Geum.ru

Сучасні тенденції розвитку держави та права україни

Вид материалаДокументы

Содержание


Правовые проблемы отдельных видов обязательственных отношений между членами семьи
Подобный материал:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   15
socjalizacją” [2; 311].

Prewencja to nic innego jak wyprzedzanie, zapobieganie “wpływ wyroku sądu karnego, wydanego w jakiejś konkretnej sprawie, nie na osobę, która dokonała przestępstwa, lecz na ogół osób, które mogłyby dokonać podobnych przestępstw. Polega na uświadomieniu ogółowi skutków przestępczego czynu, jest więc wychowawczym oddziaływaniem wychowawczym” [7; 226].

Kryminalistyka jako nauka powstała w wieku XIX, który jest okresem narodzin nowoczesnych, uprzemysłowionych społeczeństw oraz burzliwego rozwoju nauki i powstawania wielu wynalazków. Wtedy też pojawiły się nowe postanowienia w kodyfikacjach europejskich zakazujące tortur i chroniące prawa jednostki w procesach karnych.

Lawinowy wzrost przestępczości był ściśle powiązany z rozwojem miast w okresie powstawania nowoczesnych ośrodków przemysłowych. Rozwój przemysłu miał także ujemne skutki w postaci narastania anonimowości życia jednostki, pierwszych załamań w postaci bezrobocia, bezdomności i zagubienia się człowieka w zupełnie nowych, dynamicznych warunkach. Tempo zmian cywilizacyjnych okazało się dla wielu zbyt szybkie, przekraczające możliwości adaptacji człowieka w stosunku do tempa rozwoju biologicznego człowieka. To powodowało stresy i napięcia oraz wzrost przestępczości, wobec której organy ścigania były bezradne. Przez wiele lat były przyzwyczajone do tortur, a nie do pełnego i rzetelnego wyjaśniania każdej sprawy. Spowodowało to poważny kryzys dla bezpieczeństwa społeczeństw. Ponieważ w okresie wielkich przemian społeczeństwa przekonały się już o przydatności nauki dla potrzeb dnia powszedniego (np. świeciły się żarówki, jeździły samochody i pociągi, możliwa była łączność na wielkie odległości dzięki telegrafowi). Społeczeństwo zaczęło szukać pomocy w nauce również w kwestii bezpieczeństwa. Pomoc ta była możliwa dzięki dynamicznemu rozwojowi nauk przyrodniczych i technicznych. Dzięki nim powstała szybka odpowiedź na zapotrzebowanie społeczne. Powstała nowoczesna rejestracja daktyloskopijna, nowoczesne metody identyfikacji człowieka i metodologia badań miejsca zdarzenia jako podstawowego źródła informacji o zdarzeniu oraz osobach biorących w nim udział. Była to odpowiedź w kategoriach ścisłych, właściwych naukom przyrodniczym i technicznym. Rodząca się wówczas nauka kryminalistyka powstała jako technika kryminalistyczna i była nastawiona na badanie przede wszystkim dowodu rzeczowego. Takie pojmowanie kryminalistyki reprezentowali ówcześni kryminaliści, twierdząc, iż jest to “nauka o realiach prawa karnego” (Gross) lub “studium techniki przestępstwa” (Locard). Taki pogląd wiele osób reprezentuje do dzisiaj, sądząc, iż kryminalistyka jest nauką zajmującą się wyłącznie dowodami rzeczowymi [4; 12].

