Вярхоўны кіраўнік Расеі - Калчак
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
ася "на штыках". І ўсё ж мы можам паказаць толькі на адзін выпадак відавочнага самавольства, які часцей за ўсё і ставяць у віну Вярхоўнага кіраўніка Расіі.
У пачатку 1919 г., пасля падаўлення паўстання Омску, 8 дэпутатаў Ўстаноўчага сходу, раней вызваленыя паўсталымі з турмы і добраахвотна вярнуліся пад варту, былі расстраляныя канваіраваў іх афіцэрамі. Аднак, цяжка вызначыць ступень асабістай адказнасці Калчака за гэтую акцыю: ён быў цяжка хворы і ў справах удзелу не прымаў, больш за тое, разглядаў гэты самасуд як свядомае правакацыю, якая мела мэтай дыскрэдытаваць яго ў вачах грамадскасці і прадстаўнікоў саюзнікаў. Адразу ж пасля таго, як абставіны гібелі членаў Ўстаноўчага сходу сталі вядомыя ўраду, было арганізавана расследаванне.
Паказальна, што ревкомовцы, у чыіх руках была лёс самога Калчака, спыніліся на гэтым эпізодзе і ўсяляк мусіравалі яго тады, калі было ўжо вырашана адмірала і прэмер-міністра Сібірскага ўрада В. Н. Пепеляева без суда расстраляць і, "зыходзячы з логікі ваенна- палітычнай абстаноўкі ", спусціць іх цела пад лёд Ангары. Сапраўды можна зразумець шчырае абурэнне самаўпраўнасцю, якое ахапіла намесніка старшыні Іркуцкага губчека К. Папова, прыхільніка няўхільнага выканання працэсуальных нормаў, прыхільніка ўсіх і ўсялякіх дэмакратаў...Думаецца, што па ліку расстраляных членаў Ўстаноўчага сходу бальшавікі нашмат апярэдзілі ўсіх сваіх супернікаў.
Аднак сутнасць пытання нават не ў гэтым. Белы тэрор (нават там, дзе ён можа быць названы тэрорам) насіў абарончы характар, г. зн - пры ўсёй умоўнасці захавання юрыдычных нормаў - караў менавіта дзеянне - нават тады, калі меў выгляд помсты, звесткі рахункаў. Таму ён і не мог выканаць функцыі папярэджання беспарадкаў; рука контрвыведкі, здавалася, заўсёды і ўсюды позніцца. Чэкісты ж, дзякуючы праславутаму "класаваму прынцыпу", а таксама ў сілу структурных асаблівасцяў бальшавізму, здолелі распрацаваць тактычна і ажыццявіць на практыцы не толькі карны, але і апераджальны тэрор, які знішчаў рэальных і патэнцыйных праціўнікаў рэжыму і валодаў да таго ж наймацнейшым жахлівым уздзеяннем. З усёй відавочнасцю гэта выявілася ва ўзаемаадносінах бальшавіцкай і белагвардзейскі ўлады з сялянскімі ўзброенымі рухамі.
Падчас допытаў Калчака яго следчыя, ужо згадвальны Папоў і Денике, зусім справядліва, хоць і некалькі крывадушна абураліся. Фактамі масавых загана і іншых штрафных санкцый пасля падаўлення паўстанняў. Пры гэтым паказвалася лічба - 500 чалавек, расстраляных за ўдзел у беспарадках. Інакш паступалі бальшавікі пры разгроме народных выступаў у. Тамбоўскай і Варонежскай губернях пад кіраўніцтвам А.С. Антонава. Чырвонаармейскія каманды (прыгнётам антонаўскіх "бунту" кіравалі М.Н. Тухачевский і І.П. Убарэвіча) нікога не лупцавалі; яны знішчалі не толькі байцоў "бандыцкіх" фарміраванняў, не толькі западозраных у сувязі з імі, не толькі іх бліжэйшых сваякоў, але і ўсіх тых, хто ў сілу сацыяльнага паходжання, палітычных поглядаў, асабістых сімпатый і т. п. мог спагадаць партызанам.
В. Калчак не быў прафесійным адміністратарам, дзяржаўным дзеячам; метады вядзення спраў яго урадам мала чым адрозніваліся ад традыцыйнай расійскай дзяржаўнай працы: сама. адказнасць за лёсы краіны скоўвала рукі, не давала пускацца, тым больш у гады вайны, на якія-небудзь палітычныя эксперыменты; між тым, як гэта ні здаецца сёння парадаксальным, менавіта адказная палітыка дыскрэдытавала сябе ў вачах шырокіх слаёў насель ніцтва пасля 1917 г. Савецкія гісторыкі любяць пісаць пра непазбежнасць перамогі чырвоных, многія аўтары казалі і пра выключна палітычны блізарукасць Калчака. Думаецца, што і ў тым, і ў іншым меркаваньні ёсць доля праўды.
Ва ўмовах жорсткай канфрантацыі, у якой сутыкнуліся зусім не дзве сілы, як гэта прынята ўяўляць, а дзесяткі груп, адрозніваюцца па сваіх памкненняў, прыярытэтам і інтарэсам, толькі бальшавікі з іх схільнасцю да дэмагогіі, няверем у само існаванне якіх-небудзь внеклассовых каштоўнасцяў, уменнемвыкарыстоўваць кідкі лозунг, каб патрафіць нізінным інстынктам мас, з іх татальным тэрорам, пераважнай нават самую магчымасць супраціву, з іх ахвотна хаваць - "у імя рэвалюцыі" - свае сапраўдныя намеры і з гіпертрафаванай перакананасцю ва ўласнай правасці, - так, толькі яны, які злучыў фантастычнае палітычнае крывадушнасць з халоднае душу шчырасцю, маглі прывесці насельніцтва ў шокавы стан і затым стабілізаваць становішча ў краіне. Раз паверылі Саветам не мелі потым магчымасці нават выказаць свой пратэст.Побач з падобнай палітыкай ўсякая іншая будзе, зразумела, выглядаць наіўнай і бездапаможнай. Акрамя гэтага (які істотна) абставіны, якi наклаў адбітак на ўвесь ход падзей, трагічную развязку для Калчака паскорылі і недахоп цэнтралізацыі, і самаўпраўства асобных атрадаў і банд, адвярнуўшыся насельніцтва ад усёй арміі, і існаванне паралельных фарміраванняў, не падпарадкаваных адміралу, але якія адыгралі фатальную ролю ў яго падзенні, і злоўжыванні пры правядзенні мабілізацыі, і нават само правядзенне мабілізацыі замест пабудовы арміі па добраахвотніцкай прынцыпе. Аднак высокія мэты выратавання Айчыны, якія ставіў перад сабой Вярхоўны Кіраўнік Расіі, асабістая сумленнасць і адвага Калчака, вернасць яго прысягі і абавязку, падкрэслена часовы характар ??рэжыму дыктатуры павінны прымусіць нас па-новаму взгля нуть на яго ролю ў гісторыі нашай Айчыны.
Паразы на фронце адразу парушалі зыбкая палітычнае раўнавагу ў тыле Белай арміі. Грамадзянская вайна належы?/p>