Легенда пра караля Артура
Курсовой проект - Литература
Другие курсовые по предмету Литература
Увядзенне
Існуе легенда ...
Аднойчы Вярхоўны кароль Брытаніі выцер Пендрагон закахаўся ў Игрейну жонку герцага Горлуа Корн Валійскага, таемна прабраўся ў яе спальню ў замку Тингель.
Праз 9 месяцаў нарадзіўся хлопчык, названае Артурам, якога аддалі на выхаванне чараўніка Мэрліна, каб той паклапаціўся аб верагодным пераемніку.
Разумны чараўнік даверыў выхаванне хлопчыка, якому ён прадугледжваў вялікая будучыня, слаўнаму рыцару Эктар. Той выгадаваў Артура, як ўласнага сына. Сваіх дзяцей караля так і не зявілася. Ад шлюбу з загінулым горла ў Игреяны засталося тры дачкі, малодшая з якіх спазнала ма2стернисть магіі і пад імем Дэі Марганы адыграла фатальную ролю ў лёсе свайго зводнага брата.
Пасля смерці страце Мерлін адкрыў шаснаццацігадовым Артуру тайну яго нараджэння. І пасля таго, як юнак змог выцягнуць меч, які тырчыць у кавадлы, што было пад сілу толькі "праўдзіваму па нараджэнні каралю Брытаніі, ён заняў бацькаву трон.
Володавкы Азёраў чароўны маг Эскалибур, ажаніўся на цудоўнай лэдзі Гвиневерс і шчасліва зажыў у замку Камелат.
Пры сваім двары Артур сабраў усіх адважных і верных рыцараў каралеўская - Лансялот, Гавана, рала худая, Персільваля і многіх іншых.
Ён саджаў іх вакол вялікага круглага стала так, каб ніхто не лічыўся першым і апошнім. Марлін вучыў рыцараў ня дзеяць зла, пазбягаць здрады, хлусні і ганьба, дараваць міласэрнасць ніжэйшых і надаваць увагу дамам.
Затым члены круглага стала адпраўляліся падарожнічаць, здзяйсняць подзвігі, перамагаючы волатаў, драконаў і чараўнікоў ратаваць прынцэс. Але іх асноўнай мэтай быў пошук гулялі-Гапми, з якой Ісус піў падчас Апошняй вячэры і куды затым была наліта яго кроў. Доўгія гады рыцары гойсалі па Брытаніі ў пошуках рэліквіі, але дарэмна. У рэшце рэшт Грааль знайшоў юны Галахад, сын Ланселата, пасля чаго яго душа паднялася на неба.
А паклаў пачатак смяротнай жудаснай для Артура ланцуга падзей лепшы з яго рыцараў - сэр Ланселат. Ён закахаўся ў лэдзі Гвинсверу і быў не ў стане жонкі пераступіць гэтую пакарання ў свайго сюзерэна.
Пляменнік Артура Мордред - сын Феі марган, раскрыў таямніцу і прымусіў Артура асудзіць жонку да смерці. Лансялот выратаваў каралеву, бег з ёй у Францыю. Перад тым, як разам з войскам адправіцца за імі ўслед, Артур пакінуў рэгентам Мордреда. Пляменнік, скарыстаўшыся адсутнасцю дзядзькі, здзейсніў пераварот. Артур вярнуўся дадому і сышоўся з Мордредов ў бітве пры камланьнямі, дзе смяротна параніў здрадніка, але і сам паспеў пацярпець. Мег Экскалібур быў выкінуты ў ваду, а верныя сябры Артура паклалі які памірае ў прэч, якая забрала яго па моры на чароўны востраў Авалон.
Каб суцешыць рыцараў, кароль паабяцаў вярнуцца, калі Брытаніі будзе пагражаць вялікая небяспека.
Такім быў кананічны Міф.
Рэальных дакументаў, якія пацвярджаюць існаванне Артура, няма.
Не захавалася ніякіх дзяржаўных указаў, прыжыццёвых згадак ў хроніках, асабістых лістах.
Суровыя факты
кароль артур
У 1 арт. да н.э. Брытанію засялялі кельцкае племя брытаў. Да III ст. да н.э. заваёва выспы рымлянамі завяршылася, і зявілася імперская правінцыя са змяшаным брыт-рымскім насельніцтвам, якое ў III-IV стст. стала хрысціянскай.
У 407 годзе, паколькі пагроза для Рыма з боку гатовы, рымскія легіёны сышлі з Брытаніі фактычна пакінуўшы яе на волю лёсу. Пачалося кароткачасовае кельцкае адраджэнне і забыццё рымскіх звычаяў.
Але ў сярэдзіне V ст. на выспу пачалася нашэсце з мора германскіх паганскіх плямёнаў: Юты, англы, і саксы захапілі частку земляў на ўзбярэжжа. У пач. VI ст. галіць і нашчадкі рымлян абядналіся і пачалі барацьбу з заваёўнікамі. Да сярэдзіны стагоддзя ім удалося нанесці шэраг паражэнняў, але ў 600 г. ўварванне на востраў было завершана. Такія сапраўды устаноўленыя факты. А далей-толькі здагадкі.
Першае згадванне, якую можна аднесці да Артура, зявілася ў гістарычнай хроніцы. Аб спусташэнні і заваёве Брытаніі валійскага манаха Гильдаса (каля 550 г.). Ён успамінаў пра нейкі каралю, які зарос ў краіну саксаў для таго, каб даць адпор піктаў. Але калі саюзнікі-саксы замест вайны з піктаў пачалі рэзаць саміх брытаў, тыя абралі сваім кіраўніком з тытулам імператара нашчадка рымлян Амброзія агрэману. Тэкст хронікі вельмі не зразумелі: незразумела, хто кіраваў гэтай бітвай, але згадваецца нейкі Мядзведзь (лац. Ursus), на Валійская, atru (амаль Arthur!)
Яшчэ адзін манах з Уэльса, Ненниус, у сваёй Гісторыі брытаў (сапраўды час напісання не ўстаноўлена - ад 796 да 826 гг) таксама згадвае пра нейкі вялікага воіна пад імем Артур.
Гісторыя брытаў" вельмі заблытаная і поўная адкрытымі байкамі. Напрыклад, як, на ненниусу, зявіліся геманци ў Брытаніі. Кароль брытаў Вартигерн, зачараваны чароўным напоем, закахаўся ў дачку правадыра саксаў Хегиста Ронвену і дазволіў язычнікам заваяваць сваю краіну. Далей у аповесці ўліваецца Амвросій, які аказваецца то шляхетным рымляніна, правадыром брытаў і спадчыннікам Вортигерна, то візіянераў, які нарадзіўся без бацькі (Мерлін?). Пазней згадваецца без усякай сувязі з Амуросій правадыр Артур, які разграміў саксаў у дванаццаці бітвах, прычым вырашальнай была бітва пры гары Бадонь.
Па дадзеных археалагічных раскопак, у месцах, указаных Нениусом сапраўды адбылося шмат бітваў, але не маглі адбывацца на працягу жыцця аднаго чалавека.
Пасля 956 г. невядомы валлиец склаў гістарычную храналогію "кембрыйскі аналы (Камбре - старажытная назва Уальсу), дзе напісаў: 516 г. - бітва пры бадан,