Zastosowanie osiągnięć kryminalistyki spowodowało początkowo znakomite rezultaty. Zahamowano wzrost przestępczości i zaczęto wykrywać przestępstwa, które dotychczas uważano za niemożliwe do wykrycia. Wielką rewelacją okazało się wtedy nie tylko wykorzystanie osiągnięć nauk przyrodniczych i technicznych, lecz zastosowanie również zasad ścisłego, logicznego myślenia w wykrywaniu przestępstw. Dopiero po pierwszej wojnie światowej stwierdzono z niepokojem, że przestępczość stale wzrasta, pomimo stosowania coraz szerszych metod opracowanych przez kryminalistykę jako naukę. Było to związane ze zmianą metod działania przestępców, którzy również próbowali nadążyć za stale rozwijającą się techniką. W niektórych przypadkach skuteczne okazywało się stosowanie prymitywnych, prostych metod, które obniżały skuteczność wykrywczej techniki kryminalistycznej (np. nieletni mogli zostawiać ślady wszystkich palców na miejscu włamania, gdyż odciski palców nieletnich nie były nigdzie rejestrowane, więc badania daktyloskopijne nie mogły doprowadzić do włamywaczy). Kryminalistyka miała duże znaczenie w procesach dowodowych, lecz osłabła w sferze wykrywania przestępców. W samym wykrywaniu sprawców technika zaczęła zawodzić, okazało się bowiem, iż nie wystarczy samo udowodnienie sprawstwa. W związku z tym kryminalistyka jako nauka rozwinęła obok techniki kryminalistycznej drugi dział, a mianowicie taktykę, dziedzinę bardziej ukierunkowaną na sprawcę i jego wykrycie, aniżeli na ślad i jego rolę dowodową. Taktyka i technika kryminalistyczna są dziedzinami wzajemnie uzupełniającymi się, nie można ich sobie przeciwstawiać, ani też twierdzić, że jedna z tych dziedzin góruje nad drugą. Obie dziedziny w procesie zwalczania przestępczości mają jednakową rolę, różni się ona jedynie w określonych etapach działania, bądź w niektórych sprawach wzrasta rola jednej z dziedzin.

Ponieważ nauka kryminalistyka stale się rozwijała, powstała także trzecia dziedzina zwana strategią kryminalistyczną. Jest to dział kryminalistyki, który próbuje określić w sposób prognostyczny kierunki rozwoju przestępczości w dość odległej przyszłości oraz opracowuje metody zapobiegające temu rozwojowi i zwalczające przyszłą przestępczość poprzez badania własne oraz wyniki badań innych nauk, zwłaszcza kryminologii, a także wykorzystując analizę przestępczości w krajach bardziej rozwiniętych.

Oprócz tych trzech dziedzin w kryminalistyce wyróżniamy także metodykę kryminalistyczną, która jest zbiorem zasad i sposobów działania w procesach wykrywania i udowadniania przestępstw. Konkretyzuje ona ogólne zasady taktyki i techniki kryminalistycznej w sferze zwalczania poszczególnych rodzajów przestępstw, gdyż innymi metodami wykrywa się, np. sprawców włamania, innymi sprawców zabójstwa, a jeszcze innymi sprawców oszustw i nadużyć gospodarczych. Systematyzacji metod, ich rozwój i adaptację do stale rozwijającego się obrazu przestępczości, dokonała właśnie metodyka kryminalistyczna.

Przydatnością metod i środków kryminalistycznych zajmuje się dziedzina kryminalistyki nazwana teorią kryminalistyki, a jej zadaniem jest również śledzenie podstawowych kierunków rozwoju w nauce kryminalistyce.

Przestępstwa można uporządkować według skali wzrastającej społecznego niebezpieczeństwa. Taką skalę wyznacza wymiar kary, którą zagrożony jest dany czyn przestępny. W ten sposób uzyskuje się klasyfikację tak zwanego ciężaru gatunkowego.

Jako podstawowe kryterium podziału zbioru przestępstw dla każdej analizy kryminologicznej przyjmuje się powszechnie przedmiot zamachu przestępnego, określony w kategoriach praktycznego stosowania prawa.

Przez dynamikę przestępczości rozumie się kierunek i tempo zmian podstawowych cech zbioru czynów przestępnych. Liniowy model tendencji rozwojowej, przyjmuje się za podstawowe narzędzie analizy dynamiki przestępczości. Na jego podstawie ocenia się wpływ czynników kryminogennych, rozmiary wahań sezonowych oraz amplitudę wahań przypadkowych [3; 62-63].

Mimo postępu w zakresie doskonalenia metod i technik badawczych oraz poprawy wykrywalności przestępstw, określenie dokładnych rozmiarów przestępczości nieletnich jest szczególnie trudne. Trudności związane są z rozbieżnościami między ujawnionymi, a rzeczywistymi rozmiarami przestępczości, gdyż zawsze mamy do czynienia z tak zwaną ciemną liczbą przestępczości. Rozmiary jej mogą być zmniejszane przy maksymalizacji wysiłku badawczego i postępu w zakresie technik wykrywalności przestępstw.

