Ваенна-палітычныя межславянския канфлікты другой паловы XVI-XVIII стагоддзяў
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
Ваенна-палітычныя межславянских канфлікты другой паловы XVI - XVIII стагоддзяў
Уводзіны
Актуальнасць вывучэння дадзенай тэмы абумоўлена супярэчлівасцю і складанасцю вывучэння гісторыі межславянских адносін. Сёння гэтыя адносіны знаходзяцца на якасна новым этапе станаўлення. Яны грунтуюцца на супрацоўніцтве добрасуседстве, партнёрстве ў міжнародных справах. Але разам з тым застаюцца нявырашанымі нямала спрэчных пытанняў і рознагалоссяў, якія тлумачацца асобнымі бакамі па-рознаму. Лічым, што разуменне сучасных праблем развіцця славянскіх краін немагчыма без ўсебаковага даследавання вытокаў гэтых супярэчнасцяў. З навуковага пункту гледжання актуальнасць тэмы абумоўлена неабходнасцю напісання комплекснай работы па гэтай праблематыцы.
Абектам даследавання выступаюць ваенна-палітычныя межславянских канфлікты другой паловы XVI - XVIII стст.
Прадметам дадзенай працы зяўляюцца прычыны і вытокі межславянских канфліктаў, іх сутнасць і ход развіцця, наступствы і магчымыя альтэрнатыўныя шляхі вырашэння супярэчнасцей.
Храналагічныя рамкі ахопліваюць перыяд з другой паловы XVI ст. да канца XVIII ст., што адбілася рэзкім абвастрэннем межславянских канфліктаў. Ніжняй мяжой зяўляецца 1547, калі адбылося шлюб на царства Івана IV Грознага. Менавіта з яго імем звязана абвастрэнне польска-расійскіх адносін. Верхняй мяжой даследаванні выступае 1799, калі расійскі імператар Павел I пачаў прадастаўляць штогадовыя субсідыі Чарнагорыі.
Доследны намі перыяд можна ўмоўна падзяліць на 3 этапы. На першым этапе, які доўжыўся з сярэдзіны XVI да канца першай чвэрці XVII ст., Актыўная знешняя палітыка Польшчы і Расіі прывяло да шэрагу ваенных сутыкненняў. Пасля паразы Маскоўскага дзяржавы ў Лівонскай вайне, Рэч Паспалітая заняла панавальнае становішча ў Цэнтральна-Усходняй Еўропе. Яна ўмешвалася ва ўнутраныя справы Расіі, прымала ўдзел у падаўленні паўстання 1618-20 гг
На другім этапе (з другой чвэрці да канца XVII ст.), Рэч Паспалітая страціла сваю перавагу над суседзямі. Галоўную ролю ў заняпадзе Польска-Літоўскай дзяржавы згуляў не знешні, а ўнутраны фактар ??- паўстанне ўкраінскага і беларускага насельніцтва. А пасля ўкраінскай нацыянальнай рэвалюцыі і сыходу ад Рэчы Паспалітай часткі Украіны і Беларусі, адбывалася ўзмацненне ўплыву Расіі.
Трэці этап ахоплівае XVIII стст. Гэта стагоддзе смела можна назваць узростам Расіі. Менавіта ў гэты час яна стала паўнапраўнай еўрапейскай краінай і зацвердзіла сваю гегемонію ва Усходняй Еўропе. Маскоўскае царства ператварылася ў Расійскую імперыю. Рэч Паспалітая, затое перажыла заняпад і да канца стагоддзя страціла сваю незалежнасць. Акрамя таго, у дадзенае стагоддзя ўмацаваліся сувязі паўднёваславянскіх народаў і Расіі.
Крыніцы базу дадзенага даследавання складаюць летапісе, а таксама дакументы і матэрыялы, якія змяшчаюцца ў спецыяльных зборніках і хрэстаматыях. Сярод летапісаў варта адзначыць каштоўнасць 37 таму "Поўнага збору рускіх летапісаў [8]. У ім змяшчаюцца найкаштоўнейшыя звесткі пра падзеі ў Расіі канца XVI-XVII стст. У прыватнасці там падрабязна асветлены падзеі "Смуты", праўлення расійскага ўрада ва ўмовах інтэрвенцыі. Яркае адлюстраванне падзеі другой паловы XVII ст., Ва Ўкраіне знайшлі ў казацкіх летапісах - "Летапіс Самовидца" [4] і "Летапіс гадяцкого палкоўніка Рыгора Грабянки" [3]. Аўтары гэтых твораў, будучы сведкамі большасці апісваных падзей, здолелі паказаць усю складанасць польска-расійска-ўкраінскіх адносін у дадзены перыяд.
Сярод крыніц, прысвечаных Украіне-польскім адносінам ў сярэдзіне XVII ст., Значнае месца займае твор П.Шевалье "Гісторыя вайны казакоў супраць Польшчы [15]. Аўтар досыць абектыўна даў характарыстыку казацка-польскай вайны, прасачыў пазіцыю Расіі ў гэтым супрацьстаянні падобнае.
Праблемам далучэння Украіны да Расіі прысвечаны 3 тамы "Ўзяднання Украіны і Расіяй. Дакументы і матэрыялы [1,2]. У гэтым выданні аўтары зьмясьцілі матэрыялы расійскага паходжання, якія асвятляюць працэс прыняцця рашэння Земскім саборам аб далучэнні Украіны да Маскоўскай дзяржавы.
Шмат цікавага матэрыялаў па праблемах палітыкі Расеі ў дачыненні да славянскіх народаў змяшчаецца ў зборніках "Лісты і паперы імператара Пятра Вялікага" [5,6]. Надзвычай каштоўныя звесткі аб адносінах Расіі і паўднёваславянскіх народаў на працягу XVIII ст. ўтрымліваюцца ў зборніку "Палітычныя і культурныя адносіны Расіі з югословянськимы землямі ў XVII ст. Дакументы "[7].
Значны гістарычны груз знаходзіцца ў "Хрэстаматыі па гісторыі Украінскай ССР" [10], "Хрестоматииы па гісторыі сярэдніх вякоў" [11], "Хрэстаматыя па гісторыі СССР XVI - XVII стст." [12] і іншых. Складальнікі гэтых хрэстаматый змясцілі ў іх шэраг дакументаў, матэрыялаў і ўспамінаў, звязаных з праблематыкай якая нас цікавіць.
Да вялікі жаль мы вымушаны канстатаваць, што ў нашым распараджэнні не было крыніц прысвечаных польска-чэшскім канфлікту, а таму пры напісанні адпаведнага падзелу мы карысталіся выключна гістарыяграфічныя матэрыялам.
Доследнай намі тэме фактычна не мае прысвечаных манаграфій і артыкулаў. Усе працы, напісана па дадзенай тэматыцы, маюць шырокае ці вузкае кола навуковага даследавання. У многіх навуковых працах гэтыя пытанні асветлены досыць добра, але яны не стаяць у цэнтры навуковага даследчага пошуку.
Найбольш яркай фігурай ва ўкраінскай гіс?/p>