Вярхоўны кіраўнік Расеі - Калчак
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
была бездакорнай (адрачэнне Мікалая і Міхаіла). "Я, у рэшце рэшт, служыў не той ці іншай форме ўрада, а Радзіме сваёй, якую стаўлю вышэй за ўсё... Я вітаў рэвалюцыю, як магчымасць разлічваць на тое, што яна ўнясе энтузіязм - як гэта і было ў мяне ў Чарнаморскім флоце спачатку - у народныя масы, і дасць магчымасць скончыць пераможна гэтую вайну, якую я лічыў самым галоўным і самым важным справай, якія стаяць вышэй за ўсё, і форма кіраваньня, і палітычных меркаванняў ", - тлумачыць сваю пазіцыю Калчак.
Наўрад ці можна папракаць сёння, з вышыні нашага горкага гістарычнага вопыту, адмірала за тое, што ён не здолеў у тыя рокавыя дні зразумець, што лютаўская рэвалюцыя можа ўцягнуць краіну ў смяротны кругазварот эгаістычных сацыяльных запалу, у вэрхал партыйных праграм і дэпутацкіх прамоў, пагрозлівую ня толькі баяздольнасці арміі, але і самому існаванню дзяржавы. Аднак вельмі хутка яму давялося пераканацца ў прамой залежнасці характару вайны і месцы ў ёй Расіі ад палітычных амбіцый новых кіраўнікоў краіны і іх дзёрзкіх апанентаў. Закісанне ў войску, нагнятанне напружанасці паміж салдатамі і афіцэрамі, загады Петраградскага і іншых Саветаў, не якія мелі, зразумела, ніякіх юрыдычных падстаў для ўмяшання ў справы ўзброеных сіл, - усё гэта не абыйшло бокам і Чарнаморскі флот. У першыя тыдні пасля рэвалюцыі ў А. В. Калчака былі найлепшыя адносіны з Саветамі, з рабочымі Севастопальскага порта, пагрузіўшыся з галавой у рэвалюцыйна-патриотичесхую эйфарыю. Але неўзабаве пачаліся самавольныя адезду ніжніх чыноў у адпачынак, іх канфлікты з афіцэрамі. Паўсюдна правакавала і заахвочвалася антынямецкай істэрыя.Матросы патрабавалі выдалення ўсіх афіцэраў з нямецкімі прозвішчамі. І хоць на першых сітавінах адміралу Калчаку атрымалася пераканаць Саветы ў абсурднасці і беспадстаўнасці падобных патрабаванняў, сама пастаноўка пытання была вельмі сімптаматычнай.
Усім вядома, наколькі істотна паўплывалі антынямецкай перагуды, падазрэнні ў шпіянажы і вядзенні сепаратныя перамовы з Германіяй на выспяванне той атмасферы, у якой адзіна і магла адбыцца рэвалюцыя. Аднак і пасля падзей лютага-сакавіка прапаганда супраць немцаў, асабліва су праць рускіх немцаў, не толькі не спынілася, але, мабыць, і ўзмацнілася. Вельмі паказальная і роля бальшавіцкіх агіт торов ў стварэнні "ладу ўнутранага ворага", стымулюючага самыя нізінныя інстынкты мас. Бальшавікі - "інтэрнацыяналісты", выступаў за хутчэйшы выхад з вайны, паражэнне свайго ўрада, "перарастанне імперыялістычнай вайны ў грамадзянскую", - адначасова распальвалі ўнутры рус скай арміі германофобские настрою, спрабуючы такім чынам дамагчыся поўнага яе развалу. Характэрна, што падобныя ж дэмагагічныя прыёмы захаваліся ў арсенале гэтых арыгінальных палітыкаў і тады, калі яны зацвердзілі сваю ўладу, сведчаннем чаму - шальмаванне ў першыя месяцы Вялікай Айчыннай вайны савецкіх немцаў - самай блізкай і безабароннай мішэні для крытыкі, беспадстаўных абвінавачванняў і недвухсэнсоўнай расправы. А.В. Калчак, як ужо гаварылася вышэй, адразу ж разгледзеў сапраўдную ролю антигерманской агітацыі і не дазволіў абвастраць сітуацыю. Можа быць менавіта таму, калі ў красавіку ён прыехаў у Петраград для абмеркавання становішча ў ўрадзе, Гучков прапанаваў яму камандаванне Балтыйскім флотам, толькі што перажылі Кранштацкі бойню, у якой загінулі сотні афіцэраў на чале з адміралам Непениным. Аднак становішча ўскладнялася з кожным днём, і пераводу гэтаму не наканавана было спраўдзіцца.
На нарадзе ў сталіцы, скліканым з нагоды пачаўся ўрадавага крызісу. Калчак ліхаманкава шукаў здаровыя сілы, на якія можна было б абаперціся ў барацьбе за падтрыманне баяздольнасці арміі. Палажэнне было настолькі заблытаным, што адмірал сустракаўся нават з Г.В. Пляханава (дарэчы, па рэкамендацыі былога старшыні Дзяржаўнай думы Родзянко). Найстарэйшы рускі марксіст пераканаў Калчака, што на. эсдэкаў можна разлічваць у сэнсе працягу вайны; камандуючаму Чарнаморскім флотам, зразумела, нічога не было вядома пра раскол ў шэрагах сацыял-дэмакратаў.
Красавіцкі крызіс, у выніку якога А.І. Гучков і П.М. Милюков вымушаныя былі падаць у адстаўку, устрывожыў рускую ваенную эліту. І хоць А.В. Калчаку імпанавала непрымяненне сілы падчас красавіцкіх падзей (Керанскі катэгарычна выказаўся супраць узброенага разгону дэманстрацый, на якім настойваў Карнілаў) і здаваўся дастаткова прадстаўнічым новы склад урада, адмірала не магло не гнясці відавочнае бяссілле улад якія ўтрымліваюць, іх залежнасць ад Петраградскага Савета. Мабыць, тады Калчак і прыйшоў да думкі аб дабратворна ваеннага ўмяшання ў ход палітычных падзей, калі становішча ў тыле пагражае фронту. Нам уяўляецца, што будучы Вярхоўны кіраўнік Расеі ў цэлым дакладна ацэньваў неабходнасць актыўнага ўздзеяння ўзброеных сіл на сітуацыю ў краіне.Нежаданне ўрада Керанскага абаперціся на войска як на палітычную сілу наўрад ці можна апраўдаць з улікам сітуацыі, якая тады сітуацыі. На наш погляд, людзі, якія прыйшлі да ўлады ў красавіку 1917 г., не змаглі ў поўнай меры ўсвядоміць адказнасць за лёсы краіны і арыентаваліся на свае адцягненыя прынцыпы, а не на рэальнасць. Праціўнікі ж Керанскага, левыя радыкалы і экстрэмісты, кіраваліся ў першую чаргу не абстрактнымі меркаваннямі, а логікай падзей і змаглі дзякуючы гэтаму дамагчыся больш сурёзнай і шырокай падтрымкі мас. Вярнуўшыся з Петраграда на Чарнаморскі флот. Калчак ужыў усе свае сілы на падтрыманне баяздольнасці каманд. Аднак і сустрэчная агітацыя стала давац