Ważne są również procedury statystyczne i metodologiczne wykorzystywane w analizie zjawiska przestępczości. Oprócz epidemiologicznej diagnozy, która obejmuje głównie rejestracje faktów, ważne jest podejście społeczne, behawioralne i edukacyjne. Źródła pozyskiwania informacji na temat czynów przestępczych są różne.

W badaniach rozmiaru przestępczości wykorzystywane są statystyki, które odzwierciedlają liczbę prawomocnych orzeczeń w stosunku do nieletnich. Dane te są tylko częściowo porównywalne z danymi policyjnymi, gdyż tylko część czynów przestępnych kończy się wyrokami sądowymi, ukazują jednak tendencje jakie występują w przestępczości na przestrzeni ostatnich lat.

Nieodzownym elementem dynamicznie rozwijających się społeczeństw są negatywnie oceniane zjawiska, które nie przebiegają w wyizolowanych nurtach i zamkniętych układach, lecz przenikają przez cały system społeczny, a w określonych podsystemach powodują niespotykane wcześniej szokujące trudności. Niewątpliwie do tak ekstremalnie rozwijających się problemów należy zaliczyć patologię społeczną, która w społeczeństwach zachodnich w wymiarze masowym pojawiła się w połowie XIX stulecia. Społeczeństwo polskie uległo tej ogólnej tendencji i chociaż trudno dokładnie określić jej początek, to z całą pewnością patologia społeczna wystąpiła w całej powojennej historii. Oczywiście, na przestrzeni tego okresu jaskrawo zaznaczyła się ewolucja zarówno w przejawach, częstotliwości, jak i społecznej dystrybucji i dynamice tych zjawisk. Czytelny jest też kierunek owej ewolucji, a więc od tradycyjnej przestępczości osób dorosłych wywodzących się ze środowisk o najniższym statusie ekonomiczno-społecznym do przestępstw gwałtownych i narkomanii młodzieży ze środowisk o średnim i wyższym statusie społecznym. Z pedagogicznego punktu widzenia ważne jest też dostrzeżenie ewolucji w zakresie techniki popełniania przestępstw tradycyjnych, więc przejście od stosowania prymitywnych środków fizycznych, aż do wykorzystywania najnowszych rozwiązań technicznych. Ten aspekt ewolucji to nic innego jak intelektualizowanie się przestępczości, z którym ściśle są powiązane współczesne formy uczestnictwa młodzieży i dorosłych w strukturach podkulturowych. Przekroczenie określonych granicznych wskaźników w najnowszych generacjach oznaczało równocześnie masowe wkroczenie zjawisk patologii do systemu edukacyjnego, konieczność rozwijania w obszarze nauk biologicznych i pedagogicznych specjalnych badań i refleksji, co stosunkowo szybko zaowocowało ukształtowaniem się subdyscypliny pedagogicznej, jaka jest pedagogika resocjalizacyjna oraz kryminologia.

Zjawisko patologii społecznej, dotyczy coraz częściej młodzież i dzieci, a wiek młodych przestępców jest niestety coraz niższy. Coraz bardziej wyszukane są też sposoby popełniania przestępstw, w związku z czym trzeba poszukiwać ciągle nowych metod badawczych, które służą identyfikacji przestępców. Organy ścigania nie są w stanie pracować bez pomocy naukowców, którzy korzystają z wielu dziedzin naukowych.

Różnorodne objawy patologii społecznej są przedmiotem badań kryminologicznych, a ich wyniki i ocena wskazują między innymi na konieczność upowszechniania szybkiej i dokładnej identyfikacji przestępstwa i przestępcy. Nowoczesne nauki, takie jak kryminalistyka i biologia molekularna są pomocnym środkiem w zwalczaniu przestępczości. Wprowadzenie biologii molekularnej do badań identyfikacyjnych spowodowało przełomowe zmiany w możliwościach ujawniania sprawców przestępstw. Nawet najmniejszy ślad biologiczny zostawiony na miejscu przestępstwa jest możliwy do ujawnienia dzięki analizie DNA.

