Імператар Аляксандр I
Информация - История
Другие материалы по предмету История
палітычнымі ідэямі ўжо пераплятаюцца пачатку рэлігійныя.
На свае адносіны да гаспадарам, тым больш да Меттерниху, Талейрану, Аляксандр I глядзеў з ўсёдаравальнай хрысціянскай пункту гледжання, але як васпан, ён не меў права здраджваць забыццю такія факты, як дагавор, заключаны супраць яго (у лютым 1815) Аўстрыяй, Англіяй і Францыяй.
Падчас другога паходу ў Парыжы Аляксандр I зблізіўся з вядомай баранэсай Ю. Криденер. Пражыты з яго жальбамі, нягодамі і радасцямі стала для Аляксандр I грахоўным. Яму здавалася, што паблажлівасць яго спараджае распуста, а за ёю і іншыя заганы. Падчас другаснага знаходжання ў Парыжы рускія войскі неаднаразова адчувалі на сабе гнеў гаспадара. Ён маўчалі пры распачатых пакараннях смерцю "белага тэрору". У такім настроі Аляксандр I пажадаў, каб народы ўбачылі, як васпаны прымаюць вярхоўную ўладу ад Бога.
У 1815 годзе Аляксандр I вярнуўся ў Расію, куды ён прыязджаў яшчэ ў 1814 годзе, але ненадоўга. Нешматлікія разумелі, што ўздым і моцныя адчуванні не працяглыя; што за днямі, поўнымі адушаўлёная, днямі вялікіх падзей, пацягнецца доўгая ланцуг вялых, халодных дзён ... У рускіх сэрцах паднімаўся пытанне, што ж дасць васпан Расеі? Пасля Пятра Аляксандр I быў першы рускі цар, што езьдзіў за мяжу. Цяпер народ зусім інакш ставіўся да вяртання свайго гаспадара, але сам Аляксандр I вяртаўся ў сваё бацькаўшчыну не тым поўным адушаўлёная чалавекам, якім пакідаў яго. Ён вяртаўся стомлены, перанасычаныя; тры гады, праведзеныя ў бесперапынным напружанні, у вырашэнні сусветных пытанняў, яго цалкам змянілі; яго інтарэсы засталіся за мяжой.
Ён прыняў на сябе падтрымку устаноўленага парадку, барацьбу супраць рэвалюцыі; ён лічыў магчымым заўсёды, калі палічыць патрэбным, зноў рушыць рускую армію за мяжу, і не сумняваўся ў тым, што заўсёды будзе размяшчаць неабходнымі для таго сродкамі.
Усім гэтым ужо прадвызначае пытанне, ці можа Расея атрымаць канстытуцыю.Клопаты пра армію і яе заўсёднай гатовасці павінны былі асабліва прыцягваць увагу гасудара. Расія паўстала Аляксандр I, у 1815 годзе, у сумны выглядзе.Нават нядаўна Рэфармаваныя вышэйшыя цэнтральныя органы кіравання не апраўдалі надзей імператара. Ён застаўся незадаволены камітэтам міністраў, бо раскрыліся вялікія злоўжывання; кіраўнік спраў камітэта Малчанаў аддадзены быў пад суд, ваенны міністр, князь А.І. Гарчакоў - таксама.
Аракчеевщина
Упраўленне ішло надзвычай дрэнна - можна сказаць, горш, чым пры Паўла I.Адсутнасць гаспадара, невядомасць, у якой знаходзіліся многія міністры, паўнамоцтвы, дадзеныя мясцовым уладам, і непасільныя задачы, ускладзеныя на іх па зборы падаткаў на ваенныя справы, - усё гэта прывяло да поўнага разгрому мясцовага кіравання.
Невыкананне сенацкіх указаў, назапашванне недоимок, адвольныя арышты грамадзян, жорсткія (да смерці) пакарання ў месцах заключэнняў, хабару, продаж казённых маёмасцяў, ябедничество, аддача водкуп без таргоў, корчемство, кантрабанда, нават падробка асігнацый, пристанодержательство, - такія былі язвы рускага жыцця . Яшчэ больш сумныя справы адкрыліся пры шматлікіх сялянскіх хваляваннях; сялянскія скаргі таго часу даюць яркую карціну поўнага самавольства і жорсткасці.
Аляксандр I шчыра хацеў выкараніць ліха, разядае рускую жыццё, не збіраючыся асабіста займацца бягучымі справамі, ён пакінуў камітэт міністраў у тым становішчы, якое было дадзена яму ў 1812 годзе з прычыны адезду гаспадара за мяжу, - але аддаў яго пад нагляд графу Аракчэеву. Палажэння камітэта дакладвалася ўладару графам Аракчэевым; значэнне апошняга надзвычай узрасла, так як всеподданнейшие даклады міністраў скараціліся. У гаспадара не было часу чытаць часопісы камітэта; для яго складаліся асаблівыя кароткія Мэмарыял, на якіх Аракчэеў часта выкладаў свае заключэнні і заўвагі да пажаданняў камітэта.
Рашэнні гаспадара амаль заўсёды супадалі з меркаваннямі Аракчэева. Аракчэеў стаў дачаснікаў; на яго Аляксандр I склаў бягучыя справы, пакінуўшы сабе толькі галоўнае кіраўніцтва.
Аднак, Аракчэеў быў толькі выканаўцам; ранейшыя набліжаныя Аляксандр I (неафіцыйны камітэт, Сперанскага) распрацоўвалі з ім разам усе планы, зараз саветнік Аляксандр I больш не патрэбен, у яго ёсць свая праграма. Ён усё яшчэ працягвае верыць, што ліберальныя установы, "якіх святыя пачатку змешваюць з разбуральнымі вучэннямі, не сутнасць мара". Ён працягвае абдумваць канстытуцыйныя планы.
У Польшчы ён зрабіў вопыт, ці можа ён, не змяняючы сваім намерам, распаўсюдзіць на Расею дадзенае Польшчы палітычны лад. Расію меркавалася падзяліць на намесніцтва (што было тым лягчэй, бо амаль усе губерні Еўрапейскай Расіі былі сабраны ў асобныя генерал-губернатарства); ў кожным намесніцтва павінен быць свой сойм, які збіраецца раз у 3 гады; агульны дзяржаўны сойм або дзяржаўная дума збіраецца раз у 5 гадоў. Як мясцовыя, так і агульны сойм - двупалатные: верхнюю палату ў агульным сойме ўтварае Сенат, а ніжнюю - пасольская земская хата. Сенатары - па прызначэнні, у амбасадарскую палату насельніцтва (дваране і гараджане) абіраюць належную колькасьць асоб, дзве траціны якіх зацвярджаюцца васпанам ў званні паслоў. Мясцовыя соймы абіраюць з сваёй асяроддзя пэўную колькасьць дэпутатаў у дзяржаўны сойм; палову абраных васпан сцвярджае для присутствования ў дзяржаўным сойме.Васпан - адзіная крыніца усякай улады, але сойм садзейнічае заканадаўчай улады гаспадара.
Прыступлю было да адукацыі намесніцтваў, на першы раз з пяці вялікарускіх губерняў; намеснікам быў прызначаны Балашоў. Гаворк?/p>