Адрасаты любоўнай лірыкі С. Ясеніна
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
а кожнай адгадвалася жывое твар - тры выдатныя жанчыны, асвяцілі юнацтва Ясеніна. Адна з іх шырока вядомая, гэта Лідзія Іванаўна Кашына, дачка багатага памешчыка Івана Пятровіча Кулакова. Лідзія Іванаўна Кашына была прыгожай і адукаванай жанчынай. У 1904 годзе з адзнакай скончыла Аляксандраўскі інстытут высакародных дзяўчат, валодала некалькімі мовамі. Ясенін часта бываў у іх доме, дзе ўладкоўваліся літаратурныя вечары і хатнія спектаклі. У памяць аб гэтай вясны Сяргей напісаў Кашына верш Зялёная прычоска... шпацырам з Кашына на яр ўлетку 1917 года навеяна верш Не дарма дзьмулі вятры...
паходжанне імя і прозвішча гераіні мае сваю гісторыю. Імя Ганна, што азначае багатая, цудоўная, грацыя, прыгажосць і асвечана класічнай рускай традыцыяй (Ганна Карэніна. Л.М. Талстога, Ганна на шыі" А.П. Чэхава.), Не выпадкова супадае з імем Ганны Аляксандраўны Сардановской, унучаты пляменніцы бацькі Івана (І.Я. Смірнова), святара вёскі Канстанцінава, якой у маладосьці таксама быў захоплены паэт.
У другой палове 1916 Ясенін падчас кароткатэрміновага водпуску з ваеннай службы ездзіў у Канстанцінава і бачыўся з ёй. 14 ліпеня 1916 г Сардановская пісала паэту: Дзякуй табе што пакуль яшчэ не забыўся Ганны, яна цябе таксама не забывае... Якая цудоўная усталёўваецца пасля цябе надворе, а ночы - чараўніцтва. У першай публікацыі паэт прысвяціў Ганне Сардановской верш За гарамі за жоўтымі долами.
Але самыя дзіўныя асацыяцыі маюцца з трэцяй жанчынай; якая дала Ясенінскай гераіні не толькі прозвішча і сюжэт, але і прывяла за сабой іншых герояў. Гэтая жанчына - пісьменніца, аўтар некалькіх кніг-Вольга Паўлаўна Сно, якая падпісвала свае творы: О. П. Снегіна, Вольга Снегіна, А. Снегіна, Сняжынка, А. С. . Знаёмства Ясеніна са Снегінай адбылося ў красавіку 1915 года ў яе літаратурным салоне, куды паэта прывёў яго сябар М.П. Мурашоў, аўтар некалькіх нарысаў для часопісаў, дзе Снегіна складалася ў рэдкалегіі. Да таго часу пісьменніца была вядомая ў шырокіх літаратурных колах. Гасцямі яе былі: Ф. Шаляпін, І. Е. Рэпін, Л. Андрэеў, С. Чорны. Часта яна сустракалася з І. С. Буніным. Акрамя таго, Ясенін і Снегіна сустракаліся пад адной вокладкай ў часопісе Голас жыцця. Для Ясеніна гэтая публікацыя была асабліва дарога і памятная як першая буйная падборка яго вершаў у пецярбургскім часопісе з першай рэцэнзіяй, суправаджальнай артыкулам Зінаіды Гиппиус. А побач надрукаваны аповяд Снегінай Цені ценяў.
Першае каханне, першыя сустрэчы ў пецярбургскай друку, першая адзнака крытыкі. Усе злучылася ў адным вобразе!.. [69, з. 14]
Псеўданім Снегіна - пераклад прозвішчы мужа-ангельца, літаратара Е.Э. Сноў (што ў перакладзе - снег (Snow). Зяўленне ў Ясеніна ў паэме лонданскай друку! Не выпадкова Ганна Снегіна эмігруе ў Англію.
Ясенін быў добра знаёмы з нарысам Снегінай прысвечаным рэвалюцыйнай вёсцы і прасякнуты народніцкага настроем. Доказ - пераклічка яго паэмы з На хутары, апублікаваным у Біржавыя ведамасцях, дзе друкаваўся і Ясенін. У варыянтах паэмы згадваецца Галерная вуліца, дзе была размешчана рэдакцыя гэтай газеты. Супадае месца дзеяння паэмы і нарысу. Вёска і хутар, дзе захавалася дваранская сядзіба і Княгінін парк, і персанажы - малады хлопец Сергунька (ласкавае імя Ясеніна); Проня Красноносый гультаяваты, шельмоват, прама сказаць, вялікі пакостник, забіты бандытам анархістам, перавозчык Фёдар патрабуе грошай за пераправу, бабка Праскоўя і інш Атмасфера рэвалюцыйнай вёскі ў Ганне Снегінай процілеглая невыказна спакою, якое вее ад мора каласоў, у нарысе Снегінай, дзе толькі Сергунька цікавіцца далёкай сталіцай і рэвалюцыяй.
Паэт малюе розных жанчын і розную каханне, ад першага пачуцці да злачыннай страсці. Цяпер б з прыгожай салдаткі завесці добра раман - думае Сяргей па дарозе ў Криуши. У словах пра рускай мужыку аказваецца дарэчным і вобраз, пабудаваны ў форме рускай гарэзны загадкі.
Ён думае да тлуму аб штуцы
Катаюцца паміж ног.
Нягледзячы на яе вульгарнасць, адказ просты - ровар.
На працягу ўсяго твора паэт настойліва ўжывае эпітэт белы і ўключае яго ў розныя карціны. Белы колер-сімвал духоўнай чысціні высокай маральнасці, і бязгрэшнасці ў хрысціянстве, і колер жалобы ў сялянскім асяроддзі. Спалучэнне Ганна Снегіна, акрамя загалоўкі, нідзе больш не ўжываецца. Прозвішча Снегіна ўжываецца толькі ў сувязі са старой памешчыцы Снегінай або домам Снегіна. Эпітэт белы замяняе сабой прозвішча і зяўляецца там, дзе аўтар гаворыць аб Ганне не згадваючы яе імя. І нечакана белы колер адлюстроўваецца на белым кані - кані пераможцы, Каліфа на гадзіну - Керанскага і на двух белых медалях", якія насіў на грудзях хвальбишка і баязлівец Лабутя. Вобраз дзяўчыны ў белай накідцы і вобраз напышлівай памешчыцы Снегінай, які сімвалізуе сумную таямніцу, злачынную запал жанчыны, кінутай, як выпітая бутэлька, а гэтак жа той Ганны Снегінай, якая ў эміграцыі успамінае аб радзіме, і пра необуздываемой першае каханне, не супадаюць і жывуць як бы асобнай жыццём. Такім жа складаным і супярэчлівым аказваецца стаўленне героя - апавядальніка, вытанчанага і славутага сталічнага паэта, да рэвалюцыі і вясковым персанажам...
1.4 За тое, што дзяўчынкай няёмкай паўстала ты мне на шляху маім. Зінаіда Мікалаеўна Райх
Імя Зінаіды Мікалаеўны Райх (1894-1939) згадваецца ў сувязі з гісторыяй савецкага тэатра, створанага В.Э Мейерхольда.
Яна - вядучая а?/p>