Współczesna pedagogika współpracując z kryminologią rozwija się szybko i wielokierunkowo. Na rozszerzenie zakresu badań pedagogicznych wpłynęła rosnąca rola wychowania w społeczeństwie i różnorodne formy działalności wychowawczej. Dynamiczne zmiany stosunków społecznych, niosące za sobą często drastyczne objawy dezorganizacji społecznej przejawiają się między innymi w demoralizacji dzieci i młodzieży i ich przestępczości. Wśród licznych zadań, jakie stawia przed sobą pedagogika, jest wdrażanie w życie szeroko rozumianej pomocy społecznej, która ma zaspokajać nie tylko doraźne potrzeby, lecz kształtować jednoznaczne poczucie odpowiedzialności za własne życie, wyzwalać wiarę we własne siły i umiejętność dostosowywania się do dynamicznych procesów społecznych.

Szczególną rolę oddziaływania wychowawczego na jednostki zajmuje pedagogika resocjalizacyjna. Zabiegami pedagogicznymi obejmuje ona jednostki źle przystosowane do życia społecznego próbując doprowadzić do stanu poprawnego przystosowania społecznego jednostki, a następnie ukształtowania takich cech jej zachowania i osobowości, które zagwarantują jej twórczy rozwój osobowości i możliwość optymalnego uspołecznienia.

Pedagogika zawsze zajmowała się środowiskiem wychowawczym. Kryzys współczesnej cywilizacji, powodujący degradację egzystencji człowieka i wpływający na pojawienie się licznych zagrożeń i patologii codziennego życia – wymusił na pedagogice nowe zadania w celu łagodzenia tych globalnych zjawisk. W walce z patologiami społecznymi pomagają pedagogice inne nauki, takie jak kryminologia, która również rozszerza krąg swoich działań, korzystając ze zdobyczy innych nauk zajmujących się człowiekiem. Bo właśnie człowiek jest najważniejszy zarówno we współczesnych naukach pedagogicznych, jak i biologicznych. Na człowieku również koncentruje uwagę kryminologia, która swoje działania podporządkowuje tym naukom, kształtując pożądane zjawiska społeczne.

BIBLIOGRAFIA:
  1. Siuta J. (red.), Słownik psychologii. Kraków 2005;
  2. Marshall G. (red.), Słownik socjologii i nauk społecznych. Warszawa 2004;
  3. Hołyst B., Kryminologia. Warszawa 1994;
  4. Hanausek T., Kryminalistyka. Katowice 1993;
  5. Encyklopedia popularna PWN. Warszawa 1997, Tom 7;
  6. Doroszewska J., Pedagogika specjalna. Warszawa 1981;
  7. Okoń W., Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa 1996.



А
УДК 347.61/.64(477)
хмач А.М.

ст. преподаватель кафедры

правовых дисциплин НУЦ ОНЮА

ПРАВОВЫЕ ПРОБЛЕМЫ ОТДЕЛЬНЫХ ВИДОВ ОБЯЗАТЕЛЬСТВЕННЫХ ОТНОШЕНИЙ МЕЖДУ ЧЛЕНАМИ СЕМЬИ

С принятием нового Семейного кодекса Украины наметились новые тенденции в развитии отечественного законодательства, связанные с формированием правового режима отношений между членами семьи, в частности, родителями и детьми, а также родителями и совершеннолетними дочерью, сыном. Новые нормы, введенные в Семейный кодекс, значительно расширили сферу правового влияния на имущественные отношения членов семьи. При этом особое внимание в этих нормах уделяется договорной сфере данных правоотношений, значительно расширены возможности правового регулирования имущественных отношений членов семьи с помощью их договорного регулирования. Указанными законодательными новеллами и определена актуальность выбранной темы научной статьи.

Проблема правовых обязательственных отношений между членами семьи является темой для объемного, всестороннего и глубокого научного исследования, поэтому автор в своей статье рассматривает отдельные виды таких обязательств, возникающие между супругами и детьми, а также родителями и совершеннолетними сыном, дочерью в связи с их учебой.

