў ЕВС.
У мінулыя два дзесяцігоддзі ішоў і працэс еўрапеізацыі внутриполитычнай жыцця. Баланс грамадскіх сіл паступова складваўся ў карысць больш актыўнага ўключэння краіны ў працэс кансалідацыі Супольнасці, хотя значная частка брытанцаў да гэтага часу выказваецца супраць "Растворения" ў еўрапейскім грамадзянстве. Стаўленне двух асноўных палітычных партый Вялікабрытаніі да заходнееўрапейскай інтэграцыі на працягу гэтага перыяду эвалюцыянавала ў бок ўсё больш пазітыўнай яе ацэнкі. Лейбористская партыя, якая выступала пасля пераходу ў 1979 г. у апазыцыю за выхад з ЕС, да канца 80х гг. стала яго прыхільніцай, хоць у частцы партыі антиевропейские настрою захоўваюцца. Асноўны фронт рознагалоссяў па вапросім далейшага развіцця Еўрапейскага саюза перамясціўся ў кансерваная, кіруючую ўжо 14 гадоў, партыю. Дарэчы, сярод фактараў, якія спрыяюцьвавших ў снежня 1990 г. змене М. Тэтчэр на пасадзе прэмерміністра Дж. Мейджор, вялікае значэнне мела незадаволенасць уплывовай часткі інструкцыючасці партыі негатыўнай пазіцыяй, занятай М. Тэтчэр па адносінах да побачду аспектаў паглыблення інтэграцыі.
Пасля падпісання ў лютым 1992 Маастрыхцкім дамовы аб стварэнні ніі эканамічнага, валютнага і палітычнага саюза ЕС вакол яго раціфикации ў Палаце абшчын разгарнуліся шматмесячныя дэбаты. У траўні 1993 г. яны завяршыліся перамогай прыхільнікаў Маастрыхта. Дж. Мейджор атрымалася атрымаць верх дзякуючы пагрозе распусціць парламент і абвясціць датэрміновыя выбары, зыход якіх мог вывесці ў лідэры апазіцыю.
За два дзесяцігоддзі істотна змянілася становішча Вялікабрытаніініі на міжнароднай арэне. Перамяшчэнне "зоны засяроджвання інтарэсусов" ў Заходнюю Еўропу паставіла перад Лонданам пытанне пра лёс яго "асаблівых адносін" з ЗША. Вядома ж еўрапейская арыентацыя палітыкі Лондана мабыць паменшыла значэнне "атлянтызму", асабліва ў эканамічнайскай сферы. Двухбаковыя адносіны сталі яшчэ больш асіметрычнымі - у значна большай меры "адмысловымі" для Вялікабрытаніі, чым для ЗША, якія на міжнароднай арэне ўсё больш актыўна ўзаемадзейнічаюць з Разамкіраўніцтвам ў цэлым. У самім гэтым абяднанні на ролю прывілеяванага партнёра ЗША прэтэндуе найбольш магутны яго ўдзельнік - ФРГ.
Ключавое становішча ў ЕЭС займае ФРГ, і яна не схільная гуляць у Супольніцтве 2. Скрыпку. Кансерватыўная ж Англія не толькі рассчиТыва на незалежную ролю ў Заходняй Еўропе, але хоча быць першай сярод роўных, а можа быць, і гуляць вырашальную ролю ў ЕЭС. Некаторыя накіравалення новых ініцыятыў відавочна перашкаджаюць ажыццяўленню гэтых планаў. Як пісала газета "Індэпендэнт", "перамога на Фолклендах, цесныя ўзаемаадносіны шэння, якія Тэтчэр ўстанавіла з Рэйганам і Гарбачовым, мяркуючы па ўсім, стварылі ў яе ілюзію на той кошт, што Англія можа стаць зноў сусветнай дзяржавай, хоць і не такі магутнай, як некалі, у перыяд росквіту Брытанскай імперыі, але тым не менш карыстаецца вялікім уплывам, чым аналагічныя па памеры краіны, такія як Францыя або Заходняя Германія". Іншым чыннікам такой рэзкай апазіцыі кансерватыўнай Англіі занадта далёка ідучым планах інтэграцыі зявіліся асцярогі, што тэтчэрызму, кансерватоватизм ангельскага тыпу, растворыцца ў агульнаеўрапейскім струмені, а цэнтральных органы ЕЭС ў Бруселі будуць праводзіць палітыку, рэзка адрознюную ад ідэі тэтчэрызму, і распаўсюджваць свае эканамічныя канцэпцыі і на ?/p>