Першая сусветная вайна на аўстра-венгерскім фронце
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
дзе мець няскончаны вынік" і толькі "агульнае наступленне, калі не абодвума франтамі, то па крайняй меры усімі войскамі Галіцыі толькі і можа аповесці да важных наступстваў". Не апошнюю ролю ў затрымцы агульнага наступу гуляў недахоп снарадаў. Іваноў лічыў, што ў канцы 20. Лікаў красавіка можа пачацца агульнае наступленне па галіцыйскага фронту. Дакладны час гэтага наступу залежала ад папаўнення страт і давядзення да нормы снарадаў. Што датычылася плана дзеянняў, то Іваноў лічыў яго такім, якім ён быў выяўлены ў дырэктыве ад 23 сакавіка (5 красавіка) 1915 Янушкевіч паведамляў, што з боку вярхоўнага галоўнакамандуючага няма перашкод да пастаноўкі войскам, разгорнутым ў Галіцыі, намечаных задач. Разам з тым адзначалася, што наступ 9-й арміі павінна быць узгоднена з надыходам цэнтральнай групы, што накіроўваецца на фронт зборы, вару, Чоп, Хальми. Гэта было важна для таго, каб скарэйшым сцвярджэннем ў раёне Коломыя, Делатынь перапыніць сувязь паміж варожым групоўкай, якая дзейнічае ва Усходняй Галіцыі і Букавіны, і астатнімі яго сіламі ў Карпатах. Час пачатку наступу давалася вызначыць Іванову, але вярхоўны галоўнакамандуючы патрабаваў "дбайнай падрыхтоўкі да аперацыі па ўсіх частках, каб раз пачатае наступ не магло замерці падобна таму, як гэта было ў Карпатах ў сакавіку месяцы, а абавязкова было б даведзена да канца, гэта значыць да выхаду цэнтральнай групы на Венгерскую раўніну ".
Такім чынам, Карпацкая аперацыя не апраўдала надзей абодвух бакоў. У ёй пацярпеў крушэнне план аўстра-германскага камандавання, намечанага шырокі ахоп левага крыла рускіх войскаў. Баявыя дзеянні выліліся ць франтальнае бітва ў Карпатах. Планы аўстра-вугорцаў былі сарваныя, але не апраўдаліся чакання і рускага камандавання (выхад рускіх войскаў на венгерскую раўніну), па прычыне вострага недахопу боепрыпасаў і абмундзіравання. Ваенныя кіраўнікі стаялі перад неабходнасцю пошуку новых стратэгічных рашэнняў.
.2 Горлицкая аперацыя
Становішча, якое склалася на паўднёвым крыле рускага фронту ў сярэдзіне красавіка 1915 г., сурёзна непакоіла ваеннае камандаванне Цэнтральных дзяржаў. Рускія войскі глыбока уклініліся ў межы Аўстра-Венгрыі. Яны ўзялі Перемышль і Тарн, захапілі амаль усе найважнейшыя перавалы ў Карпатах. Стварылася пагроза выхаду рускіх на Венгерскую раўніну. Пагоршылася міжнародная абстаноўка для Цэнтральных дзяржаў. Чакалася выступ Італіі і Румыніі на баку Антанты. Турцыя вяла цяжкую барацьбу з войскамі краін Згоды і мела патрэбу ў дапамозе. Вялікія асцярогі выклікала стан аўстра-венгерскай арміі. Яна панесла вялікія страты ў людскім складзе і матэрыяльнай часткі. Яе баяздольнасць знізілася. Прымаючы да ўвагі ўсе гэтыя абставіны, начальнік штаба аўстра-венгерскай арміі Ф. Конрад фон Гетцендорф прасіў германскае камандаванне аб перакідцы новых нямецкіх дывізій з Заходняга фронту.
Германскае камандаванне вырашыла дапамагчы свайму саюзніку. Становішча на заходнееўрапейскім тэатры дазваляла зняць частку войскаў і накіраваць іх супраць рускіх. Але немцы разумелі, што ўліванне ў склад аўстра-венгерскіх армій іх новых дывізій, як гэта ўжо неаднаразова рабілася раней, не магло выратаваць становішча. Было відавочна таксама, што, нягледзячы на ўсе спрыяльныя ўмовы, працяг спробы ажыццяўлення "стратэгічных Кан" не прывядзе да жаданым вынікаў. Лічылася неабходным знайсці такія формы аператыўнага манеўру, якія абяцалі б поспех. На думку генерала Э. Фалькенгайна, найлепшым рашэннем павінен быў зявіцца франтальны ўдар з мэтай прарыву рускага фронту на адным з вырашальных яго участкаў.
Пры выбары кірунку галоўнага ўдару германскаму камандаванню прадстаўляліся тры варыянты. Яно магло нанесці яго з Усходняй Прусіі супраць паўночнага крыла рускага фронту. Але такі ўдар наўрад ці мог аказаць істотны ўплыў на становішча ў Карпатах, і навіслая там пагроза ўварвання рускіх у Венгрыю была б рэалізавана. Не дасягаў сваёй мэты і ўдар з раёна Карпат супраць левага крыла рускага фронту, бо перасечаны характар мясцовасці вельмі абцяжарваў засяроджаныя дзеянні буйных вайсковых мас. Аперацыі на флангах такім чынам, выключаліся. Спыніліся на трэцім варыянце - вырабіць удар бліжэй да цэнтра, паміж Віслай і Бескидами, магутнай групоўкай нямецкіх войскаў. Лічылі, што гэта прывядзе не толькі да адцясьненьне рускіх ад Карпат, але і выкліча "цяжкае ўзрушэнне таксама рускага фронту ў выгіне Віслы". Істотную ролю пры выбары гэтага напрамку згулялі і эканамічныя меркаванні. У раёне галубкі, Ясло, Дрогобыч размяшчаліся багатыя радовішчы нафты, якая ва ўмовах блакады была вельмі патрэбна Германіі. Асноўныя стратэгічныя намаганні перамяшчаліся ў Галіцыю, германскім войскам, якія знаходзіліся ў Усходняй Прусіі, адводзілася дапаможная ролю.
Рашэнне германскага камандавання было правільным, бо яно дазваляла істотна палегчыць становішча Аўстра-Венгрыі, устараніўшы пагрозу ўварвання рускіх армій на Венгерскую раўніну. Поспех на гэтым кірунку даў бы магчымасць аказаць ціск на Італію і Румынію, адцягнуўшы тэрмін іх ўступлення ў вайну на баку Антанты, падтрымаць Турцыю, забяспечыць устойлівасць аўстра-венгерскіх войскаў. Раён, абраны для нанясення галоўнага ўдару, быў выгадным ў аператыўным стаўленні. Ён надзейна прыкрываў флангі ўдарнай групоўкі, так як Вісла на поўначы і Бескиды на поўдні закраналася манеўраванне рускіх войскаў. У паласе маючага адбыцца наступу знаходзілася ўсяго два натуральных перашкоды - рэкі Вислока і Сан, якія немцы не ліч