Целью научных исследований данной статьи является раскрытие особенностей регулирования правового режима алиментных обязательств между родителями и совершеннолетними сыном, дочерью, продолжающими учебу, а также рассмотрение отдельных дискуссионных вопросов относительно проблемы регулирования в брачном договоре имущественных отношений супругов между собой и супругов как родителей с детьми. Автором поставлена задача разработать конкретные предложения по урегулированию исследуемой научной проблемы с внесением соответствующих изменений в отдельные статьи Семейного Кодекса Украины.

Новый СК Украины расширил сферу обязательственных отношений между родителями и совершеннолетними сыном, дочерью, установив обязанность родителей содержать совершеннолетних сына, дочь, которые продолжают учебу. Статья 199 СК предусматривает обязанность родителей содержать совершеннолетних дочь, сына, если они продолжают учебу и в связи с этим нуждаются в материальной помощи. Такая помощь оказывается до достижения дочерью, сыном двадцати трех лет при условии, что родители имеют возможность предоставить данную материальную помощь. В случае прекращения учебы материальная помощь также прекращается.

Следует обратить внимание, что обязательным условием этой материальной помощи является наличие потребности у совершеннолетних сына, дочери, продолжающих учебу, в материальной помощи. Автор полагает, что при регулировании этой сферы отношений суду необходимо учитывать как факт наличия либо отсутствия заработка у студентов, так и материальное соотношение между доходами обучающихся и стоимостью обучения, а также наличие личных денежных сбережений. Кроме того, если сын, дочь обучаются заочно и при этом нигде не работают, имея реальную возможность трудоустроиться, то данное обстоятельство также должно учитываться судом не только при определении размера алиментов, но и при решении вопроса о целесообразности и законности возникновения алиментных обязательств между родителями и совершеннолетними сыном, дочерью.

Статья 200 Семейного кодекса определяет, что размер алиментов на совершеннолетних дочь, сына суд определяет в твердой денежной сумме и (или) в части от заработка (дохода) плательщика алиментов с учетом обстоятельств, указанных в статье 182 СК; при определении размере алиментов суд принимает во внимание возможность предоставления содержания другим из родителей, а также супругом, супругой.

По мнению автора при определении размера алиментов необходимо учитывать такое существенное обстоятельство как место проживания студентов. Если в связи с учебой на дневном отделении они вынуждены на период учебы проживать в другой местности, то материальные затраты на проживание в отдельных случаях по своей стоимости приближаются к оплате за обучение. Разумеется, размер таких затрат непосредственно зависит от жизненного уровня конкретного населенного пункта, стоимости аренды жилых помещений.

Заочная форма обучения за пределами населенного пункта, в котором студенты постоянно проживают, также сказывается на размере необходимой материальной помощи, однако в этом случае в значительной степени акцентируется внимание также и на стоимости проезда к месту обучения.

Часть 3 статьи 199 СК регулирует судебный порядок взыскания этого вида алиментов: “Право на обращение в суд с иском о взыскании алиментов имеет тот из родителей, с которым проживает дочка, сын, а также сами дочка, сын, которые продолжают обучение”. Совершенно справедливо высказывание Червоного Ю.С. [1, c.300], который считает, что данное положение вряд ли возможно признать правильным, поскольку родители не являются законными представителями своих совершеннолетних детей и поэтому не имеют права предъявлять иск о взыскании на них алиментов.

В статье 201 СК закреплено положение о том, что отношения между родителями и совершеннолетними дочерью, сыном, продолжающими учебу, по их содержанию регулируются нормами статей 187, 189-192 и 194-197 СК Украины. Заслуживает особого внимания установленное статьей 189 СК право родителей на заключение договора о взыскании алиментов на ребенка. Данная статья требует более детальной правовой конкретизации. В частности, поскольку в этом виде договора непосредственно затрагиваются материальные интересы ребенка, то вполне логично участие при заключении такого договора самого несовершеннолетнего после достижения им 14-летнего возраста (возраста неполной гражданской дееспособности). Разумеется, заключение договора должно происходить в присутствии законного представителя и с его согласия в такой договор могут быть включены условия, предлагаемые несовершеннолетним (причем договор может быть рассчитан на перспективу учебы, а также может рассматриваться ситуация, когда несовершеннолетний уже учится, допустим на первом курсе высшего учебного заведения).

