Творчасць Дастаеўскага і Гюго
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
Творчасць Дастаеўскага і Гюго
Уводзіны
Дзевятнаццатае стагоддзе ўнёс сапраўды неацэнны ўклад у скарбніцу ўсёй сусветнай культуры. Літаратурны працэс насіў маштабны характар, ахопліваючы ўсю Еўропу. Гэта быў век стромкіх паваротаў і палітычных катаклізмаў.
Пачатак яго адзначана пячаткай рамантызму ў літаратуры, які шмат у чым сфармаваўся пад уплывам нездаволенасці вынікамі французскай рэвалюцыі. Далейшае творчасць большасці еўрапейскіх аўтараў апынулася цесна звязаным з наступнай палітычнай жыццём, з напалеонаўскімі і антинаполеоновскими войнамі.
Перыяд з 1815 па 1830 гг. атрымаў у Францыі назва Рэстаўрацыі. Ён адзначаны абвастрэннямі класавых і палітычных супярэчнасцяў.
Палітычныя ўсплёскі ў Расіі 20-40-х гадоў носяць не менш значны характар для краіны. Тут ідзе барацьба за ўвядзенне канстытуцыі і грамадзянскіх свабодаў. Але пасля паўстання дзекабрыстаў ў 1825 годзе і найпозняга прыходу да ўлады Мікалая I надыходзіць перыяд жорсткай рэакцыі. Мікалай I марыў вытруціць ўсе парасткі вольномыслия ў рускім грамадстве. Аднак цяжка было забараніць людзям думаць, збліжацца на глебе падобных настрояў і меркаванняў .
На гэты перыяд прыпадае маладосць і пачатак творчага шляху Фёдара Дастаеўскага.
З 1847 Дастаеўскі пачынае наведваць гурток М.В. Буташевича-Петрашевского, чыноўніка Міністэрства замежных спраў. Гэты гурток наведвалі чыноўнікі, літаратары, афіцэры. Яны казалі аб неабходнасці адмены прыгоннага права, увядзенні свабоды друку, знаёмілі адзін аднаго з творамі французскіх сацыялістаў, чыталі і абмяркоўвалі Ліст да Гогалю. Да арганізацыі тайнага таварыства з пэўнай праграмай справа не дайшла.
Прысуд па справе петрашевцев быў узрушаючым. Суд прысудзіў да расстрэлу 20 аднаго чалавека, у ліку якіх апынуўся Ф.М. Дастаеўскі, у той час пачатковец пісьменнік. 22 сьнежня 1849 г. прысуджаныя былі прывезены на плошчу . Расстрэл быў заменены катаргай у апошні момант. Адзін з асуджаных за гэты час сышоў з розуму.
сьнежня Фёдар Дастаеўскі адбыў на катаргу ў Сібір, у кайданах. Ён утрымліваўся ў Омскай астрозе і выйшаў на волю толькі ў студзені 1854 а 1 верасня 1860-га ў газеце Рускі свет было надрукавана пачатак Запісак з Мёртвага хаты, распавялі пра рускую катарзе і выклікалі вялікі літаратурны і грамадскі рэзананс.
Віктар Гюго, французскі паэт, пісьменнік, які прайшоў няпросты шлях у літаратуры і ў жыцці, таксама зведаў горкі смак выгнання.
Водгукам на сучаснасць можна назваць аповесць Гюго Апошні дзень прысуджанага да смерці (1829), у якой перадаецца атмасфера эпохі Рэстаўрацыі з яе карамі, спасылкамі, катарга. Яна задумана як выкрывальнага выступ супраць смяротнага пакарання, як пратэст супраць жорсткасцяў грамадства, як заклік да чалавечнасці ... Аповесць (аўтар назваў яе аналітычным раманам, якія паказваюць унутраную драму чалавека) папярэднічае сацыяльна-псіхалагічны раман 30-40-х гадоў ХIХ стагоддзя ў Францыі. Гюго стаў і першаадкрывальнікам велізарнай тэмы - злачынства і пакарання, да якой будуць пасля звяртацца пісьменнікі ўсіх краін у канцы ХIХ - ХХ стст. .
Духоўная блізкасць паміж аўтарам Адхіленыя і стваральнікам зняважаных і абражаных часта кідалася ў вочы ўжо сучаснікам Дастаеўскага. У лісце, накіраваным у маі 1879 Прэзідэнту Міжнароднага Літаратурнага кангрэса ў Лондане, Дастаеўскі назваў В. Гюго вялікім паэтам ", геній якога з часу яго дзіцячых гадоў аказваў на яго нязменна магутнае ўплыў (Лісты, IV, 55, 380).
Увесну 1860 году, калі Дастаеўскі абдумваў Запіскі з Мёртвага хаты, яго брат друкуе ў часопісе Светач свой пераклад Апошняга дня прысуджанага. Публікацыю гэтага перакладу напярэдадні зяўлення кнігі Дастаеўскага аб яго выпрабаваннях на катарзе наўрад ці можна лічыць выпадковасцю, - заўважае Г. Фридлендер. - Напрошваецца здагадку, што самы выбар Апошняга дня асуджанага быў падказаў для перакладу М.М. Дастаеўскаму яго малодшым братам, перачытаўшы пасля вяртання з Сібіры гэта ранняе твор Гюго і взглянувшим на яго цяпер новымі вачыма. Стылістычны аналіз перакладу дазваляе выказаць здагадку, што ён быў перад здачай у друк прагледжаны Ф.М. Дастаеўскім і ў асобных месцах, магчыма, носіць сляды яго стылістычнай праўкі .
Але больш глыбокае разгляд гэтай праблемы мяркуецца ў 4 чале дадзенай кваліфікацыйнай працы. Зараз толькі хачу адзначыць, што Запіскі Дастаеўскага былі, як адзначае Фридлендер, першай па часе зяўлення кнігай у Расіі, прысвечанай царскай катарзе і адказвалі шырокаму грамадскаму настрою. Герцэн параўнаў Запіскі па сіле выраблянага ўражанні з Пеклам Дантэ і фрэскамі Страшнага суду" Мікеланджэла.
Я лічу, што ў сучаснай абстаноўцы, калі ў многіх краінах вырашаецца пытанне аб узмацненні жорсткасці, альбо, наадварот, аб змякчэнні судовых пакаранняў, калі зноў і зноў падымаецца і аспрэчваецца праблема маральнага права асобы на шэраг учынкаў, актуальнасць кніг Дастаеўскага і Гюго незвычайна ўзрастае.
З упэўненасцю магу сказаць пра дастатковай тэматычнай навізне дадзенай дыпломнай працы, паколькі, нягледзячы на відавочнасць, уплыў творчасці В. Гюго на творы Дастаеўскага вывучана недастаткова. Гэтая праца падкрэслівае адзінства нацыянальных літаратур ў рэчышчы сусветнай літаратуры ў цэлым.
Мэта дадзенай кваліфікацыйнай ?/p>