Першая сусветная вайна на аўстра-венгерскім фронце
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
-венгерскія войскі пакінулі Букавіны. Да пачатку верасня фронт стабілізаваўся на лініі рака Стаход, Киселин, Злочев, Брезжаны, Галіч, Станіслаў, Делатынь, Ворохта, Селетин. Аперацыя рускіх войскаў скончылася.
Наступальная аперацыя Паўднёва-Заходняга фронту летам 1916г. мела вялікае ваенна-палітычнае значэнне. Яна прывяла да паразы аўстра-венгерскіх войскаў у Галіцыі і Букавіны. Супернік страціў забітымі, параненымі і палоннымі да 1,5 млн. чалавек, 581 прылада, 1795 кулямётаў, 448 бомбометов і мінамётаў. Страты рускіх склалі каля 500 тыс. чалавек.
Каб ліквідаваць прарыў, ваеннае камандаванне Цэнтральных дзяржаў вымушаны быў зняць з Заходняга і італьянскага франтоў 30,5 пяхотных і 3,5 кавалерыйскіх дывізій. Гэта палегчыла становішча французаў пад Вердэнам. Лёгка ўздыхнула і Італія, так як аўстрыйскія войскі вымушаны былі спыніць свае атакі ў Трэнціна. "Расея ахвяравала сабой дзеля сваіх саюзнікаў, - піша англійская ваенны гісторык, - і несправядліва забываць, што саюзнікі зяўляюцца за гэта неаплатнымі даўжнікамі Расеі". Такім чынам, ў 1916 г. руская армія зноў прыйшла на дапамогу саюзным войскам, але ўжо ў больш грандыёзным маштабе, разгарнуўшы буйное наступленне на паўднёва-заходнім стратэгічным напрамку.
Важным наступствам Брусілоўскі прарыву было і тое, што ён аказаў вырашальны ўплыў на змяненне пазіцыі Індыі ў вайне. Да таго часу кіруючыя колы гэтай краіны праводзілі палітыку нейтралітэту. Яны вагаліся, чакаючы найбольш прыдатнага моманту, які дазволіў бы ім больш выгадна далучыцца да той ці іншай кааліцыі. Перамогі рускага Паўднёва-Заходняга фронту летам 1916 паклалі канец гэтым ваганняў. 4 (17) жніўня паміж дзяржавамі Антанты і Румыніяй былі падпісаны палітычная і ваенная канвенцыі. 14 (27) жніўня Румынія абвясціла вайну Аўстра-Венгрыі. На наступны дзень ёй абвясцілі вайну Германія і Турцыя, а 19 жніўня (1 верасня) - Балгарыя.
Стаўка накіравала ў дапамогу румынам 35 пяхотных і 11 кавалерыйскіх дывізій і надтачылі баявой фронт сваіх войскаў на 500 км. Лявей Паўднёва-Заходняга фронту аж да ўзбярэжжа Чорнага мора было разгорнута новае аператыўнае абяднанне - Румынскі фронт, у склад якога ўвайшлі войскі рускіх і румынаў. Галоўнакамандуючым фронтам намінальна лічыўся румынскі кароль Карл. Фактычнае кіраўніцтва войскамі было засяроджана ў руках яго намесніка - рускага генерала Д. Г. Щербачева.
Такім чынам, наступ рускага Паўднёва-Заходняга фронту летам 1916 належыць да ліку найбольш яркіх і павучальных аперацый Першай сусветнай вайны. Яе велізарнага значэння ў гісторыі ваеннага мастацтва не адмаўляюць і замежныя аўтары. Яны аддаюць належнае палкаводчы талент Брусилова. Высока ацэньваюцца і баявыя якасці рускага салдата, які паказаў сябе здольным, пры крайняй беднасці ў тэхнічных сродках барацьбы, прарваць на некалькіх участках германа-аўстрыйскі фронт, адкінуць праціўніка на дзесяткі кіламетраў. І гэта адбылося ў той час, калі на Заходнім фронце войскі, багата забяспечаныя шматлікай ваеннай тэхнікай, падчас сваіх наступальных аперацый прасоўваліся літаральна метрамі, так і не здолеўшы вырашыць праблемы прарыву. Нягледзячы на сваю незавершанасць, наступальная аперацыя Паўднёва-Заходняга фронту летам 1916 г. уяўляе сабой выбітнае дасягненне ваеннага мастацтва. Яна адкрыла новую форму прарыву ўмацаванага фронту, якая для таго часу была адной з найлепшых і тым самым паставіла Аўстра-Венгрыю на мяжу катастрофы. Вопыт аперацыі шырока выкарыстоўваўся савецкай ваеннай навукай пры распрацоўцы тэорыі прарыву умацаваных палос. Брусілоўскі ідэі знайшлі сваё канкрэтнае ўвасабленне і далейшае развіццё ў найбуйнейшых стратэгічных аперацыях Савецкіх Узброеных Сіл перыяду другой сусветнай вайны. Але ўсё ж кампанія 1916 не апраўдала ў поўнай меры стратэгічных здагадак, закладзеных у адзіным плане саюзнай камандавання. Адначасовага наступлення не атрымалася, па віне камандуючых Паўночным і Заходнім франтамі Курапаткіна і Эвэрт, якія так і не пачалі наступ на раней запланаваныя пазіцыі праціўніка. Саюзнікі гэтак жа парушылі свае абавязацельствы, прынятыя ў Шантильи, і своечасова не падтрымалі наступ на рускай фронце. Толькі ў канцы чэрвеня яны пачалі аперацыю на р. Сомме. Як пісаў Эрых фон Фалькенгайн, "у Галіцыі найнебяспечны момант рускага наступу быў ужо перажыў, калі пачуўся першы стрэл на Сомме". Імперыялістычныя супярэчнасці паміж краінамі Антанты сурёзна перашкаджалі адзінству дзеянняў у ваеннай вобласці. Тым не менш агульны вынік кампаніі быў на карысць саюзнікаў. Яны вырвалі стратэгічную ініцыятыву з рук аўстра-германскага камандавання. Вырашальную ролю ў гэтым адыграла Брусілоўскі наступ.
3.2 Летні наступ 1917
лютага 1917 г на сходзе Думы было вырашана, што ўрад неабходна змяніць. Пачыналіся дэманстрацыі і забастоўкі (лозунг - "Хлеба!"). Да 25 Люты баставала ўжо 75% рабочых (лозунг - "Далоў ўрад!"). Да сталіцы сцягваліся дадатковыя ўзброеныя часткі. 26-га цар распускае Думу. Люты 27 былі захопленыя склады са зброяй і боепрыпасамі, разгромлены галоўны арсенал. Петраградскі гарнізон падтрымаў паўстанцаў (вялікая частка салдат падтрымала іх з-за таго, што проста не хацелі ісці на фронт). Салдаты захапілі пошту, тэлеграф, тэлефон, занялі Дзяржаўную Думу. Люты 28 ствараюцца атрады народнай міліцыі, да паўсталым далучыўся гарнізон Петрапаўлаўскай крэпасці. Людзі адкрываюць турмы, выпускаючы на волю палітычных зняволеных, а разам з імі і крымінальнікаў.
У той жа дзень Мікалай II паспрабаваў выехаць з Стаўкі ў Царскае Сяло для лепшага