Генерал Дзянікін
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
? і абагульненні пра палітычнай дзейнасці А.И. Деникина, якія сурёзна адрозніваюцца ад высноваў, зробленых Г.З. Иоффе. Шмат матэрыялу аб удзеле А.И. Деникина ў карнілаўскага выступе, аб яго ролі і месцы ў генезіс маецца на самавітым працы В.Д. Поликарпова (12).У трэцім перыядзе ва ўмовах паглыблення крызісу ў СССР, з сцвярджэннем ЦК КПСС курсу на пашырэнне галоснасці, азначала перагляд гісторыі савецкай дзяржавы па многіх ключавых праблемах, адбыліся змены ў асвятленні і нашай праблемы. А.Г. Кавтарадзе ў сваёй манаграфіі (13) выкрыў і міф А.П. Алексашенко аб А.И. Деникине - выхадцы "з Курска памешчыкаў". Некалькі выйшла за прынятыя ідэалагічныя стэрэатыпы і манаграфія В.Д. Поликарпова (14).Такім чынам, у савецкай гістарыяграфіі ў 1920 - 1991 гг. выдадзеная літаратура змяшчае апасродкаваныя, фрагментарныя матэрыялы аб ваеннай і палітычнай дзейнасці генерала, галоўным чынам, у перыяд яго адзінаасобнай ваеннай дыктатуры на белым поўдні Расіі. Значна менш звестак ўведзена ў навуковы абарот аб дзейнасці генерала ў 1918 г. у перыяд генезісу і развіцця белага руху на Поўдні Расіі. Гістарыяграфічны аналіз літаратуры пра ваеннай і палітычнай дзейнасці А.И. Деникина ў 1917 г. паказвае, што яна, у асноўным, разглядалася ў кантэксце даследавання "корниловщины". А.И. Деникин паказваўся на фоне "заўзятага контррэвалюцыянераў" ген. Л.Г. Корнилова. Ўсяляк падкрэслівалася і яго контррэвалюцыйнай, і тое, што ён не быў ключавой фігурай карнілаўскага бунту.Але з працы Г.З. Иоффе (15) відаць, што генерал гуляў некалькі вялікую ролю ў карнілаўскага мецяжы, чым яму гэта загадвалася. Яшчэ менш увагі надавалася аналізу дзейнасці А.И. Деникина у белай эміграцыі. Адзіным навуковым даследаваннем тут можна лічыць манаграфію Л.К. Шкаренкова, у якой коратка, але адносна абектыўна выкладзена пазіцыя генерала ў белай эміграцыі напярэдадні сусветнай вайны (16). Але аўтар быў вымушаны палітызаваць свае высновы. Ўяўляюць цікавасць і навукова-папулярныя нарысы, у якіх асвятляюцца лёсу рускіх эмігрантаў, у тым ліку і А.И. Деникина. Тут ёсць шмат цікавых фактаў, але няма іх навуковага аналізу (17). Ваенная ж дзейнасць А.И. Деникина ў царскай арміі фактычна не даследавалася.Такім чынам, гістарыяграфічны аналіз апублікаванай літаратуры ў савецкі перыяд (1920-1991 гг.) Дазваляе сінтэзаваць выснову: палітычная, ваенная і грамадская дзейнасць А.І Дзянікіна ў 1890-1947 гг. не зяўлялася прадметам самастойнага вывучэння. Распрацоўка яе асобных аспектаў насіла лакальны характар.Белагвардзейскіх гістарыяграфія прадстаўлена нешматлікімі працамі ўдзельнікаў белага руху, якія выйшлі ў свет у 1917 - 1920 гг.
Галоўнае акалічнасць, дэтэрмінуецца іх змест,-рэвалюцыя і грамадзянская вайна. Аўтары прац - непасрэдныя ўдзельнікі падзей, адгукаюцца на злосць дня, якія не маюць спецыяльнай гістарычнай падрыхтоўкі. Гэта ўспаміны ўдзельнікаў фарміравання і яе I Кубанскага ("ледзянога") паходу (18). Ім у той ці іншай меры, уласцівы трагічны пафас, гераізацыя "первопроходников" і А.И. Деникина. Іх значнасць ўзмацняецца такімі абставінамі: працы напісаны па гарачых слядах непасрэднымі ўдзельнікамі падзей; пры параўнальна невялікай колькасці архіўных дакументаў па вышэйадзначанымі перыяду выкладаецца ў працах факты набываюць асаблівую каштоўнасць; акрамя захопленых адзнак адбываюцца падзей, праслізгваюць і нясмелыя крытычныя думкі аб ваеннай і палітычнай дзейнасці А.И. Дзянікіна. Пераклікаюцца з вышепроанализированной групай літаратуры працы дзянікінскіх прапагандыстаў аб сваім правадыру. Яны вузка прагматычныя: апалагетыкі дыктатара і яго дзеянняў (19). Агітацыйны характар брашур не дазваляе іх разглядаць у якасці сурёзных гістарыяграфічныя работ. У адмысловую групу літаратуры можна вылучыць нешматлікія публікацыі аб дзейнасці А.И. Деникина ў 1917 г. Прадстаўляюць цікавасць ўспаміны Я. Лисового аб сустрэчы А.И. Деникина і А.Ф. Керенского на Заходнім фронце ў перыяд падрыхтоўкі гадовага наступу рускай арміі ў 1917 г. (20). Аўтар тонка прымеціў сутнасць пазіцыі двух ваенна-палітычных дзеячаў. Ярка апісана знешняе паводзіны А.И. Деникина, які быў не згодны з лініяй Часовага ўрада. Арыгінальная і замалёўка журналіста В.Севского, з якой можна запазычыць звесткі аб пабуджальных матывах падтрымкі генералам карнілаўскага выступу (21).Такім чынам, у літаратуры, выдадзенай на белым Поўдні Расеі, няма навуковых даследаванняў палітычнай і ваеннай дзейнасці А.И. Деникина ў 1917-1920 гг. Ярка выражаны антыбальшавіцкія, антысавецкі характар ўсіх публікацый, лагічна якiя цягнуць за сабой агітацыйны стыль выкладу матэрыялу, не дазваляе лічыць яго абектыўным. Але тут ёсць фактография на злосць дня.Белоэмигрантская гістарыяграфія (1920-1940) змяшчае шматлікія ўспаміны, якія адлюстроўваюць зусім нядаўна скончылі падзеі грамадзянскай вайны. Тут ёсць дзве дыялектычнаму ўзаемазвязаныя групы: уласна мемуаристика (22) і мемуарнай-даследчыя работы (23). Агульнае для абедзвюх груп гэтых работ - яны напісаныя непасрэднымі ўдзельнікамі рэвалюцыі і грамадзянскай вайны ў 1917-1920 гг., Якія мелі з А.І. Дзянікіным агульныя падыходы, або кропкі адштурхвання, а часам складаліся з ім у схаванай або адкрытай канфрантацыі. У групе работ мемуарнай-даследчага характару можна вылучыць працы двух буйных дзеячаў белага руху А.С. Лукомского і П.Н. Краснова. Абодва аўтара выкарыстоўваюць вялікая колькасць дакументаў, якія былі ў іх распараджэнні. Асобныя з іх асабліва, у працы П.Н. Краснова, носяць унікальны характар. Але А.С. Лукомский, у адрозненне ад П.Н. Краснова, разумеў свой субе?/p>