Кроме того, представляется целесообразным и обоснованным в правовом аспекте законодательно закрепить в СК право совершеннолетних сына, дочь, продолжающих учебу, самостоятельно заключать договор с тем из родителей, которые обязаны их содержать в связи с учебой. Здесь можно говорить о применении принципа аналогии закона, так как если часть 3 статьи 199 СК предусматривает право на обращение в суд с иском о взыскании алиментов не только того из родителей, с кем проживает дочка, сын, но и самих дочери, сына, продолжающих учебу, то вполне логично, что эти сын, дочь могут быть наделены правом самостоятельно заключать и договор об алиментных обязательствах, связанных с учебой.

Брачный договор также можно рассматривать как эффективный регулятор обязательственных отношений супругов между собой и супругов как родителей в отношении детей, средство предупреждения возможных конфликтов в семейных отношениях, а также в качестве способа их разумного разрешения. Как справедливо отмечает Солдатенко А., семейные дела распространены в судебной практике, поэтому сразу после вступления в силу нового Семейного кодекса Украины судьи столкнулись с проблемами его применения [2]. Определенные трудности также связаны с практическим применением отдельных условий брачного договора, в частности, регулирование отношений супругов между собой и супругов как родителей.

Отсутствие четких формулировок, необходимость более подробной детализации отдельных норм Семейного кодекса Украины вызывает ряд дискуссий как среди ученых-юристов, так и среди юристов-практиков. Поэтому выбранная тема статьи представляется автору актуальной и своевременной. Поскольку дискуссионные вопросы исследуемой темы довольно обширны, автор остановился лишь на отдельных ее аспектах.

Целью научного исследования данной статьи является рассмотрение и разрешение отдельных дискуссионных вопросов относительно проблемы регулирования в брачном договоре имущественных отношений супругов между собой, а также супругов как родителей с детьми. Автором поставлена задача разработать конкретные предложения по урегулированию исследуемой научной проблемы с внесением соответствующих изменений в отдельные статьи Семейного Кодекса Украины.

Полагаю, что дискуссионным является требование, закрепленное в части 2 статьи 92 СК Украины, предусматривающее необходимость письменного согласия родителей несовершеннолетнего или его попечителя, удостоверенное нотариусом, если при заключении брачного договора до регистрации брака его стороной является несовершеннолетнее лицо.

Данное положение, на наш взгляд, нуждается в конкретизации, поскольку законодателем не учтена возможность приобретения несовершеннолетним лицом полной гражданской дееспособности в случае регистрации брака (статья 34 Гражданского кодекса Украины), а также предоставления полной гражданской дееспособности физическому лицу, которое достигло шестнадцатилетнего возраста и работает по трудовому договору, либо несовершеннолетнему лицу, которое записано матерью или отцом ребенка (статья 35 ГК Украины).

Не вполне четко сформулирована часть 5 статьи 97 СК, в которой сторонам предоставлено право включать в брачный договор любые другие условия по правовому режиму имущества в том случае, если они не противоречат моральным основам общества. Однако, когда речь идет о применении норм СК, следует руководствоваться не только моральными основами общества, но и действующим законодательством. Поэтому часть 5 статьи 97 СК нуждается в конкретизации – условия, которые супруги могут включить в брачный договор относительно правового режима имущества, не должны противоречить как моральным основам общества, так и действующему законодательству.

Определенные дискуссии вызывает и содержание части части 2 статьи 93 СК, предусматривающее в качестве одного из условий брачного договора регулирование имущественных прав и обязанностей супругов как родителей. Практика идет по пути применения данного положения – нотариусы регистрируют брачные договоры, в которых детально регламентируются алиментные обязательства супругов как родителей в отношении детей. Кроме того, часть 1 статьи 93 СК, в которой предусмотрено право супругов регулировать в брачном договоре имущественные отношения между собой, определять имущественные права и обязанности, подвергается расширенному толкованию, и на ее основании алиментные обязательства супругов также включаются в условия брачного договора.

