Генерал Дзянікін
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
усяго фронту развіваўся з Нявероятной хуткасцю. За першы месяц наступлення, перакульваючы пративника, Добраахвотніцкага войска прасунулася шырокім фронтам на 300 з лішнім кіламетраў у глыб Украіны. 10 чэрвеня генералам Куцепава быў узяты Белгарад.11 Чэрвеня добраахвотніцкай атрады захапілі Харкаў. Чэрвень 16 конныя часткі генерала Шкура ўварваліся ў Екатеринослав і неўзабаве завалодалі ўсім ніжнім цягам Дняпра. Тым часам Каўказская армія генерала Урангеля рухалася на Царыцын. Савецкая ўлада называла тады будучы Сталінград чырвоным Вердэнам і клялася ніколі не здаць яго праціўніку. 17 чэрвеня, прарваў чырвоныя ўмацавання, Каўказская армія злодзейвалась ў Царыцын. Перамога была вялізная, бо для савецкай улады горад Царыцын меў зусім выключнае значэнне, як экананае, так і стратэгічнае. Ён быў канчатковым пунктам жалезнай дарогі, якая ішла праз Паўночны Каўказ ў Наварасійск. Ён соідинял Паволжа з Чорным морам: захоп яго пазбаўляў Цэнтральную Расію доступу да ніжняй плыні Волгі і да Каспійскага мора. У Царыцына знаходзіліся вялікія артылерыйскія заводы (гарматны і снараднай) і велізарныя склады усякага ваеннага имущества.Быстрое і паспяховае прасоўванне белых войскаў адкрывала перэд генералам Дзянікіным незвычайна вялікія перспектывы.Антон Іванавіч катэгарычна адкідваў магчымасць застаццавіцца і замацаваць за сабой рубяжы. Лічыў, што ўсякая затрымка можа гуляць на руку суперніку.Пасля захопу Цацарына ён рэшыў накіраваць свае войскі з усіх аддаленых адзін ад аднаго пунктахтав да цэнтра Расіі па лініях, сыходзімся ў адным пункце - Москве.У пачатку жніўня былі занятыя Херсон і Нікалаеў; 10 жніўня застукну Адэса; 17 жніўня - Кіеў. 7 верасня войскі 1-га вайсковага корпуса, якім камандаваў генерал Куцепаў, занялі Курск;17 верасня конніца генерала Шкура замацавалася ў Варонежы, 30 верасня часткі генерала Куцепава занялі Арол. Радасны перазвон маскоўскіх званоў ўжо гучаў у вушах белага камандавання.Увесну, улетку і увосень 1919 года аб генерале Дзянікіна казалі паўсюль. Адны - з надзеяй, іншыя - з нянавісцю. Многія асуджалі адсутнасць пэўнай праграмы ў яго рухувішчы, крытыкавалі пазіцыю ў пытаннях палітыкі і дзяржаўнай-нага кіравання. Адны цягнулі направа, іншыя налева, але нават самыя строгія і рэзкія порицатели стратэгіі генерала Дзянікіна умалчивалі пра яго як пра чалавека.Антон Іванавіч жыў надзвычай замкнёна. Ён цвёрда Прыдэры жывая пункту гледжання, што яго сямейнае жыццё адносіны да справы не мае. У тым, што тычылася яго дзейнасці, ён рады быў бы мець паддержку ў грамадскіх колах, але палітычныя партыі адштурхоўваючыці яго сваім партыйным і класавым эгаізмам. Правыя колы адстаивали інтарэсы землеўладальнікаў і гандлёва-прамыслоўцаў. У розум сацыялістаў-рэвалюцыянераў і меншавікоў (пасля таго, што здарылася ў 1917 годзе) ён не верыў. Антон Іванавіч лічыў, што яны пакутавалі атрафіяй волі, нетрыманнем гаворкі, і згодны быў з пакойным атаманам Каледзін, якія сказалі перад смерцю, што Расея загінула ад балбатні.Тэарэтычна ўлада генерала Дзянікіна не мела абмежаванняў, На справе ж гэта было зусім не так. Яму даводзілася лічыцца з настроем афіцэраў, і гэта моцна звязвала рукі. Абяцанне Дэникина не прадвызначае будучую форму праўлення дзяржавы (формула, у якую ён шчыра верыў) зяўлялася ў той жа час единственным лозунгам, які, на яго думку, мог утрымаць у шэрагах арміі і манархістаў, і рэспубліканцаў.Асцерагаючыся стаць прыладай партыйных інтрыг, Дзянікін замкнуўся ў сабе. Ён атачыў сябе галоўным чынам вайскоўцамі паплечнікамі, якія разам з ім бачылі крушэнне савецкай улады ў Пабітыні і разгроме Чырвонай арміі. (28. С. 199).Яго адзінота мякчэлі сяброўствам з начальнікам штаба Вярбаным Паўлавічам Раманоўскім. Абодва былі паглынутыя аднымі цікавыхресами, радасцямі і журботамі. Часу для асабістай жыцці не засталіся валось. Дзянікін ўлады не шукаў. Яна выпадкова прыйшла да яго і тяготила. І ён нёс яе як цяжкую абавязак, якая выпала на яго долю. У думках адключаўся да жонкі, якую рэдка даводзілася бачыць, - желанная асабістае жыццё вось ужо амаль 47 гадоў праносіліся мімо. Ён марыў аб адзіноце, каб заняцца заўсёды прыцягвае яго працай у галіне ваеннай літаратуры і гісторыі.Жонка Антона Іванавіча, слабая здароўем, часцяком прихварывала. А ён з трывогай старэе бацькі марыў пра сына, якога ў думках ужо ахрысціў Іванам. Пра будучыню Ваньку ішлі ціхія беседы з жонкай у тыя рэдкія вечара, калі Антон Іванавіч бываў у сябе дома ў Екатеринодаре. Пра яго ж пісаў ён Ксеніі Васільеўне з фронтая, з-пад Стаўрапаля, з розных станіц, гарадоў, вёсак.Бязмежна рады, калі праўда, што споўніцца мая мара аб Ваньцы, - пісаў ён у адным з гэтых лістоў. (28, с171). Аднак Ваньку не наканавана было зявіцца на святло. Замест яго 20 лютага 1919 года нарадзілася дачка Марына. Роды былі тяж елкай. Лекары, асцерагаючыся за жыццё Ксеніі Васільеўны, тэлеграфавалі генералу на фронт, што, магчыма, прыйдзецца выбіраць паміж жыццём не які нарадзіўся дзіця, і жыццём маці. Яны прасілі яго ўказанняў. Спяшаючыся, дадому, мучачыся здагадкамі і невядомасцю, Дзянікін вазоўрафно прасіў лекараў зрабіць усё магчымае, каб выратаваць жыццё жонкі. Да шчасця, усё скончылася добра.Антону Іванавічу хацелася з часам, калі ўсё скончыцца, набыць кавалачак зямлі на паўднёварускай ўзбярэжжа. Дзе менавіта, ён не задумваўся. Але каля мора, з маленькім садком і з неболь шим полем ззаду, каб ... Саджаць капусту. Да гэтай капусце" ён часта вяртаўся ў сваіх размовах з жонкай і сябрамі. Аб сціплыных летуценнях генерала Дзянікіна за?/p>