Асадчая Алена Вадзімаўна, настаўнік беларускай мовы І літаратуры дуа сярэдняя школа №28 г
| Вид материала | Документы |
- Ва ў школьнай адукацыі традыцыйна разглядаецца як сістэма знакаў, аперыруючы якімі, 112.79kb.
- План Работы творчай групы настаўнікаў беларускай мовы І літаратуры па праблеме “Асаблівасці, 27.05kb.
- Літаратурны турнір па творчасці, 231.8kb.
- Развіццё літаратурна-творчых здольнасцей вучняў сродкамі ўрокаў беларускай мовы І літаратуры, 540.77kb.
- М. Багдановіч “Зімой” (V кл.) (с. 19-20), А. Дудараў “Вечар” (VIIІ кл.) (с. 46-47), 117.67kb.
- Пытанні тэорыі І методыкі выкладання беларускай мовы І літаратуры, 45.06kb.
- Матэрыялы да кваліфікацыйнага экзамену на вышэйшую катэгорыю па тэорыі І методыцы выкладання, 174.94kb.
- Гэты беларуска-расейскi слоўнiк прызначаны найперш для вучняў I настаўнiкаў сярэдняй, 2984.17kb.
- Фанетыка. Арфаэпія. Графіка. Арфаграфія рэпецітар, 929.74kb.
- К. С. Фарино «10» мая 2011 г. Инструктивно-методическое письмо, 568.81kb.
– Бачыш, – сказаў Алесю пан Юры, – на качак і цецерукоў лепшага не бывае. А якая акуратная. Не сабака, а арыстакратка.
Купляюць, вядома, і лён, і пяньку, ды толькі мераю іхняй куплі не мужыцкая жменя, а цэлы панскі абоз.
Парк зноў зрабіўся густы, – не парк, а нейкія нетры з лаўжамі і ветрабоем, з рэдкімі глухімі сцяжынкамі.
Не слыхам, а хутчэй скурай я адчуваў прысутнасць Вароны ў пакоі, там, ля другой сцяны.
Ад людзей пахла не хлебам, а крывёю, як ад ваўкоў. Але Андрэя, хоць яму і хацелася быць толькі разам з Алёнкай, гэты тлум не палохаў, а захапляў.
І адначасова з болем адчуваў, што сам ён – толькі пераносчык чужых думак, што ён ніколі не здолее да канца развіваць іх і рабіць з іх такія далёкія, канчатковыя высновы, што ён – твар царквы, але ніяк не сэрца, не розум. не зброя яе.
Яны былі проста дзеці свайго часу, няшчаснага, хворага, гнойнага, сагнутага, калі чалавек быў амаль жывёлай і толькі сям-там выбіваліся наверх парасткі скарлючанага, але ўпартага і моцнага жыцця.
Здані не маглі быць такімі рэальнымі, людзі не маглі быць такімі прывіднымі.
Зіма не адступала тут павольна, як у вёсцы, у размераным чаргаванні сонечных дзён і марозных начэй.
Была і веліч, была і падазронасць, была і жорсткасць, быў і гераізм.
Ты бязлікі, і ты мнагатвары, ты нішто, і ты ўсё.
Вам трэба будзе прыцярпецца да нашых глыбакадумных разважанняў і не заўсёды разумных жартаў, але ж кажуць, што спадарожнікаў не выбіраюць, і гэта разам з намі вам давядзецца збіраць у свае клумкі ружы і церні, бяду і смех, золата і смецце.
Яна хмыкнула: - Брыдка глядзець на вас. Завіхаецеся каля … гэтай, як два кабялькі. Ні сораму, ні гонару.
Мяне непрыемна ўразіла такая, мякка кажучы, адкрытасць. Што гэта? Тонкі разлік або наіўнасць?
Ён быў надзіва прагны да жыцця, гэты чалавек з жоўтымі, як мёд, валасамі, сінімі, дабрэчымі або жорсткімі вачыма і не па гадах уладным прыкусам вуснаў.
Усміхалася. Можа, завучана, бо ў сем’ях шэйхаў з маленства вучаць валодаць абліччам. А можа, і шчыра, бо з ім нічога не баялася.
Яна не танцавала, яна лётала ў паветры, і я амаль нёс яе над падлогай.
– Хацеў бы я паглядзець, як нехта мяне нехта затрымае ці прагоніць.