Першая сусветная вайна на аўстра-венгерскім фронце
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
? у раёне Горліцай. Уся цяжар баёў выпала на левафланговага 70-ю дывізію 9-га корпуса і правафланговым 31-ю і 61-ю дывізіі 10-га корпуса. Пасля кровапралітнай барацьбы ворагу атрымалася уклініцца на стыку 9-га і 10-га карпусоў у абарону рускіх. Левы фланг 9-га корпуса (70-я дывізія) адышоў. Камандзір 10-га корпуса загадаў адвесці на другую пазіцыю войскі свайго правага фланга (31-ю і 61-ю дывізіі).
У існуючых умовах было асабліва важна забяспечыць устойлівасць 10-га корпуса. Радка-Дзмітрыеў перадаў камандзіру корпуса свой рэзерв - 63. Пяхотную дывізію (чатыры палка) і брыгаду 81-й дывізіі (два палкі). На стык 9-га і 10-га карпусоў, дзе абазначыўся прарыў, былі зрушыць буйныя сілы конніцы - 3-я Каўказская, 3-я Данская і 2-я Зводная казачыя і 16-я кавалерыйская дывізіі. З мэтай больш выразнага кіравання войскамі на сумежных флангах 9-га і 10-га карпусоў там быў утвораны атрад генерала М. Г. Володченко.
Гэтыя меры Радка-Дзмітрыеў, відавочна, не лічыў дастатковымі. Інфармуючы пра іх Іванова, ён выказваў прапанову аб мэтазгоднасці перадачы яму 3. Каўказскага корпуса, які знаходзіўся ў рэзерве фронту. "... Лічу вельмі неабходным, - гаварылася ў тэлеграме, - падтрымаць 10-й корпус часткамі 3. Каўказскага корпуса, а таму прашу дазволу аб неадкладным адпраўленні на лінію Ясло, Змигрод гэтага корпуса з прадастаўленнем яго ў маё распараджэнне". Іваноў задаволіў гэтую просьбу, загадаўшы 3-га Каўказскім корпуса паступіць у склад 3-й арміі. Пры гэтым ён пацвердзіў "патрабаванне вярхоўнага галоўнакамандуючага, каб Каўказскі корпус дзейнічаў сумесна, а не раскідаўся па розных участках".
З перадачай 3. Каўказскага корпуса ў распараджэнне Радка-Дзмітрыева генерал Іваноў не меў больш свабодных рэзерваў. Ён звярнуўся ў Стаўку з просьбай накіраваць да яго хоць бы адну дывізію Паўночна-Заходняга фронту. Красавік 20 (3 траўня) вярхоўны галоўнакамандуючы загадаў Аляксееву перавезці 13. Сібірскую дывізію ў Мелец з прызначэннем забяспечваць правы фланг 3-й арміі. А надалей вел.кн. Мікалай Мікалаевіч прапаноўваў "адшукваць спосабы падмацавання пагражальны участкаў ўласнымі сродкамі Паўднёва-Заходняга фронту".
Плануючы ваенныя дзеянні на 21 красавіка (4 траўня), Радка-Дзмітрыеў вырашыў скарыстацца падыходам 3. Каўказскага корпуса, каб рашучым пераходам у наступ адкінуць праціўніка на захад. Гэтая задача ўскладалася на групу ў складзе 10-га і 3-га Каўказскага карпусоў пад агульным камандаваннем камандзіра 3. Каўказскага корпуса генерала В. А. Ирманова. Атрад Володченко павінен быў энергічнымі дзеяннямі на ўчастку паміж сумежнымі флангам 9-га і 10-га карпусоў спрыяць наступу групы Ирманова. Задачы 9-га і правага флангу 24-га карпусоў зводзіліся да забеспячэння контрудару. Левым флангу 24-га корпуса і карпусоў, які абараняў у Карпатах (21-га і 12-га), мелася быць трывала ўтрымлівацца на займаных пазіцыях. Адмоўным у вырашэнні камандарма было тое, што прадугледжвалася нанясенне франтальнага ўдару, выкананне якога для войскаў групы Ирманова было не пад сілу. Цалкам нерэальным быў пераход да наступальных дзеянняў частак 10-га корпуса, якія панеслі вялікія страты і ледзь стрымлівалі націск праўзыходнага ворага.
Падзеі 21 красавіка (4 траўня) адрозніваліся вялікай напружанасцю. Супернік настойліва імкнуўся развіць прарыў на стыку 9-га і 10-га карпусоў. Макензі ўводзіў ў дзеянне свае рэзервы. Контрудар групы Ирманова не адбыўся. 10-й корпус, атрад Володченко і 70-я дывізія 9-га корпуса былі настолькі сурёзна засмучаныя, што, па словах камандарма, уяўлялі сабой "толькі слабыя рэшткі". Пасля ўпартага, мужнага супраціву, стоившего праціўніку вялікіх страт, яны вымушаныя былі пакінуць пазіцыі. Падыход 3. Каўказскага корпуса паслужыў толькі для прыкрыцця іх адступлення. Камандаванне 3-й арміі дзейнічала нерашуча. Яно не здолела арганізаваць магутнага флангавага контрудару. Войскі кідаліся ў лабавыя контратакі для ліквідацыі асобных прарываў.
Радка-Дзмітрыеў не быў упэўнены ў спрыяльным зыходзе баявых дзеянняў і ўпершыню паставіў пытанне аб адыходзе на новыя рубяжы. У першай палове дня ён дакладваў Іванову, што абстаноўка на ўчастку 10-га і левага флангу 9-га карпусоў вельмі цяжкая і што, верагодна, "прыйдзецца адысці на правы бераг Вислоки". Неўзабаве, атрымаўшы дадатковыя звесткі аб тым, што і левы фланг групы Ирманова адціснуты, ён данёс: "Пры такім становішчы нам нельга будзе ўтрымацца і на лініі Домброва, р. Вислока, Змигрод, Мезолаборч і трэба бачыць у гэтай лініі толькі пераходны становішча на наступную лінію, якая, на маю думку, можа быць значна паўночна-ўсход ад, прыкладна Санок, Кросно, Пильзио, Домброва, вусце Дунайца ". Не чакаючы адказу на свой даклад, Радка-Дзмітрыеў аддаў загад цэнтру арміі (атрад Володченко, група Ирманова і 24-й корпус) у ноч на 22 красавіка (5 мая) адысці на рубеж р. Вислока ад Пильзно да Мисцова (на поўдзень ад Змигрод). Правы фланг (9-й корпус) пакуль заставаўся ў ранейшым становішчы, але днём 22 красавіка меркавалася адвесці і яго. Камандарм "паставіў сабе задачай вывесці іх з горнага раёна, заняўшы лінію Змигрод, Мезолаборч".
Галоўнакамандуючы фронтам фактычна пагадзіўся з рашэннем Радка-Дзмітрыева. У тэлеграме ад 22 красавіка (5 траўня) ён паказваў на неабходнасць ўсяляк імкнуцца да трываламу ўтрыманню ўчастка Щуцин, Пильзно і мяжы р. Вислоки ад Пильзно да Мисцова, каб не спатрэбілася змяняць становішча 4-й і 8-й армій. Толькі ў крайнім выпадку ён дапушчаў адыход на лінію, якая ішла па ніжнім цячэнні р. Вислоки праз Мелец прыкладна да Дембицы, затым паварочвала на паўднёвы ўсход да