Генерал Дзянікін
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?альнага штаба. Тут у чыне капітана і заспела яго руска-японская вайна.Непрадуманая і легкадумная руская палітыка на Далёкім Усходзе сутыкнулася ў пачатку цяперашняга стагоддзя з захопніцкіх вус тремлениями Японіі, дзе ўжо тады зараджаліся грандыёзныя планы дамінавання на азіяцкім кантыненце.Падрыхтаваўшыся сама да вайны, Японія ведала, што Расія не зможа адлюстраваць ўзброенае ўварванне тут, на Усходзе, за тысячы кіламетраў ад цэнтра. Без абвяшчэння вайны Японія раптам, у ноч на 27 студзеня (арт. арт.) 1904, напала на рускую эскадру ў Порт-Артура і вывела са строю 2 рускіх браняносца Ретвизан і Цэсарэвіч і крэйсер Паладу. Гэты пірацкі налёт адразу даў японцам перавагу на моры і магчымасць бесперашкодна перавозіць войскі на материк. Рускае грамадскае меркаванне мала цікавілася Далёкім Устокам, і вайна з Японіяй зявілася для яго поўнай нечаканасцю. Вайна была непапулярная. На думку Дзянікіна, адзіным стимулом, ажывіўшыся пачуццё патрыятызму і абражанага нацыянальнага гонару, было здрадлівыя напад на Порт-Артур. Дзянікін вельмі востра перажываў японскую агрэсію і лічыў сваім абавязкам магчыма хутчэй патрапіць на фронт.Войскі Варшаўскага ваеннай акругі, дзе ён служыў, не падлягаеці адпраўцы на Далёкі Ўсход. Яны заставаліся заслонам на рускай мяжы з Германіяй і Аўстра-Венгрыяй. Нягледзячы на хваробу (часуванныя звязкі на назе ў выніку няшчаснага выпадку), Дзянікін сра зу ж падаў рапарт аб камандзіраванні яго ў дзеючую армію.На японскую вайну Дзянікін трапіў у чыне капітана. На фронце баявая дзейнасць хутка вылучыла яго ў шэрагі выбітных Офіцеров Генеральнага штаба.Патрапіўшы, спачатку на пасаду начальніка штаба адной з брыгад Заамурского акругі пагранічнай варты, Дзянікін затым стаў начальником штаба Забайкальскі казацкай дывізіі пад камандаваннем генерала Ренненкампфа і скончыў, вайну ў конным атрадзе генерала Мішчанка - начальнікам штаба Урала-Забайкальскі дывізіі.Па сваёй прыродзе ён не занадта любіў штабную працу. Яго заўсёды цягнула на больш актыўную ролю камандзіра баявога ўчастка на фронце. Гэтую ролю ён некалькі разоў выдатна сумяшчаў з пасадай начальніка штаба. У гісторыю руска-японскай вайны ўвайшлі назвы некалькіх сопак, дзе асабліва ярка праявіўся рускі гераізм. Дзянікінскіх сопка, паблізу пазіцый Цинхеченского бітвы, названая ў гонар сутычкі, у якой Антон Іванавіч штыкамі адбіў наступ непрыяцеля. Напрыклад, у лістападзе 1904 падчас Цинхеченского бою гене РАЛ Ренненкампф, па просьбе Дзянікіна, паслаў яго ў авангард замяніцьнітка камандзіра аднаго з казачых палкоў. Дзянікін бліскуча выпоўную сваю місію і штыкамі адбіў японскія атакі.За адзнаку ў баях Дзянікіна хутка вырабілі ў падпалкоўнікі, затым у палкоўнікі. У тыя часы вытворчасць у палкоўнікі на тры надцатом годзе службы сведчыла аб паспяховай кареры.Яшчэ да японскай вайны незадаволенасць урадам у левых колах інтэлігенцыі выяўлялася ў розных выступах і нават у палітычных забойствах. (Былі забітыя міністр народнага прасвятляючыня лагоднасцю і міністр унутраных спраў Сипягин). Але ваенныя пралікі далі нагода адкрыта пайсці на разрыў з непапулярным ўрадтва.Кожная новая няўдача на фронце павялічвала раздражненне і крытику, якія затым перайшлі ў беспарадкі. Пачаліся террористическіі акты, аграрныя хвалявання, сяляне зводзілі рахункі з памешчыкамі, палілі і грамілі іх сядзібы. У Пецярбургу і іншых гарадах адукаліся Саветы рабочых дэпутатаў-прадвеснікі Саветаў 1917 года. І ўпершыню там прамільгнула неспакойная постаць Льва Троцкага. Хваля страйкаў пракацілася па Расіі. У кастрычніку 1905 ўсеагульная палітычная забастоўка, уключаючы жалезныя дарогі, паралізавала на час жыццё краіны. Прайшлі ваенныя бунты, успыхнула ўзброенае паўстанне ў Маскве. Хаос анархіі ахапіў усю краіну.Пачыналася першая руская рэвалюцыя - прамова да таго, што адбылося ў 1917 годзе. У стварыліся умовах урад не магло працягваць вайну. У верасні 1905 быў заключаны портсмутскай свет.З далёкаўсходняй ўскраіны па Сібірскім шляху ўнутр Расіі рушыла хваля дэмабілізаваных салдат. У гэтую хвалю трапіў і Дэникин.У той час як дзеючая армія нейкім цудам захавала сваю дысцыпліну, салдаты запасу хутка гнілі пад уплывам антыўрадавай прапаганды. Яны буяніць, бясчынствавалі па ўсім вайсковаму тыле. Не лічачыся ні з чым, патрабавалі неадкладна нага вяртання дадому. Ваеннае начальства разгубілася. Ня арганізацыі клічу ні харчовых пунктаў ўздоўж Сібірскага шляху, ні охрану гэтай бясконца доўгай дарогі, камандаванне загадала знакамітых людзі Рэспубваць у Харбіне кармавыя грошы запасным адразу на ўсе падарожжа. Затым іх адпускалі адных без ўзброенай аховы цягнікоў. Вынік ТАТ лёгка можна было прадбачыць: грошы прапівалі тут жа, а патым галодныя натоўпу салдат грамілі і рабавалі ўсё, што трапляла пад руку. А ўздоўж магістралі тым часам як грыбы пасля дажджу выраслі раптам розныя рэспублікі: Іркуцкая, Краснаярская, Чытинская і т. д. У адрозненне ад пецярбургскага Савета рабочых дэпутатаў парады гэтых рэспублік ўключалі таксама групы салдацкіх дэпутатаўтав.Упершыню давялося Дзянікіну блізка назіраць выплюхнуць з берагоў салдацкае мора.Самае бурнае час першай рэвалюцыі правёў ён на Сібірскай магістралі. З-за забастовак газет на шляху не было, дакладных сведений аб тым, што адбывалася ў Расіі, таксама не паступала.А запасныя працягвалі бушаваць, спароўвацца і захопліваць сілай паравозы і цягнікі, каб паза чаргой прабірацца ў еўрапейскіхку Расію. Цягнік, у якім ехаў Дзянікін, набіты салдата