Канцэптуальна-тэарэтычныя аспекты гістарычных даследаванняў рускіх гісторыкаў XIX - пачатку ХХ стагоддзя
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?ынікам паглыбленага вывучэння айчыннай (расійскай) і сусветнай гісторыі стала выданне буйных індывідуальных і абагульняючых даследаванняў па кардынальным праблемах гісторыі чалавечага грамадства. Менавіта яны ўзбагацілі наша бачанне гісторыі, заклалі падмурак для развіцця гістарычнай навукі ў ХХ ст. Многія гісторыкі XIX стагоддзя (С.Салаўёў, В.Ключевский, Кастамараў, В.Герье, М.Коростовцев) сталі заснавальнікамі цэлых навуковых школ і напрамкаў, выхавалі бліскучую плеяду сваіх паслядоўнікаў і вучняў, чым значна ўзбагацілі гістарычную традыцыю.
Знамянальна, што ўсе буйныя расійскія даследчыкі любілі працаваць у архівах і бібліятэках, выяўляць новыя дакументы, скрупулёзна вывучаць, асэнсоўваць і ўводзіць іх у навуковых абарот. Праца ў архівах спрыяла нараджэнню новых ідэй, канцэпцый і ацэнак грамадскіх зяў і падзей, падавала іх даследаваннем большай праўдзівасці і дакладнасці.
Яны спрабавалі асвоіць шырокія прасторы крыніц, улічваючы пры гэтым, што дакументы і самі крыніцы складаюць людзі, якія кіруюцца пэўнымі інтарэсамі. У выніку імі было ўнесена нямала ідэй у сферу распрацоўкі метадаў гістарычнай крытыкі крыніц, прыёмаў аналізу тэкстаў і ўстанаўлення іх сапраўднасці.
Акрамя таго, з біяграфіі вучоных можна даведацца ўзровень метадалагічнай культуры расійскіх даследнікаў, іх патрабаванні да тэарэтычнага ўзроўню навуковых даследаванняў. Вынікам іх метадалагічных пошукаў стала разнастайнасць гістарычных тэорый і канцэпцый, якія распаўсюджаныя ў сучасным свеце, адлюстроўваюць разнастайнасць пазіцыі светапогляду. А кожная гістарычная тэорыя адлюстроўвае пэўны кут зроку на чалавека і чалавека ў ім, раскрывае нейкі новы аспект гэтага мінулага. Яна служыць адначасова пародигмою і метадам падыходу да яго разумення і тлумачэнні. Такі плюралізм светапогляду зяўляецца вялікім дасягненнем цывілізацыі, чалавецтва выпакутавалі сваёй доўгай і трагічнай гісторыяй.
Расійскія гісторыкі XIX - пачатку ХХ стагоддзя таксама разам з паглыбленым вывучэннем эканамічнага, сацыяльнага і культурнага жыцця народаў Расіі пачалі даследаваць мінулае іншых краін. Плеяда навукоўцаў звярнулася да вывучэння антычнасці (М.Куторга, П.Кудрявцев), медиевистики (Т.Грановским), гісторыі Новага часу (И.Лучицьський, В.Ключевский, Струве). Гэта дазволіла выявіць і паказаць ўзаемасувязь розных народаў, краін, рэгіёнаў і кантынентаў. Гэта дапамагло таксама вызначыць і роля аб месцы Расіі ў сусветна-гістарычным працэсе. А іх жыццё стала яркім прыкладам таго, што гісторык павінен быць чалавекам, які валодае вялікай культурай.
У цяперашні час у сувязі са станаўленнем новай гісторыі навукі і пошуку метадалагічнай платформы гістарычных даследаванняў, канцэптуальна-тэарэтычныя распрацоўкі расійскіх гісторыкаў XIX - пачатку ХХ стагоддзя магло б стаць базай для зяўлення новых ідэй, метадаў, канцэпцый. Бо, як пісаў Вярнадскі, кожная новая генерацыя навукоўцаў перапісвае гісторыю навукі зноўку, але пры гэтым шырока выкарыстоўвае старое. Акрамя таго, без вывучэння мінулага навукі немагчымая поўная і абектыўная адзнака таго, што набываецца сучаснай навукай і выдаецца ёю за важнае, сапраўднае або карыснае. У гэтым кантэксце асноўныя намаганні сучасных даследчыкаў павінны быць накіраваны на пошукі і опробацию сучасных даследчых тэхналогій, удасканаленне паняційнага апарату, пры гэтым, аднак, не варта забываць і пра вялікі навуковы патэнцыял канцэптуальна-тэарэтычных распрацовак расійскіх даследчыкаў і плённа іх выкарыстоўваць. Лічым, што наспела таксама неабходнасць распрацоўкі праблем навуковых школ, ідэйных напрамкаў (асветніцкага, рамантычнага, народніцкага, дзяржаўнага, сацыялагічнага, марксісцкага) у расійскай гістарычнай навуцы, формаў і механізмаў інстытуцыяналізацыі гістарычнай навукі ў Расіі, тэарэтычных асноў і ідэйнага ўплыву (французскай, нямецкай, ангельскай філасофіі і гістарычнай думкі) на рускую гістарычную навуку; антрапалагічных праблем гісторыі навукі (псіхалогія творчасці, ментальнасць гісторыка, тыпалогія рускіх гісторыкаў: антыквара, бібліёграф, аналітык, сістэматыкі, тэарэтык-сацыёлаг, источниковед, мастак-мастак). Большасць з гэтых праблем знаходзяцца толькі на пачатковай стадыі даследавання. Вывучэнне названых праблем і дазволіць даць больш комплексны аналіз канцэптуальных распрацовак расійскіх даследчыкаў XIX - пачатку ХХ стагоддзя, выпрацаваць выпрацаваць перспектыўныя шляхі далейшага даследавання жыцця і творчасці вядомых расійскіх вучоных.
Спіс выкарыстаных крыніц і літаратуры
Крыніцы
1.Забелин І.Я. Гісторыя горада Масквы - М., 1990
2.Забелин І.Я. Хатні побыт рускіх цароў ў XVI і XVII ст. У 3 кн. - М., 1991 - Кн.1
.Карамзін Н.М. Гісторыя дзяржавы Расійскага. У 4 кн. - М., 1988-1989. - Кн.1-4
.Карамзін Н.М. Гісторыя дзяржавы Расійскага. У 4 кн. - Растоў на Доне., 1995. - Кн.1-4
.Карамзін Н.М. Пра гісторыю дзяржавы Расійскага - М., 1990
.Ключэўскі В. Запіскі аб усеагульнай гісторыі / / Новая і Найноўшая гісторыя. - 1965 - № 5. - С.116-121, № 6. - С.92-102
.Ключеввский В. Творы: У 8-т. - М, 1956-1959. - Т1 - 8
.Ключэўскі В. Неапублікаваныя творы. - М., Навука, 1983, - 416 с.
.Ключэўскі В. Творы: У 9-т. - М, 1987-1990. - Т1 - 9
.Ключэўскі В. Гістарычныя партрэты. Дзеячы гістарычнай думкі. - М., Праўда, 1990 - 624 с.
.Ключэўскі В. Руская гісторыя. М, 1993 - Кн.1-3
.Кастамараў Н. Гістарычныя манаграфіі і даследаванне: У 2-х кн. - М., Кніга, 1989. - Кн. 1-2. - 235 с.
.Кастамараў Н. Аўтабіяграфія. Бунт Сцяпана Разіна - К., 1992. - С.242
.Кастамараў Н. Славянская міфалогія. - М., 1995 - с. 345