Geum.ru

Філософія, політика, суспільство

Вид материалаДокументы

Содержание


Wspólna Taryfa Celna – Taric i Jednolity Dokument Administracyjny - SAD
Подобный материал:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   10

Wspólna Taryfa Celna – Taric i Jednolity Dokument Administracyjny - SAD


Jedną z podstawowych zasad unii celnej, obok braku ceł i innych opłat wewnątrz Wspólnoty, jest wprowadzenie jednolitej taryfy celnej obowiązującej na zewnątrz, w stosunkach handlowych z krajami trzecimi. We Wspólnocie Europejskiej taryfa ta jest stosowana od połowy 1968 roku.

W wyniku wieloletnich zmian, udoskonaleń i dostosowań do potrzeb obrotów zagranicznych, przybrała ona formę Zintegrowanej Taryfy Wspólnot Europejskich – Taric. Oparta jest na zharmonizowanym systemie (HS – Harmonised System), scalonej nomenklaturze (CN – Combined Nomenclature) i wymienionych niżej specyficznych postanowieniach. Zawiera około 10 tysięcy tytułów zakodowanych w ośmiu cyfrach. Dalszy podział zakodowany w dwóch dodatkowych cyfrach, spowodowany jest potrzebami uwzględnienia specyficznych postanowień i uregulowań odnośnie do:
  1. zawieszenia taryfy,
  2. kwot taryfowych,
  3. preferencji taryfowych (łącznie z kwotami i pułapami),
  4. Powszechnego Systemu Preferencji stosowanego do krajów rozwijających się,
  5. ceł antydumpingowych i antysubwencyjnych,
  6. opłat wyrównawczych,
  7. obciążeń wyrównawczych,
  8. zmiennych komponentów,
  9. dostępu do kwot kompensacyjnych i ceł rezydualnych,
  10. wartości jednostkowej,
  11. cen odniesienia (referencyjnych) i minimalnych,
  12. zakazów importu,
  13. restrykcji importowych,
  14. nadzoru importu,
  15. dodatkowego mechanizmu handlowego,
  16. zakazów eksportu,
  17. ograniczeń eksportu,
  18. nadzoru eksportu,
  19. zwrotów eksportowych.

„Taryfa” publikowana jest corocznie, natomiast co tydzień kraje członkowskie otrzymują jej uaktualnienie. Zgodnie z tym systemem towary są kodowane według jedenastocyfrowej nomenklatury Taric. Cyfra dziewiąta zarezerwowana jest na potrzeby statystyk narodowych krajów członkowskich. W celu umożliwienia dostępu do specyficznych wspólnotowych reguł, które bądź w ogóle nie zostały zakodowane, bądź też istnieją dla nich kody częściowe (liczby 10 i 11), stosuje się dodatkowy kod, złożony z czterech cyfr, odnoszący się do ceł antydumpingowych i wyrównawczych, komponentów zmiennych, cen odniesienia, dostępu do kwot kompensacyjnych, zwrotów eksportowych lub innych środków eksportowych.

Aczkolwiek, sama budowa Taric, choć skomplikowana, nie nasuwa większych wątpliwości, to jednak klasyfikowanie niektórych dóbr zgodnie z poszczególnymi kodami pozycji towarowych może nastręczać pewne, nieraz znaczne trudności, zwłaszcza, że życie nie stoi w miejscu i codziennie przynosi nowe rozwiązania techniczne, udoskonalenia, zmiany właściwości produktów etc. Równocześnie sama Wspólnota prowadzi określoną politykę handlową, m.in. nakłada cła antydumpingowe i antysubwencyjne, wyznacza kwoty, pułapy, udziela licencji, stosuje preferencje, podejmuje różne zobowiązania w ramach zawieranych umów międzynarodowych. Wszystko to musi znaleźć odzwierciedlenie w Taric.

Sama nomenklatura Zharmonizowanego Systemu liczy około 5 tys. pozycji, nomenklatura scalona – około 9 tys., a zintegrowana taryfa około 15 tys. pozycji i podpozycji. W tych ramach należy ściśle zakwalifikować zarówno wyroby gotowe, jak i niekompletne lub niewykończone, mieszaniny lub kombinacje o różnym stopniu przetworzenia, wyroby całkowicie uzyskane w danym kraju i będące produktami montażu części i zespołów pochodzących z innych krajów etc. W związku z taką złożonością mogą się pojawić problem wyboru, gdy towar nadaje się do zakodowania w dwóch – lub więcej – pozycjach taryfowych mimo reguł i wyjaśnień podanych w dokumentach towarzyszących Taric oraz trudności w jednoznacznym rozumieniu kwalifikacji ulg lub restrykcji, jakim podlegają towary z różnych krajów.

Średnia taryfa celna Wspólnoty wynosiła w 1988 roku 7,3%. Przykładowo takie pozycje, jak ropa naftowa, miedź, nikiel, cynk, drewno, skóry surowe i inne surowce przemysłowe są wolne od cła; półprodukty i gotowe wyroby przemysłowe podlegają niskim i średnim cłom ad valorem. Występują także tzw. szczyty taryfowe i tak np. cła na niektóre samochody lub obuwie wynoszą 20%, a na wyroby tytoniowe od 26% do 117%. W wielu przypadkach, szczególnie gdy dotyczy to towarów opartych na surowcach, stosowana jest tzw. eskalacja taryfowa, w której cła wzrastają w zależności od stopnia przetworzenia produktu.

Prawie wszystkie taryfy przemysłowe są związane, co daje pewien stopień stabilności i przewidywalności. Jednakże waga związania taryfowego podlega zmianom na skutek takich środków, jak bilateralne porozumienia sektorowe (np. włókiennicze, stalowe), często wymierzone przeciwko najbardziej konkurencyjnym zagranicznym dostawcom.

SAD – Single Administrative Document – obowiązuje w stosunkach zewnętrznych Wspólnoty, w tym z krajami EFTA, Polską i innymi krajami Europy Środkowej i Południowowschodniej. Został wprowadzony w życie Rozporządzeniem Rady z dnia 18 lutego 1985 roku i z późniejszymi zmianami zaczął obowiązywać od 1 stycznia 1988 roku.

Dzięki wprowadzeniu SAD udało się wyeliminować dziesiątki dokumentów związanych dotąd z odprawami celnymi na granicach i pozwoliło przezwyciężyć bariery językowe poprzez użycie technik komputerowych i kodów zamiast zapisów tekstowych. SAD można scharakteryzować jako ujednolicony dokument wielofunkcyjnej deklaracji celnej stosowanej zarówno w imporcie, jak i eksporcie i tranzycie.

Stosowany we Wspólnocie formularz SAD, opracowany na podstawie zaleceń Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, tzw. wzorcowego formularza dla dokumentów handlowych, składa się z 8 ponumerowanych samokopiujących egzemplarzy, o różnym przeznaczeniu (do pozostawienia w kraju wysyłki/eksportera, służące procedurze tranzytowej oraz przeznaczone dla kraju importującego).10