Першая сусветная вайна на аўстра-венгерскім фронце
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?я задачу выконваў так званы Злочевский атрад пад камандаваннем генерала Вінклера. Ён павінен быў прарваць фронт 11-й рускай арміі і развіваць поспех на Тарнополь.
З світаннем 6 (19) ліпеня пасля магутнай артылерыйскай падрыхтоўкі, якая доўжылася пяць гадзін, германцы сіламі чатырох дывізій атакавалі рускія пазіцыі. Да зыходу дня фронт 11-й арміі быў прарваны на ўчастку ў 20 км шырынёй і 15 км глыбінёй. У адкрыты прамежак накіраваліся войскі праціўніка. Яны сталі хутка прасоўвацца ў паўднёва-ўсходнім напрамку.
Контрудар выклікаў вялікую трывогу Стаўкі. 7 (20) ліпеня Брусілаў накіраваў Гутар тэлеграму: "Загадваю не толькі прыняць усе меры да таго, каб спыніць наступ праціўніка, але энергічна перайсці ў контратаку і аднавіць становішча. Адыходу 7-й арміі не дапускаю. Не дапускаю і думкі, што развіццё поспеху суперніка можа пагражаць Тарнополю ". У тэлеграме выяўлялася надзея, што паміж засяроджанымі ў раёне прарыву часткамі знойдуцца "доблесныя і верныя абавязку" паліцы, якія здолеюць затрымаць прасоўванне германцаў.
На наступны дзень, 8 (21) ліпеня, Гутар быў адхілены ад пасады і заменены Карнілавым. Новы галоўнакамандуючы войскамі фронту вырашыў з дапамогай жорсткіх мер выратаваць становішча. Ён аддаў шэраг загадаў, у якіх патрабаваў, улічваючы сурёзнасць становішча, забараніць у раёне баявых дзеянняў усякага роду мітынгі. Трэба было разганяць удзельнікаў з ужываннем зброі. Але і такі спосаб кіраўніцтва апынуўся нямоглым прадухіліць катастрофу. Размовы пра баявых загадаў па мітынгах і ў камітэтах працягвалася. Многія часткі адмаўляліся іх выконваць.
Наступ праціўніка развівалася. 12 (25) ліпеня германцы занялі Тарнополь. Гэта стварыла пагрозу флангу і тыле 7-й і 8-й армій. Абедзве арміі вымушаны былі пачаць адыход. Германскі контрудар прывёў да поўнага разлад за ўсё Паўднёва-Заходняга фронту. Рускія войскі, амаль не аказваючы ніякага супраціву, здымаліся з пазіцый і сыходзілі на ўсход. Германскаму камандаванню прадастаўлялася магчымасць развіваць і далей свой поспех. Але яно не прыняло ніякіх мер у гэтым кірунку. Агульная адступленне рускіх фактычна спынілася да 15 (28) ліпеня. Толькі на асобных участках праціўнік яшчэ развіваўся. У ноч на 21 ліпеня (3 жніўня) былі пакінутыя Черновицы. Пасля гэтага на Паўднёва-Заходнім фронце наступіла зацішша. Ваенныя дзеянні не вяліся. Арміі замацаваліся на мяжы Броды, Збараж, Гржималов, Боян, на ўсход ад Кимполунга.
Такім чынам, менш чым за паўмесяца рускія войскі вымушаны былі ажыццявіць глыбокі адыход, пакінуць амаль усю Галіцыю. Авантура Часовага ўрада каштавала вялікіх людскіх ахвяр. За час наступу Паўднёва-Заходні фронт страціў забітымі, параненымі і дленными 1968 афіцэраў і 56.361 салдата.
Паўночны фронт уключаў у свой склад 3 войску: 12-ю, 1-ю і 5-ю. Галоўнакамандуючы фронтам В.М. Клембовский вырашыў наступ весці сіламі адной 5-й арміі з раёна Дзьвінску ў кірунку на Вільню. Становішча складалася вельмі неспрыяльна для правядзення вызначанай аперацыі. 6 (18) ліпеня камандуючы 5-й арміяй Ю. М. Данілаў тэлеграфаваў Лукомскага, што яго войскі да 8 (21) ліпеня будуць гатовыя, наколькі магчыма пры абставінах, якія склаліся, да наступу. Ён не губляў таксама надзеі на магчымасць дамагчыся частковага поспеху. Але перад ім мімаволі ўставаў пытанне, наколькі маючае адбыцца наступ стратэгічна і палітычна мэтазгодна. Данілаў разважаў так: "Нашы саюзнікі змоўклі на ўсіх франтах і нерухомасць. Наступ на Паўднёва-Заходнім фронце захлынулася; на нашым Заходнім фронце справы, мабыць, не клеются. Нарэшце, чарговым і самым надзённым пытаннем зяўляецца аздараўленне Петраграда і тылу, адкуль да нас ліюцца і будуць ліцца ўкамплектавання, хоць нас колькасна ўзмацняюць, але маральна і якасна расслабляльныя. Без гэтага аздараўлення працяг вайны неймаверна і гэта павінна быць осознано уладутрымаючымі ".
У гэтых умовах, пісаў Данілаў, наступ 5-й арміі не мела сэнсу. Ён ставіў пытанне так: "Не наступіць ці ўслед за ім, нават пры частковым поспеху, рэакцыя духу і ці не лепш змена задачы і перагляд агульнай дырэктывы?".
Але стаўка і слухаць не хацела пра адмену наступу. Наадварот, няўдалае развіццё падзей на Паўднёва-Заходнім фронце прымушала яе спяшацца з пачаткам актыўных баявых дзеянняў на Паўночным фронце. 5-я армія перайшла ў наступ 10 (23) ліпеня. Заняўшы першую лінію акопаў праціўніка, салдаты адмовіліся прасоўвацца далей і вярнуліся на зыходныя пазіцыі. Аперацыю прыйшлося адкласці.
Не лепш ішлі справы на Заходнім фронце, якім камандаваў А. І. Дзянікін. Фронт складаўся з трох армій: 3-й, 10-й і 2-й. Галоўны ўдар павінна была наносіць 10-я армія з раёна Маладзечна на Вільню. Суседнім справа і злева 3-й і 2-й войскам было загадана усімі сродкамі садзейнічаць 10-й арміі і па меры развіцця ёю поспеху перайсці ў наступ у агульных кірунках на Вільню і Слонім. Выбранае для нанясення галоўнага ўдару віленскае кірунак было выгадна для рускіх, бо наступ на ім пагражала тыле за ўсё германскага фронту і давала войскам Заходняга фронту магчымасць хутка выйсці ў выпадку поспеху на мяжу р. Нёман, Брэст.
Падрыхтоўка наступу ў аператыўна-тактычным стаўленні, як і на іншых франтах, была праведзена досыць досыць. На кірунку галоўнага ўдару атрымалася забяспечыць неабходнае перавагу ў сілах і сродках. Яно было трохразовым ў артылерыі і шасціразовым ў людзях. Ніколі раней на рускай фронце на ўчастку прарыву не ўводзілася ў дзеянне такіх магутных і шматлікіх сродкаў падаўлення, як у аперацыі 10-й арміі. Усе пазіцыі праціўніка былі сфатаграфаваныя, і з