Гiсторыя Беларусi
Вопросы - История
Другие вопросы по предмету История
гiпет (50 млн), Марока, Алжыр (па 26 млн), РЖрак (18 млн). Пасля Другой сусветнай вайны пануючай iдэалогiяй у свеце iсламу стаСЮ нацыяналiзм, пад iягамi якога амаль усе краiны iсламу атрымалi незалежнаiь. Але палiтычная незалежнаiь не прывяла да эканамiчнай самастойнаii, захавалася значная залежнаiь мусульманскiх дзяржаСЮ ад вядучых дзяржаСЮ Захаду.
Да сярэдзiны 1970-х гг. у iсламе дамiнавалi рэфармiiкiя, мадэрнiiкiя плынi. Яны СЮяСЮлялi сабой злучэнне дэмакратычных iдэй i сацыялiзму з iсламам. РЖсламскiя сацыялiсты, напрыклад, адстойвалi тэзiс, што iслам - сацыялiстычная па сваёй сутнаii рэлiгiя, а прытрымлiванне СЮстановак Карана абазначае СЮстанаСЮленне грамадства сацыяльнай справядлiваii i дэмакратыi. "РЖнданезiйскi нацыяналiзм", "iсламскi сацыялiзм", "арабскi нацыяналiзм" i "арабскi сацыялiзм", "турэцкi нацыяналiзм", "алжырскi сацыялiзм" i iншыя тэорыi былi афiцыйнай iдэалогiяй у шматлiкiх мусульманскiх краiнах. У эканамiчнай сферы яны выступалi за "змешаную эканомiку".
Пасля араба iзраiльскiх войнаСЮ 1967 i 1973 гг., у якiх арабы пацярпелi паражэннi, а таксама зблiжэння Егiпта з ЗША СЮ iсламе СЮзмацнiлася фундаменталiiкая плынь. Перамога iсламскай рэвалюцыi СЮ РЖране СЮ 1978-1979 гг. выклiкала iсламскi бум у свеце, хвалю iсламскага фундаменталiзму. АсноСЮнымi прадстаСЮнiкамi яго стала арганiзацыя "Браты мусульмане" i шыiiкае духавенства СЮ РЖране на чале з Хамейнi.
"Фундаменталiсты" сталi адстойваць iдэi асобага "iсламскага шляху развiцця", адрознага ад краiн Захаду i СССР, патрабаваць стварэння "iсламскай дзяржавы", заснаванай на працоСЮнай уласнаii, забароне лiхвярства i спекуляцыi, салiдарнаii i брацтве.
Аднак палiтычная незалежнаiь не прывяла да гаспадарчай самастойнаii мусульманскiх дзяржаСЮ, а СЮзровень жыцця насельнiцтва не палепшыСЮся, у вынiку СЮ мусульманскiм грамадстве замацавалiся негатыСЮныя адносiны да Захаду. Фундаменталiзм знайшоСЮ апору СЮ асяроддзi нiжэйшых слаёСЮ насельнiцтва, для якiх характэрны адчай i схiльнаiь да крайнiх метадаСЮ сацыяльнага пратэсту.
Небяспека распаСЮсюджвання iсламскага фундаменталiзму СЮ свеце, яшчэ не СЮсвядомленая да канца СЮ перыяд 1960- 1970-х гг., зяСЮляецца СЮ экстрэмiiкай накiраванаii iдэалогii i дзейнаii арганiзацый мусульман, якiя заклiкаюць да свяшчэннай вайны - "джыхаду" супраць "няверных". Па сваёй сутнаii гэта абвяшчэнне вайны бедных краiн "трэцяга свету" багатым iндустрыяльна развiтым краiнам, абумоСЮленае вялiкiм разрывам ва СЮзроСЮнях iх эканамiчнага развiцця. Такая вайна ва СЮмовах уладання ядзернай зброяй тоiць у сабе небяспеку сусветнага канфлiкту. Такiм чынам, у 60-70-я гг. XX ст. на арэну сусветнай палiтыкi выходзяць краiны "трэцяга свету", якiя аказваюць iстотны СЮплыСЮ на геапалiтычную сiтуацыю.
