Вярхоўны кіраўнік Расеі - Калчак
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
бо ў той момант становішча рэчаў насіла характар ??анархіі, калі ў нас пачыналі гаспадарыць замежнікі. "^ Але, разумеючы дыктатуру як меру надзвычайную, Калчак зусім не схільны быў абсалютызаваць рэжым асабістай улады, лічачы яго неабходным толькі ў пераходны перыяд. Самай прымальнай формай грамадзянскай кіравання ўяўлялася адміралу земства. "Як толькі вызваляецца вядомы раён ўзброенай сілай, павінна ўступіць у адпраўленне сваіх функцый грамадзянская ўлада.
Выдумляць яе не прыходзіцца - для гэтага ёсць земская арганізацыя, і трэба яе падтрымліваць... Земскія арганізацыі, злучаючыся ў больш буйныя злучэнні, атрымліваюць магчымасць ужо вылучыць з сябе тым ці іншым шляхам ўрадавы апарат ". На жаль, практыка 1918-1919 гг. ня заахвочвала прыхільнасці да дэмакратычных інстытутах. Так і Калчак, прынцыповы праціўнік партыйных структур улады, сутыкнуўшыся ў 1918 г. з засіллем бальшавікоў на ўладзівастоцкай земскай ўправе, стаў асцярожней ставіцца да выбарным органам.
(Справядлівасці дзеля варта адзначыць, выбарнасць тут была, мабыць, не пры чым: бальшавікі проста-проста выганялі іншадумцаў з кантраляванага імі апарата кіравання. Падобная сістэма рашэння палітычных спрэчак не магла не паўплываць на стаўленне да самога прынцыпу партыйнай дэмакратыі будучага Вярхоўнага кіраўніка Расіі).
чэрвеня 1918 г Уладзівасток быў захоплены чэхамі. У гэтым перавароце Калчак не ўдзельнічаў, будучы на адпачынку ў Японіі, адкуль ён збіраўся праехаць на поўдзень Расіі. Дзесьці пад Севастопалем у адмірала заставалася сямя, і гэта была адна з прычын, якія прымушаюць яго імкнуцца ў стаўку былога Вярхоўнага галоўнакамандуючага генерала Аляксеева. Акрамя таго, А. В. Калчак быў перакананы, што менавіта ў цэнтральнай Расіі ў канчатковым рахунку вырашыцца лёс Айчыны, вызначыцца зыход барацьбы з бальшавізмам. Аднак па вяртанні на Далёкі Ўсход ён даведаўся пра змены ў палітычнай сітуацыі, аб адукацыі Комуча і Западносибирского ўрада. Адмысловае ўражанне, па яго ўласных словах, на яго зрабіла тое, што "омскаму ўраду атрымалася паспяхова правесці мабілізацыю ў Сібіры" і што "насельніцтва, зусім змучыўся за час гаспадаранне бальшавіцкай улады, падтрымала, галоўным чынам у асобе сібірскай кааперацыі, улада гэтага ўрада". Падобныя звесткі адраджалі надзеі на стварэнне моцнай нацыянальнай арміі, тым больш неабходнай, што дзеянні замежнікаў на Далёкім Усходзе наносілі, на думку Калчака, непапраўны ўдар па прэстыжу Расіі, пагражалі інтарэсам краіны. "Усе лепшыя дома, лепшыя казармы, лепшыя дамбы былі занятыя чэхамі, японцамі, саюзнымі войскамі, а наша становішча было глыбока зневажальна, глыбока сумна... Я лічыў, што гэтая інтэрвенцыя, у сутнасці кажучы, скончыцца акупацыяй і захопам нашага Далёкага Усходу ў чужыя рукі ".
Ішоў верасня 1918 г. Па дарозе на поўдзень Расіі Калчак прыбыў у Омск, дзе да гэтага часу ўжо знаходзіліся цягніка з членамі Дырэкторыі і са штабам Вярхоўнага галоўнакамандуючага генерала Болдырава. Тут адмірал даведаўся пра смерць Аляксеева, гібелі Карнілава і прызначэнні Дзянікіна новым галоўнакамандуючым на поўдні краіны. У Сібіры ж становішча здавалася да гэтага часу шматспадзеўным і досыць устойлівым. Марыянэткавая ўладзівастоцкай адміністрацыя ("Часовы ўрад аўтаномнай Сібіры" на чале з П.Я. Дербером, а затым І.А. Лаўровым, сфармаванае пасля захопу Уладзівастока чэхамі ў чэрвені 1918 г. і самараспусцілася ў кастрычніку 1918 г.) прызнала юрысдыкцыю Дырэкторыі, шанцы на стварэнне баяздольнай арміі былі вялікія як ніколі, і Калчак яшчэ раз прынёс свае асабістыя інтарэсы ў ахвяру абавязку: ён адмовіўся ад думкі пабачыцца ў бліжэйшы час з роднымі і па прапанове генерала Болдырава заняў пасаду ваеннага і марскога міністра ў Сібірскім ўрадзе.
Агульная дэстабілізацыя перайшла пасля 1917 г. нейкую фатальную рысу, за якой аднавіць жыццё звычайнымі сродкамі, сродкамі, уласцівымі старой Расіі, было ўжо немагчыма. Аднак заставалася надзея на захаванне пачуцця адказнасці ў лепшых прадстаўнікоў усіх слаёў грамадства і гаючае дзеянне самога рытму дзяржаўнага жыцця.. Менавіта гэта і надавала ўпэўненасці А.У, Калчаку, калі ён прымаў пасаду ваеннага міністра ў Сібірскім ўрадзе. Аднак першыя ж дні паказалі, наколькі шмат праблем застаецца яшчэ ва ўладзе, якая спрабуе ва ўмовах ўсеагульнага раскладання арганізаваць фронт і тыл. Адмірал адразу ж сутыкнуўся з нявысветленасцю свайго становішча ў адносінах да дзеючых войскам, нявызначанасцю ўзаемаадносін з камандуючым, усімі непаразуменнямі корпуснай тэрытарыяльнай сістэмы, "на аснове якой была арганізавана Сібірская армія, і т. п. Існаванне двух узброеных сіл - Сібірскай і Народнай (створанай КОМУЧем ) армій, якія адрозніваліся нават формай адзення, пастаяннае ўмяшанне чэхаў ва ўнутраныя справы ўрада, канфлікты паміж Сібірскім урадам і каталогаў, члены якой, пераважна эсэры па сваіх палітычных, прыхільнасцях, не-лояльцо ставіліся да прафесійным вайскоўцам, - усё гэта пастаянна ўскладняла сітуацыю. Ізноў атрымліваўся замкнёны. расійскі круг, з; якога не бачылася выйсця: яшчэ адзін варыянт двоеўладдзя. У гэтых умовах (якія не занадта змяніліся ў параўнанні з становішчам лета 1917 г.) Калчак спрабаваў добрасумленна выконваць абавязкі міністра, выязджаў на дзеючы фронт, займаўся пытаннямі забеспячэння арміі, пры гэтым дэманстратыўна не ўмешваючыся ў палітычныя справы: ён не толькі адхіліў прапанову афіцэраў аб узмацненні ўплыву ваенных на ўнутраную сітуацыю, але і напярэдадні падзей 18 лістапад 1918 г. падаў прашэнн?/p>