Поскольку такое применения брачного договора фактически дублирует специальные главы СК, детально регламентирующие алиментные обязательства как между самими супругами, так и между супругами-родителями, то представляется нецелесообразным регулирование алиментных обязательств в брачном договоре.

К разряду дискуссионных также можно отнести положение части 1 статьи 98 СК, предусматривающее право сторон в брачном договоре договориться о порядке пользования жильем, если в связи с регистрацией брака один из супругов вселяется в жилое помещение, которое принадлежит другому супругу. Кроме того, в случае расторжения брака супруги могут договориться об освобождении жилого помещения тем из супругов, который вселился в него, с выплатой денежной компенсации или без нее.

Полагаю, что следует согласиться с мнением Фурса С.Я. о том, что “если это положение внести в брачный договор, то непременно возникнет вопрос о его конкретизации либо при регистрации договора, либо непосредственно накануне расторжения брака, либо при его применении после расторжения брака”. Причем могут быть нарушены не только права одного из супругов, но и права несовершеннолетних детей, если один из супругов вынужден будет освободить жилое помещение вместе с ребенком. Остается также проблема выплаты денежной компенсации, так как не урегулированы правовые последствия для того из супругов, который в соответствии с условиями брачного договора обязан выплатить денежную компенсацию, однако у него отсутствуют необходимые денежные средства [3, с.303-304].

Следует также отметить, что указанные проблемы не являются исчерпывающими. Отношения супругов, регламентируемые частью 1 статьи 98 СК, противоречат жилищному законодательству, так как нарушают право граждан на жилье, гарантируемой Конституцией Украины, противоречат частям 7 и 8 статьи 7 СК [4, с.187], которые предусматривают для ребенка обеспечение возможности осуществления его прав, установленных Конституцией Украины, а также международными правовыми актами, признанными в Украине, а при регулировании семейных отношений руководствоваться принципом максимального учета интересов ребенка и нетрудоспособных членов семьи.

При формулировке части 4 статьи 94 СК законодателем, на наш взгляд, ошибочно не указана Конституция Украины, не учтено положение статьи 13 СК, которым предусмотрено применение в украинском семейном законодательстве международных договоров, согласие на обязательность которых дано Верховной Радой Украины.

Новизна представленной научной статьи заключается в том, что другие авторы при исследовании рассматриваемых проблем не предлагали внести конкретные изменения в Семейный кодекс Украины. Автор статьи предлагает на основании проведенного научного анализа внести соответствующие изменения в Семейный кодекс Украины, что в будущем может способствовать более эффективному практическому применению норм СК Украины, рациональному использованию супругами предоставленных прав посредством брачного договора.

В результате анализа действующего законодательства, практики его применения, а также современных научных дискуссий по проблемам регулирования отношений супругов и детей в брачном договоре, алиментных обязательствах родителей перед совершеннолетними сыном, дочерью, продолжающими учебу, автор предлагает следующие варианты разрешения исследуемых проблем:

Законодательно урегулировать право несовершеннолетних детей, достигших 14-летнего возраста, присутствовать при заключении их родителями договора о выплате алиментов в связи с учебой сына, дочери после достижения ими совершеннолетия.

Ввести в СК Украины новую статью, регулирующую право совершеннолетних дочери, сына, продолжающих учебу, самостоятельно заключать договор о взыскании алиментов, связанных с учебой, с тем их родителей, который в соответствии с СК обязан из содержать.

Часть 2 статьи 92 СК Украины дополнить словами: “за исключением случаев, когда несовершеннолетнее лицо приобрело полную гражданскую дееспособность либо ему была предоставлена полная гражданская дееспособность на основании закона до оформления брачного договора”.

Часть 5 статьи 97 СК Украины дополнить словами: “и действующему законодательству”.

Часть 1 статьи 98 СК Украины после слов “о порядке пользования им” дополнить словами: “с учетом интересов несовершеннолетних детей и нетрудоспособных членов семьи. Определенный в договоре порядок пользования жильем не должен нарушать жилищных прав членов семьи, предусмотренных действующим законодательством”. Предложение: “Супруги могут договориться об освобождении жилого помещения тем из супругов, который вселился в него, в случае расторжения брака, с выплатой денежной компенсации либо без нее” – исключить.