Працэс тэрытарыяльнага пашырэння Расійскай імперыі на прыкладзе каўказскага вектара знешняй палітыкі дзяржавы
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
аблажыў Асманскай цытадэль на Азове гэтыя падзеі мелі вялікі міжнародны рэзананс [15, с.257].
Пад уплывам атрыманых Расіяй перамог Аўстрыя стала рахманы. 5 студзеня 1737 г. была падпісала Венская канвенцыя, які аформіў саюз Аўстрыі, Расіі, Польшчы і Венецыі супраць Порты. Порта і Расія не хацела працягваць вайну з-за сурёзнага ўнутраныя ўскладненні. Урад Ганны Іаанаўны, адмовіўшыся ад план Б.-Х. Миниха адносна шырокіх тэрытарыяльных набыткаў жадала на вельмі ўмераных умовах заключыць мір. І Порта была, знясіленая іранскай вайной і ўнутранымі беспарадкамі, але пидбурюема Францыяй, адмовілася ад перамоваў, таму, нягледзячы на ??дрэннае забеспячэнне войска і расцягнуць яе камунікацый, Расея была вымушаная працягваць вайну.
чэрвеня 1737 года рускія войскі авалодалі крэпасцю Ачакаў і адрэзалі паведамленне Парты з Крымам па сушы. Іншая расійская армія ўступіла ў Крым праз Перекоп і нанесла паражэнне хану.
Неўзабаве Аўстрыя ўступіла ў вайну і захапіла якія належаць асманамі крэпасць Нисса. Гэтыя падзеі ўстрывожылі Атаманскую імперыю Султан адважыўся пачаць перамовы. 5 жніўня 1737 года ў Немирове адкрыўся мірны кангрэс. Расійская дэлегацыя запатрабавала Крым, Кубань прыбярэжныя зямлі да Дуная, а для Малдовы і Валахіі - незалежнасць пад заступніцтвам Расіі. Аўстрыйскі бок нечакана насуперак Венскай канвенцыі вылучыла прэтэнзіі на Дунайскі княства, на што Расія не пагадзілася. Порта, бачачы супярэчнасці паміж саюзнікамі, адмовілася саступіць Ачакаў Расіі. Такім чынам, былі сарваныя перамовы аб свеце.
Не лепш ішлі справы і на каўказскім кірунку. У 1737 Кабарды ўспыхнула эпідэмія чумы. Гвардыі капітан А. Лапухіна, на якога была ўскладзена арганізацыя кампаніі 1737, пабаяўся ехаць у чумной вобласць, і сувязь з Кабарды быў перарваны. Порта гэтым скарысталася для адпраўкі сваіх эмісараў на Кубань з лістамі султана [17, с.134].
.3 Бялградскі мірны дагавор
Працяглая вайна была не выгадная ні Асманскай імперыі, ні Расеі. У 1738 г. у вялікіх цяжкасцяў, выпрабаванняў арміі і ўрада Ганны Іаанаўны, дадаўся шэраг сурёзных праблем ўнутрыпалітычнага і міжнароднага характару. Таму расейскі ўрад, імкнучыся знайсці выхад з вайны без шкоды свайму міжнароднаму прэстыжу, схілялася да мірных перамоваў, нават на ўмовах вываду сваіх войскаў з Очакова [20, с.21].
У той жа час Расія заставалася саюзніцай Аўстрыі, чые войскі знаходзіліся ў самім жаласным стане. Менавіта па яе просьбе ў 1738 армія Б.-Х. Миниха пачала наступ на Днястра.
Няўдачы ваеннай кампаніі 1738 былі абумоўлены сурёзнымі прычынамі. Эпідэмія чумы несла масы людзей у саюзніцкіх войсках. Паміж двума генерал-фельдмаршала Б.-Х. Минихом і П. П. Ласі не было згоды. Унутры краіны нарастала незадаволенасць рускага дваранства засіллем замежнікаў. Францыя, якая ўзяла на сябе пасярэдніцтва ў перамовах паміж ваюючымі краінамі, рабіла ўсё, каб сарваць перамовы і арганізаваць напад Швецыі ў Расію. Рэваншыстаў, атрымалі перамогу на выбарах шведскага заканадаўчага органа, адкрыта рыхтаваліся да ўзброенага канфлікту. Выразна пазначылася турэцка-шведскае збліжэнне. І нарэшце, Аўстрыя не магла працягваць вайну і вяла закулісныя перамовы аб сепаратным свеце.
Няўдачы на асноўных тэатрах вайны адбіліся на становішчы ў Пры-Кубані. У 1736 г. з-за чумы рускае камандаванне ня пасылала туды ні казакоў, ні калмыкаў. З вясны 1738 2 кабардинских князёў - М. Кургокин і К. Алеев - стрымлівалі націск вялікі Нагайскай арды мурзы Мусы з рэшткамі наврузовцив і заходніх адыгаў. Дондук Омба з калмыкамі і на гэты раз прыйшоў ім на дапамогу. Нагайцаў пацярпелі паразу, склалі зброю, прызналі падданства Расіі, выдалі аманаты і перавандравалі на зямлі, кантраляваныя Расіяй.
Важнай падзеяй кампаніі 1738 было вяртанне абазинцив ў Кабарды, гвалтоўна пераселеных яшчэ ў 1721-1722 г. ханам Садат-Гірэем ..
Улетку 1739 сышоў напад на Кабарды з боку Криму.По распараджэнні расійскага ўрада калмыкі прыйшлі на дапамогу кабардзінцы. 20 жніўня 1739 года А. Кайтукин павёў абяднаныя сілы кабардзінцы і калмыкаў на праціўніка, што былі наздогонени на г. Лабе. Крымскімі войскамі камандаваў Кази-Гірэй-Салтан. Ён займаў умацаваную пазіцыю і мае намер толькі абараняцца, але, калі ён убачыў колькасную перавагу свайго войскі, перайшоў у наступ [17, с.101].
На асноўным фронце 1739 быў адзначаны вялікімі перамогамі рускай зброі. 17 жніўня ў бітве пад Ставучанамы асманы былі разбітыя і звернутыя ў панічнае ўцёкі, пасля чаго крэпасць Хоцін здалася без бою і рускія войскі ўступілі ў Малдавію.
Гэтыя поспехі дазволілі Расіі запатрабаваць на перамовах аб свеце - Азоў, Ачакаў і Кінбурн. Але ў гэты час, 1 Верасень 1739 года, Аўстрыя заключыла сепаратны мір з Асманскай імперыяй цаной вялікіх саступак. Пытанне аб заключэнні ваеннага саюза паміж Портай і Швецыяй у прынцыпе было вырашана, пра што ў Пецярбургу ведалі добра. У тым жа годзе Францыя ўвяла ў Балтыйскае мора 5 ваенных караблёў [20, з.36].
Умовы Белградскага свету далёка не адпавядалі поспехам рускіх войскаў. Расія не атрымала ні выхаду ў Чорнае мора, ні права трымаць на ім свой флот. Нават штурмам узяты Азоў быў абвешчаны нейтральнай зонай. Больш за тое, Кабарды, афіцыйна знаходзілася пад заступніцтвам Расіі і ўсе тры года была на баку Расеі, была адарваная ад яе ў адпаведнасці з шостага пункта Белградскага свету.
Як адзначалася, расейскі ўрад перад вайной ставіў мэта - вяртанне Азова, набыццё выхаду ў Чорнае мора, забеспячэння бяспекі сваіх паўднёвых межаў. Вайна 1736-1739 г. не дазволіла пастаўленых задач цалкам 3/4 Разгром войск?/p>