Трэцяй тэндэнцыяй сусветнага развiцця СЮ 60-80-я гг. XX ст. у свеце зявiлася СЮзмацненне iнтэграцыйных працэсаСЮ, прыкладам чаго стала заходнееСЮрапейская iнтэграцыя.
РЖдэя агульнаеСЮрапейскага супрацоСЮнiцтва набыла шмат прыхiльнiкаСЮ пасля Другой сусветнай вайны. Яны зыходзiлi з таго, што пасля двух разбуральных сусветных канфлiктаСЮ толькi агульнымi намаганнямi можна зноСЮ паставiць ЕСЮропу на ногi. Рух наперад да iнтэграцыi быСЮ прадыктаваны чатырма асноСЮнымi матывамi. Па-першае, з-за войнаСЮ ЕСЮропа стала губляць сваё традыцыйнае меiа СЮ цэнтры сусветнай арэны. Яно аказалася занятым новымi звышдзяржавамi - СССР i ЗША. Кожная з iх мела значна большую ваенную, палiтычную i эканамiчную магутнаiь, чым падзеленая ЕСЮропа.
Па-другое, у еСЮрапейскiх палiтычных колах склалася СЮпэСЮненаiь, што магчымаiь развязвання новага ваеннага канфлiкту павiнна быць назаСЮсёды выключана. Гэтаму садзейнiчаСЮ сумны вопыт дзвюх сусветных войнаСЮ, кожная з якiх пачалася як еСЮрапейскае супрацьстаянне, дзе ЕСЮропа была асноСЮным полем бiтвы i галоСЮнай ахвярай.
Па-трэцяе, адыграла сваю ролю расчараванне СЮ традыцыйных мiжнародных палiтычных iнструментах падтрымкi балансу iнтарэсаСЮ памiж еСЮрапейскiмi дзяржавамi, з дапамогай якiх не СЮдалося прадухiлiць Другую сусветную вайну. У сувязi з гэтым надзеi СЮскладалiся на прынцыпова новыя падыходы, якiя павiнны былi нейтралiзаваць рэцыдывы ваяСЮнiчага нацыяналiзму. Узнiкла настойлiвае жаданне стварыць больш справядлiвы i больш упарадкаваны свет.
Па-чацвёртае, на палiтычныя дыскусii i прыняцце палiтычных рашэнняСЮ аказвала СЮплыСЮ мiжнароднае становiшча таго часу, у якiм пераважаСЮ трывожны настрой "халоднай вайны". Дастаткова вiдавочнай здавалася неабходнаiь зяднання i кансалiдацыi заходнееСЮрапейскiх краiн перад "пагрозай з Усходу", якую бачылi СЮ распаСЮсюджваннi сацыяльна-палiтычных парадкаСЮ сталiнскага кiрунку. Адным са сродкаСЮ супрацьдзеяння гэтаму павiнна была стаць iнтэграцыя Заходняй ЕСЮропы, заклiканая выявiць унутраныя рэзервы грамадства, заснаванага на рыначнай эканомiцы i плюралiстычнай дэмакратыi.
Пачатак заходнееСЮраейскай iнтэграцыi. 3 iнiцыятывай стварэння на ЕСЮрапейскiм кантыненце фармiравання, падобнага Злучаным Штатам ЕСЮропы, выступiСЮ прэмер-мiнiстр Вялiкабрытанii У.Чэрчыль у Цюрыху 19 верасня 1946 г. Ён прапанаваСЮ рэфармаваць еСЮрапейскi дом, знайii для яго такую структуру адзiнства, пад эгiдай якога яго народы жылi б у мiры i бяспецы.
Першым крокам у практычным развiццi заходнееСЮрапейскага супрацоСЮнiцтва СЮ эканамiчнай, палiтычнай i культурнай аблаiях зявiлася СЮтварэнне 5 мая 1949 г.-у Страсбургу (Францыя) Савета ЕСЮропы. Дзейнаiь Савета ЕСЮропы стала