Знешняя палітыка польскай дзяржавы ў 1933-1939 гг.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
авядае рэчаіснасці. На працягу ўсяго міжваеннага перыяду да мая 1939 года англійская ўрад ўхiляўся ад прыняцця прамых абавязацельстваў ва Усходняй Еўропе. Сведчаннем гэтага была Чэхаславацкая крызіс 1938 гады, калі стала ясная небяспека наяўнасці саюзнай дамовы ў крызісныя сітуацыі. Сама Англія саюзнай дамовы аб узаемадапамозе з Чэхаславакіяй немалая. У апошняй аналагічныя дагаворы былі заключаны з Францыяй і СССР, у Францыі з Англіяй. Таму ангельскае ўрад прыклала максімум намаганняў для папярэджання ўзброенага канфлікту паміж Германіяй і Чэхаславакіяй. У гэтым выпадку аўтаматычна ў сілу ўступаў Французска-чэхаславацкі дамову, а Францыі ў гэтай сітуацыі немагчыма было адмовіцца ад сваіх абавязацельстваў. Гэта прывяло б да ўдзелу ў канфлікце Англіі (адпаведна саюзнай дамовы). У такой сітуацыі Ангельскае ўрад ўсвядоміў значнасць і небяспека двухбаковых дагавораў аб узаемадапамозе.
Ва ўмовах абвастрэння міжнароднай абстаноўкі прыярытэтным напрамкам знешняй палітыкі Англіі было імкненне застацца па-за вайны, і як мага даўжэй, што дазволіла б умацаваць ваенную базу краіны. Так, ангельскае ўрад спрабавала выкарыстаць прадастаўлення Польшчы ў сакавіку-красавіку 1939 года гарантый, як рычаг ціску на Нямеччыну з мэтай утрымання яе ад рашэння вийни1. Але як паказала гісторыя, гэта былі свайго роду "фикцийного" гарантыі.
Кіруючыя колы Англіі і Францыі, нягледзячы на ??прадастаўленне гарантыі, не спяшаліся канкрэтна вызначыць памеры абяцанай імі ваеннай дапамогі. Больш за тое, ні адна з гэтых краін не збіралася выконваць абавязацельствы, прынятых на сябе перад Польшчай у выпадку гітлераўскай агрэсіі. Гэта было пацверджана і ў ходзе французска-польскіх перамоваў, якія адбыліся ў Парыжы ў маі 1939 года. Менавіта тады польскі ваенны міністр генерал Каспщицький і начальнік французькогаб генеральнага штаба генерал Гамелен не змаглі падрыхтаваць пагадненне аб канкрэтных ваенных абавязацельстваў Францыі ў адносінах да Польшчы. Перамовы абмежаваліся праектам пратаколу, які быў парафіраваны Гамелен і Каспшицьким, і лістом Гамелена, дзе адзначалася, што ваеннае пагадненне уступіць у сілу толькі пасля падпісання польска-французскай палітычнай угоди1. Але падпісанне гэтага пагаднення французскі ўрад усяляк зацягваў, а потым наогул адмовіўся ад яго падпісання.
Такімі ж безвыніковымі былі і польска-ангельскія перамовы, якія праходзілі ў Варшаве 23-24 мая 1939 года. Ангельская дэлегацыя, якую ўзначаліў генерал Клайтон, прыкладала максімум намаганняў, каб узяць на сябе як мага менш абавязацельстваў. Перамовы завяршыліся прыняццем Англіяй нязначных ваенных абавязацельстваў, выкананне якіх не давала істотнай дапамогі Польшчы ў выпадку вайны. Як бачым, пад пагрозай страты незалежнасці ўрад Польшчы вымушаны быў змяніць курс знешняй палітыкі. Ўрада Англіі і Францыі не былі зацікаўлены "ў гэтым папярэджанні небяспекі" 2 гітлераўскай агрэсіі супраць Польшчы. Яны аказвалі ціск на Варшаву з мэтай "ўрэгулявання" польска-германскіх адносін і імкнуліся за кошт Польшчы дамагчыся прымірэння з Германіяй, і накіраваць яе на вайну супраць СССР. Асновай для такога "прымірэння" павінны былі стаць капітуляцыя Польшчы і задавальнення патрабаванняў нацысцкай Германіі, кампенсаваць пагаднення супраць Савецкага Саюза. Такая палітыка заходніх дзяржаў адпавядала гітлераўскім планах знешнепалітычнай ізаляцыі Польшчы перад пагрозай агрэсіі.
Такім чынам, можна зрабіць выснову, што было поўнае супадзенне знешнепалітычных курсаў па адносінах да Польшчы яе саюзнікаў і гітлераўскай Германіі. У складанай сітуацыі і напружанай абстаноўцы, калі Германія актыўна праводзіла мабілізацыю ў войска і сцягвала войскі да польскай мяжы, Савецкі ўрад выступіла 23 Ліпеня з ініцыятывай аб правядзенні перамоў паміж прадстаўнікамі ўзброеных сіл СССР, Англіі і Францыі і падпісання ваеннай канвенцыі па пытанні арганізацыі сумеснай абароны супраць фашысцкай агрэсіі ў Еўропе. Хоць англійская і французскія ўрада і далі фармальнае згоду на правядзенне ваенных перамоваў з СССР, фактычна яны і прывялі да краху маскоўскіх перагавораў. Пра тое, што асноўнай задачай ангельскай і французскай дэлегацыі была толькі зацягванне часу, а не дасягнення рэальных вынікаў сведчаць факты, што на чале ваенных місій Англіі і Францыі былі пастаўленыя адмірал Дракса і генерал Думенко, якія не мелі афіцыйных паўнамоцтваў на падпісанне любога пагаднення. Да таго ж, гэтыя ваенныя місіі атрымалі ад сваіх урадаў дырэктывы адносна зацягвання перамоваў. У падчас першых пасяджэнняў высветлілася, што ні англійская ні французскі дэлегацыі не мелі канкрэтных планаў па развіццю супрацоўніцтва трох дзяржаў у адлюстраванні германскай агрэсіі. Фактычна, у Лондане былі гатовыя ахвяраваць бяспекай Польшчы дзеля пагаднення з Гітлерам накшталт мюнхенскай, якія сведчаць таемныя англа-германскія кантакты ў етом 1939 года1. Кантакты Англіі і Францыі з урадам Польшчы ў гэты час насілі вельмі своеасаблівы характар. Ангельскія і французскія ўрада ўсведамлялі ўсю складанасць міжнароднай абстаноўкі і пагрозы, якая навісла над Польщею2. Аднак ні адна з гэтых краін не дамагалася ад польскага ўрада згоды на супрацоўніцтва з СССР супраць германскай агрэсіі. Наадварот, Англія і Францыя прыкладалі максімум намаганняў, каб зацягнуць перамовы ваенных місій у Маскве з мэтай выйграць час для змовы з Германіяй. У зрыве маскоўскіх перагавораў быў вінаваты "санацыйныя" урад, якой выкарыстоўваўся англа-французскай дыпламат?/p>