Знешняя палітыка польскай дзяржавы ў 1933-1939 гг.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
дзе паміж Польшчай і Германіяй былі заключаны эканамічныя пагаднення - пратакол аб нармалізацыі польска-германскіх эканамічных адносін ад 7 сакавіка і пагадненне аб пашырэнні ўзаемнага тавараабароту ад 11 кастрычніка, якім прадугледжвалася ўмацаванне эканамічных сувязяў паміж дзвюма дзяржавамі. Такімі ж былі дамовы, зняволеныя і ў сацыяльнай сферы. Аднак, неабходна заўважыць, што ў аснове ўсіх дагавораў былі не сапраўдныя, дакладней рэальныя імкненне да ўмацавання сувязяў, гэта былі тактычныя крокі, якія прадугледжвалі ўтрыманне Польшчы побач з Германіяй. Міжнароднае становішча 1935-1936 гадоў характарызавалася далейшым абвастрэннем супярэчнасцяў. Нямеччына і Польшча адмовіліся ад удзелу ва Усходнім пакце, заключэнне якога ініцыяваў СССР з мэтай стварэння калектыўнай бяспекі для ўтаймавання агрэсараў. Германскі ўрад тлумачыў тым, што ён не можа прымаць удзел у любы міжнароднай сістэме бяспекі, пакуль іншыя дзяржавы адмаўляюць роўныя правы Германіі ў галіне ўзбраення. Урад Польшчы па пытанні аб заключэнні Усходняга пакта кіраваўся пазіцыяй Германіі. Аднак варта адзначыць, што пэўны ўплыў на стаўленне Польшчы да дадзенай праблеме гуляў і той факт, што Варшава знаходзілася ў палоне антысавецкіх ідэй і антырасейскіх настрояў, якія і ўзялі верх над агульнадзяржаўнымі інтарэсамі.
З гэтага часу Германія прадпрымае рэальныя крокі па ліквідацыі ваенных абмежаванняў Версальскага дагавора. У сакавіку 1934 нямецкі Рэйхстаг зацвердзіў ваенны бюджэт, які прадугледжваў буйныя асігнаванні на ўтрыманне ваенна-паветранага флоту. У сакавіка 1935 года гітлераўскае ўрад прыняў закон аб аднаўленні ў Германіі вайсковай павіннасці. Было абноўлена таксама ваенную авіяцыю і падводны флот. Ужо 7 сакавіка 1936 года нямецкі ўрад афіцыйна заявіў аб скасаванні Лакарнскіх пагадненне 1925 года, і аб адмене пункта Версальскай мірнай дамовы аб стварэнні Рэйнскай дэмілітарызаванай зоны. У той жа дзень у Рэйнскую зону ўступілі нямецкія войскі і пачалі там будаўніцтва ваенных збудаванняў.
Аднабаковае скасаванне Германіяй ваенных артыкулаў Версальскага дагавора і рост нямецкай арміі ўзмацнілі напружанне ў міжнародных адносінах і падвялі Еўропу да вайны.
У гэтых умовах, нягледзячы на афіцыйны саюз з Польшчай германскі ўрад праводзіла палітыку асіміляцыі і ўціску палякаў на заходніх і паўночных польскіх землях, захопленых у свой час Прусіяй. У Гданьску гітлераўцы ўводзілі новыя антыпольскія законы і ўсё часцей звярталіся да фізічнай расправы над палякамі. Так, у ліпені 1936 пад іх уплывам сенат Гданьска адмяніў канстытуцыю і рэшткі дэмакратычных свабод, усталяваўшы на тэрыторыі "вольнага горада" улада гестапа. Міжнародны статус Гданьска быў скасаваны. З гэтага часу "вольны горад" станавілася часткай "трэцяга рэйха" 1. Здавалася, што гэтыя крокі Германіі вінаватыя былі выклікаць неспакой Польшчы. Затое, польскі ўрад афіцыйна заявіў, што лёс Гданьскага насельніцтва яго не цікавіць. Гэта было яшчэ адным пацверджаннем таго, што Польшча дзеля збліжэння з нацыскай Германіяй гатовая на саступкі, якія ўсё часцей супярэчылі агульнадзяржаўным інтарэсам.
Між тым Германія працягвала нарошчваць свой ваенны патэнцыял для рэалізацыі праграмы перадзелу свету. Як адзначалася вышэй, вялікае значэнне пры гэтым гуляў так званая палітыка "прымірэння" фашысцкіх агрэсараў, якая праводзілася Англіяй і Францыяй.
У сваю чаргу, Берлін, адчуўшы падатлівасць Англіі і Францыі змяняе свае паводзіны ў дачыненні да Польшчы. 24 кастрычнік 1938 у гутарцы з польскім амбасадарам у Нямеччыне Ю.Липським гітлераўскі міністр замежных спраў Й.Риббентроп адзначыў, што захаванне сяброўскіх польска-нямецкіх адносін магчыма толькі ў выпадку, калі Польшча пагодзіцца на ўключэнне Гданьска ў склад рэйха і на вылучэнне экстэрытарыяльных зоны праз так званы "польскі калідор". Здавалася, што гэта павінна выклікаць непакой польскага ўрада, але гэтага не адбылося. Пра гэта сведчыць і той факт, што польскі ўрад у чарговы раз адхіліў гэтую пазіцыю СССР да паляпшэння польска-савецкіх адносін. Міжнароднае становішча Польшчы ўскладнялася. Удзел Варшавы ў раздзяленні Чэхаславакіі фактычна прывяло да яе ізаляцыі на міжнародныя сцени2, таму кіраўніцтва краіны не засталося нічога іншага, як ісці на паклон да Гітлера.
Міністр замежных спраў Польшчы Бек 5 студзеня 1939 года дамогся прыёму ў канцлера. Падчас гэтай сустрэчы Гітлер адзначаючы "здавальняючым развіцці польска-германскіх адносін" 3, пацвердзіў пазіцыю Нямеччыны ў дачыненні да калідоры і Гданьска. Станавілася відавочным, што на парадку дня ў Берліне паўставалі польскі пытанне. Зразумелі гэта і заходнія краіны, і ўжо 31 сакавіка 1939 ў палаце абшчын англійская прэмер-міністр М.Чемберлен заявіў аб прадастаўленні гарантый незалежнасці Польшчы. Аднак, як ужо адзначалася вышэй, ангельскае ўрад не адмовілася ад правядзення палітыкі "прымірэння" і спробы аказаць уплыў на Гітлера не мелі поспеху.
Адносіны Германіі і Польшчы працягвалі пагаршацца. 27 красавіка 1939 г. нацыскай Германія анулявала польска-германскую дэкларацыю аб ненападзе 1934 года. У спецыяльным мемарандуме нямецкі ўрад выказаў незадаволенасць з нагоды таго, што ўрад Польшчы адхіліў германскае прапанову па ўрэгуляванні пытання аб Гданьск. 28 красавіка Гітлер выступіў у рэйхстагу з прамовай, у якой у пагрозлівай форме запатрабаваў перадачы Германіі Гданьску і ўсталяванне экстэрытарыяльных калідора на Польскай тэрыторыі для сувязі з Усходняй Прусиею1. Нягледзячы на гатоў?/p>