Першая сусветная вайна на аўстра-венгерскім фронце
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
Войска ён узмацніў 4-м кавалерыйскім і 46-м армейскім карпусамі 8-й арміі. На яе ўскладалася задача авалодаць раёнам Галуза, Гарадок і адначасова нанесці дапаможны ўдар на Азарычы (35 км на паўночны захад ад Пінска) для аказання садзейнічання войскам 4-й арміі Заходняга фронту, якія павінны былі наступаць на баранавіцкім напрамку. 8-я армія наносіла два ўдары: галоўны, на Ковелъ, а дапаможны, на Уладзімір-Валынскі. 11-я армія наступала на Броды і часткай сіл - на Парыцкі. 7-й арміі было загадана выйсці на рубеж Брезжаны, Подгайцы, Монастержиска, а 9-й арміі - на мяжу Галіч, Станіслаў. У франтавым рэзерве знаходзіліся 5-й вайсковы корпус і 78-я пяхотная дывізія,
Па задуме Брусилова Паўднёва-Заходні фронт, як і раней, свае асноўныя намаганні засяроджваў на ковельском кірунку. Нанясенне галоўнага ўдару зноў ўскладалася на 8-ю армію. Таму паступалі падмацаванні ішлі на яе ўзмацненне. Акрамя раней якія прыбылі 5-га Сібірскага і 23-га карпусоў, у яе ўвайшлі 1-й Туркестанскі і 1-й вайсковы корпуса. Выключаючы войскі, перададзеныя ў 3-ю войска, і два корпуса (8-й і 32-й) - у 11-ю войска, армія Каледзін напярэдадні наступу мела 5-й кавалерыйскі, 5-й Сібірскі, 1-й Туркестанскі, 30 -й, 1-й, 39-й, 23-й і 40-й вайсковыя корпуса, а ўсяго - восем карпусоў. Яна працягвала заставацца самай магутнай арміяй фронту. Яе камандуючы вырашыў галоўную атаку весці сіламі 1-га Туркестанскага корпуса сумесна з часткамі 5-га кавалерыйскага корпуса, а дапаможную - 30-м корпусам. У сваім рэзерве ён меў 5-й Сібірскі корпус. Астатнім войскам (1-й, 39-й, 23-й і 40-й корпуса) было загадана з пачатку аперацыі, не ўвязваючыся ў сурёзныя баі, скаваць суперніка на сваіх участках і быць гатовымі перайсці ў энергічнае наступ.
Падрыхтоўка наступу праходзіла ў абстаноўцы толькі адноснага зацішша. З 9 (22) чэрвеня аўстра-германцы яшчэ працягвалі атакі на ковельском і Уладзіміры-Валынскім кірунках, але іх дзеянні не былі настойлівымі і вяліся разрознена. У Букавіны праціўнік паспешна адступаў да горных праходах. На астатніх участках фронту войскі стаялі ў абароне. Але вось 16 (29) чэрвеня непрыяцель узмацніў свой націск з боку Ковеля, а 17 (30) чэрвеня - ад Уладзіміра-Валынскага. Войскі 8-й арміі адлюстравалі новыя атакі ворага. Складаней было ў паласе 11-й арміі, дзе аўстрыйцы аднавілі напады таксама 16 (29) чэрвеня. Іх мэта складалася ў тым, каб прарваць абарону, прымусіць рускія войскі адысці да ракі Стыр, стварыць пагрозу левым флангу 8-й арміі і тым сарваць рыхтавалася наступ Паўднёва-Заходняга фронту. Шматдзённыя атакі праціўніка не ўвянчаліся поспехам. Яны былі адлюстраваны з вялікім стратамі для непрыяцеля. Да чэрвеня 21 (4 ліпеня) войскі 11-й арміі спынілі наступ аўстрыйцаў і вымусілі іх перайсці да абароны. Але і сілы рускіх былі знясіленыя. З прычыны гэтага Брусілаў дазволіў камандуючаму 11-й арміяй трымацца пакуль абарончых дзеянняў і не ўдзельнічаць у запланаваным наступе войскаў фронту.
Калі на Паўднёва-Заходнім фронце ў цяжкіх умовах ішла энергічная падрыхтоўка да наступу, прадугледжанага дырэктывай Стаўкі ад 3 (16) чэрвеня, то іншая карціна назіралася на Паўночным і Заходнім франтах. У размове па прамым провадзе з Аляксеевым 9 (22) Чэрвень А. М. Курапаткіна выказваў незадаволенасць тым, што са складу войскаў Паўночнага фронту меркавалася 2 дывізіі перакінуць на фронт Брусилова. Ён баяўся магчымага ўзмацнення праціўніка перад яго фронтам прыкладна на чатыры дывізіі з мэтай наступнага наступу. "... Вось чаму, - сказаў Курапаткіна, - працягваю прызнаваць, што найбольш надзейны спосаб абароны лініі Дзвіны - гэта пераход з гэтай лініі ў наступ. Дайце нам яшчэ адзін корпус, і верагоднасць поспеху вельмі павялічыцца. Калі ж возьмеце яшчэ дзве дывізіі, то не толькі пазбаўце ўвесь фронт актыўнасці, але і зробіце сумніўным нават поспех абарончых дзеянняў ". Курапаткіна асабліва падкрэсліваў: "Вельмі прашу ў вашых меркаваннях не надаваць перавазе ў ліку штыкоў перабольшанага значэння".
Пазіцыя Курапаткіна гэтак не адпавядала агульнаму задуме Стаўкі, што выклікала крайняе раздражненне Аляксеева, які ў даволі рэзкай форме адказаў Курапаткіна, што той не разумее становішча, глядзіць на яе з пункту гледжання асабістых інтарэсаў. Ахарактарызаваўшы становішча на Паўднёва-Заходнім фронце, Аляксееў падкрэсліў надзённую неабходнасць засяроджвання ўсіх намаганняў менавіта на гэтым фронце, бо там вырашалася лёс кампаніі. "Трэба забываць усе прыватныя інтарэсы дзеля агульнага поспеху, - сказаў ён. - Як жа можна не прымаць у разлік колькасць штыкоў? На чым жа тады грунтаваць свае меркаванні? У дадзеную хвіліну ў вас 420000 штыкоў супраць 192000. Бо гэтыя лічбы што-небудзь кажуць! Нельга ж мне не кіравацца імі і пакінуць Паўднёва-Заходні фронт гінуць, губляць дасягнутае коштам прац, цяжкіх ахвяраў толькі ў здагадцы, вельмі варажбовай, аб магчымасці збору праціўнікам дзесьці чатырох дывізій на вашым фронце, з якімі ён можа вырабіць прарыў ". Пасля такіх слоў начальніка штаба вярхоўнага галоўнакамандуючага Курапаткіна нічога не заставалася, як пагадзіцца з імі. Неахвотна, але ён вымушаны быў заявіць, што выканае загад.
Аналагічную пазіцыю заняў і Эвэрт. Ад яго сталі паступаць скаргі на цяжкасці, якія ўзнікалі ў сувязі з неабходнасцю перакідання войскаў з складу яго фронту на фронт Брусилова. Гэтыя скаргі часам выклікалі незадаволенасць у Стаўцы, аб чым можна меркаваць, напрыклад, па наступнай тэлеграме яму Аляксеева ад 6 (19) чэрвеня: "Агульная абстаноўка і становішча Паўднёва-Заходняга фронту не дапускаюць, каб фронт гэты да 20 чэрвеня быў прадстаўлены сваім сіла