Ваенна-палітычныя межславянския канфлікты другой паловы XVI-XVIII стагоддзяў
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
тычнай традыцыі, тады як маскоўская - на дзікай азіяцкай, часта выкарыстоўвала падступныя сродкі [122, с.98].
У 1660р. польскае войска, які абапіраецца на правабярэжную старшыну, Пачаеў ў наступальныя аперацыі супраць рускіх. З прычыны ваеннай кампаніі ў гэтым годзе маскоўскія войскі пацярпелі паразу і 3 лістапада быў падпісаны акт капітуляцыі. Ён прадугледжваў раззбраенне рускага войска і вяртанне Рэчы Паспалітай Кіева і Смаленскай зямлі. Ю. Хмяльніцкай, які вёў барацьбу на баку расейцаў, пасля шматлікіх паражэнняў 17 Кастрычніка 1660 года заключыў пагадненне з Польшчай. Яна прадугледжвала вяртанне казацкім Украіны ў склад Рэчы Паспалітай на ўмовах Гадзячскую дагавора (за выключэннем артыкула аб адукацыі княства Рускага) [42, с.389].
Асноўная маса казацтва і старшыны не была задаволена заключэннем дагавора (асабліва на левабярэжжы). Таму ў 1662 Хмяльніцкі адрокся ад улады. На Правобережье пры падтрымцы Рэчы Паспалітай гетманам стаў Цяцера а на левабярэжжы - Брюховецкий, які быў стаўленік Масквы [78, с.41]. З гэтага часу казацкая Украіна была раздвоеная: адзін гетман правілаў на Правобережье, а адзін на левабярэжжы, прычым левабярэжнай гетманы былі праваднікамі прамаскоўскай палітыкі.
У 1663 г. польскі кароль пачаў паход на Маскву. Яго падтрымліваў Цяцера. Агульныя польска-тетеринськи войскі прайшлі ўсе левабярэжжы і дайшлі да рускага народа. Аднак яны не здолелі ўзяць крэпасць Севск і ў сакавіку 1664р.видступилы. За вясной 1664 - студзені 1665 pp. зямлі казацкага Правабярэжжа былі арэнай жорсткай вайны, у якой сышліся атрады Брюховецкого, запарожцаў і рускіх, з другога боку былі паліцы Тюри ўзмоцненыя татарамі і палякамі. Пасля таго, як саюзнікі Тюри ў 1665 пакінулі яго сам-насам з ворагам, ён пакінуў пасаду гетмана і зехаў у Польшчу. Пры гэтым ён вывез Гетманскім клейноды Войска Запарожскага [41, с.186]. Пасля яго гетманам абралі П. Дарашэнка.
Пачынаючы з 1665 паміж Варшавай і Масквой пачаліся перамовы аб Падпісанне свету. Гэта было абумоўлена цяжкім эканамічным становішчам обид00х краін. У Расіі пачаўся фінансавы крызіс (звязаная з выпускам медных манет), узмацніліся антыфеадальныя руху. У Рэчы Паспалітай таксама адчувалася вострая недахоп фінансаў, войска не атрымлівала зарплаты, а асобныя атрады адмаўляліся выконваць загады караля. Акрамя гэтага ў цяперашні час значка ўзрасла небяспека для абедзвюх краін з боку Асманскай імперыі [86, с.279].
У выніку доўгіх перамоваў ЗО студзеня 1667. у Андрусово паміж Расіяй і Рэччу Паспалітай было падпісана пераміре на 13 з паловай гадоў Дагавор ўзмацніў магчымасць сумеснага супраціву на выпала турэцка-татарскія агрэсіі [48, c.l40]. Масква і Варшава падзялілі паміж сабой тэрыторыю Украіны, прычым яна апынулася фактычна разяднаная на 4 часткі.
У 1663. П. Дарашэнка, пасля гвалтоўнай смерці Брюховецкого стаў гетманам і левабярэжная Украіны. Але расейскі ўрад быў незадаволены ім і з 1669г. абвясціў гетманам Д. Многогрешного [78, с. 43] У гэтым жа годзе Дарашэнка прыняў турэцкі пратэктарат. Султан пагадзіўся забяспечыць адзінства ўкраінскіх зямель ад Віслы Деремишля і Самбор да Севска і Пуціўль, гарантаваў палітычныя і рэлігійныя правы насельніцтва Украіны [42, с.44].
Разам з тым, Дарашэнка падтрымліваў сувязі з Польшчай і Расіяй. Урад Рэчы Паспалітай адмовіўся прызнаць незалежнасць Правабярэжнай Украіне і пратэкцыі над ёй султана. У супрацьлегласць Дарашэнка, полякк спрыялі абранні новага гетмана - М. Ханенка. Часу да сакавіка 1674р. на Правобережье супрацьстаялі адзін аднаму гетмана П. Дарашэнка і М.Хащненко. Апошні праз свой пропольскую пазіцыю, не карыстаўся аўтарытэтам сярод правабярэжных казакоў.
У 1672. ўкраінскае войска Дарашэнка выступіла саюзнікам турэцка-татарскага паходу ў Польшчу. 27 Жніўня гэтага года палякі здалі Камянец-Падольскую крэпасць, якая лічылася непрыступнай. Пасля гэтага туркі павялі наступ на Львоў, які суправаджаўся знішчэннем мірнага насельніцтва. 18 кастрычніка 1672 г.. Рэч Паспалітая заключыла з султанам Сацыяльную пагадненне, па якім яна саступала Падоле, што перайшла да Асманскай імперыі, і Правобережье, якім правілаў турэцкі васал Дарашэнка [70, с.303].
У канцы 60-х гадоў XVII ст. адбылося паляпшэнне расейска-польскіх адносіў. Вялікі ўплыў на гэта мела знешнепалітычная канцэпцыя Расеі, якую высунуў А.Л. Ордин-Нащокин. Ён быў прыхільнікам саюза Маскоўскай дзяржавы і Рэчы Паспалітай, накіраванага супраць турэцка-татарскай пагрозы [114, c289]. B рэчышчы гэтай канцэпцыі быў заключаны Маскоўскі і Андгусивського трактату ў 1669 і 1670 pp. Яны пацвярджалі асноўныя ўмовы А Андрусиаського пераміря [41, с.193].
На левабярэжная Украіне з 1672 г. правы І. Самойлавіч, які быў пад непасрэдным кантролем Расеі. Ён, як і ўсе гетманы, імкнуўся абяднаць усю ўпрыгожу пад сваёй булавой. У 1676 г. казацкае войска Самойлавіча і маскоўскія палкі Ромадановского выцеснілі з Правабярэжжа турак і вымусілі гетмана Дарашэнка скласці свае паўнамоцтвы [42, с.391].
Прэ ўжо праз два гады туркі выгналі рускіх і Самойлавіча з Правабярэжжа. Пакідаючы гэтыя землі, маскоўскія войскі арганізавалі масавы выхад правабярэжнага казацтва на левы бераг Дняпра. З прычыны гэтага Правобережье, і так панесла значныя спусташэння падчас вайны, амаль цалкам густанаселены.
У 1676 г. скончылася польска-турэцкая вайна. Журавненский дагавор пацвярджаў тэрытарыяльныя саступкі зробленыя Польшчай за Бучацким дагаворам. Гэты дагавор прызнаваў страту Правабярэжнай Украіны міжнароднай прававой субектыўнасці як дзяржаўнай адукацыі час менавіта размеркаванне Правобережье выклі?/p>