Генерал Дзянікін
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
Дыпломная праца
Тэма
Генерал Дзянікін
Генерал-лейтэнант Антон Іванавіч Дзянікін (1872-1947 гг.) - яркая, дыялектычнаму супярэчлівая, трагічная гістарычная асоба. Гісторыя адвяла яму ролю аднаго з лідэраў контррэвалюцыі і белага руху ў 1917-1920 гг., Актыўнага палітычнага і грамадскага дзеяча белай эміграцыі ў 1920-1947 гг. А.І. Дзянікін - носьбіт цікавата вопыту станаўлення як буйнога ваеначальніка ў войску царскай Расіі ў 1890 - 1917 гг. Акрамя таго, ён быў арыгінальным ваенным пісьменнікам.Даследаванне гэтай гістарычнай персаналіі - буйная, самастойная і актуальная праблема айчыннай гістарычнай навукі, новыя парадыгмы якой падаюць унікальную магчымасць дасягнуць максімальнай абектыўнасці і гістарызму. Тым самым будуць выпраўленыя некаторыя перакосы ў гістарыяграфіі, якія, у сілу канкрэтна-гістарычнай абстаноўкі, сфарміраваліся ў асвятленні дзейнасці А.И. Деникина. Яго дзейнасць знайшла сваё адлюстраванне ў савецкай, белагвардзейскі, белоэмигрантской, замежнай і постсавецкай гістарыяграфіі.У савецкай гістарыяграфіі яна асвятлялася, галоўным чынам, у комплексе з вывучэннем гісторыі рэвалюцыі і грамадзянскай вайны ў Расіі (1917-1920гг.).Прычым даследавалася "деникинщина" як ваенна-палітычнае зява, а не сам А.И. Деникин як субект гістарычных падзей. Па нашых падліках, у дадзеным кантэксце ў 20 - 80-я гг. было выдадзена звыш 100 работ (1), розных па абёме, жанру, навуковай значнасці. Тут можна вылучыць тры гістарыяграфічныя этапы: першы - 1920-1930-я гг; другі - 1930 - першая палова 1950-х гг.; Трэці - другая палова 1950-х-1991гг.На першым гістарыяграфічнай этапе (1920 - 1930-я гг.) Зявіліся ўспаміны непасрэдных удзельнікаў ўзброенай барацьбы ў грамадзянскай вайне на Поўдні Расіі (2), а таксама работы буйных савецкіх дзяржаўных, партыйных і ваенна-палітычных дзеячаў, якія прымалі ўдзел у барацьбе супраць А.И. Деникина (3). Тут ёсць адрывістыя звесткі менавіта аб дзейнасці А.И. Деникина. Але больш за апавядаецца аб разгроме "деникинщины". Асаблівая ж месца займае праца Н. Какурина (4). Аўтар увёў у навуковы абарот вялікая колькасць дакументаў.Упершыню досыць падрабязна асветлены 1 Кубанскі ("Ледзяны") паход. Кратко паказаны настроі думак у розных пластах насельніцтва на тэрыторыі, падкантрольнай белым. Аднак інфармацыя аб А.И. Деникине ў Н. Какурина раззасяроджаныя па ўсім двухтомнік, яна носіць больш канстатуюць, а не аналітычны характар. Важнае месца займае праца Д. Кина (5). Аўтар на аснове пратаколаў пасяджэнняў АС, газет, мемуараў разглядае палітыку А.И. Деникина ў працоўным, сялянскім, нацыянальным пытаннях, спрабуе прааналізаваць стан тылу белых, эканамічнае становішча. Час напісання кнігі адчуваецца амаль што на кожнай старонцы. Але ў працы многія пытанні толькі пастаўлены, але не знайшлі дазволу. Станоўча, аднак, што аўтар прадставіў, праўда, даволі нясмела, спробы пераўтварэнняў А.И. Деникина ў перыяд адзінаасобнай ваеннай дыктатуры як альтэрнатыўны варыянт бальшавіцкаму развіццю. На другім гістарыяграфічнай этапе (1930 - першая палова 50-х гг.), які праходзіў пад знакам культу асобы Сталіна, навукоўцы была зарыентаваныя на даследаванне разгрому "белагвардзейскіх банд Дзянікіна" (6). Але пакуль культ асобы І.В. Сталіна не набраў яшчэ належнай сілы, у 1931 годзе выйшла ў свет праца А.И. Егорова, былога камандуючага Паўднёвым фронтам, якая ўяўляе асаблівую каштоўнасць (7). Яна выканана на дыхтоўнай дакументальнай базе, якой меў аўтар, які зяўляецца буйным ваенным тэарэтыкам. У працы расчынены стратэгічныя задумы і рашэнні А.И. Деникина ў 1919 г.
Можна вылучыць тры дыялектычнаму узаемазвязаных перыяду: першы - 1956 - першая палова 60-х; другі - другая палова 60-х-першая палова 80-х; трэці - другая палова80-х -1991 г. У першым перыядзе даследаванні праводзіліся пад эгідай палітыкі пераадолення наступстваў культу асобы Сталіна, выпрацаванай на XX зездзе КПСС (1956г.). Так, В.Т.Сухоруков ў сваёй манаграфіі (8) смела пераступіў праз звыклыя шаблоны, аналізуючы ваенныя аспекты баявых дзеянняў XI арміі на Паўночным Каўказе супраць А.І. Дзянікіна. Ён распачаў спробу прааналізаваць працэс перагрупоўкі мясцовых сацыяльна-класавых сіл у карысць бальшавікоў, слушна заключыўшы, што гэта стала адной з ключавых прычынаў паразы генерала. Праўда, аўтар часта скочваецца да прапагандысцкім лозунгаў, якія падмяняюць навуковыя зняволення.Аднаўленне аўтарытарных метадаў кіраўніцтва гістарычнай навукай, абмежаванне галоснасці абумовілі развіццё гістарыяграфіі ў другім перыядзе.Выйшлі ў свет навуковыя працы, выкананыя ў рамках палітычнага ангажэмент.Так, А.П. Алексашенко ў сваёй манаграфіі скочваецца да прапагандысцкіх клішэ, а часам проста да элементарным фальсіфікацый. Ён ператварае А.И. Деникина ў выхадца "з Курска памешчыкаў", аднаго з самых "махрыстых рэакцыянераў - манархістаў" (9), хоць ні тым, ні другім генерал не быў. Але выйшлі ў свет і асобныя працы, дзе была зроблена спроба наблізіцца да гістарычнай праўдзе ва ўмовах жорсткага ідэалагічнага дыктату. Так у манаграфіі Н.Г. Думовой (10) асвятляюцца ўзаемаадносіны генерала з партыяй кадэтаў ў перыяд яго адзінаасобнай ваеннай дыктатуры. Даволі цікавым і манаграфія Г.З. Иоффе (11).У ёй у абагульненым выглядзе ў спецыяльнай чале прааналізавана палітычная дзейнасць А.И. Деникина на Поўдні Расіі ў рамках адзінаасобнай ваеннай дыктатуры. Багаты фактычны матэрыял манаграфіі, з пункту гледжання сучасных падыходаў гістарычнай навукі, дазваляе даследчыкам зрабіць выснов?/p>