Узнікненне і характэрныя рысы Егіпецкай Дзяржавы
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
p>
У Старажытным царстве выяўляюцца рысы Усходняй дэспатыі, гэта значыць складаецца цэнтралізаваны апарат, на які абапіраецца фараон. Такім чынам, на чале дзяржаўнай улады стаяў спадчынны манарх - фараон, яго ўлада была неабмежаванай: ён прыраўноўваўся да бога - сонца Ра, воля якога была свяшчэнная. Фараон - гэта "крыніца жыцця, здароўя і радасці", паколькі ён нарадзіўся ад Бога і зямной жанчыны. Пачынаючы з фараона Хефрена, тытул вялікага бога Ра і тытул сына бога Ра абавязкова далучаўся да імя фараона. Імя яго пісалі ў авале, які зяўляецца сімвалам сонца. Аб аўтарытэце фараонаў, іх неабсяжную ўлада сведчаць, таксама храмы збудаванні ў іх гонар, грандыёзныя пахавальні - піраміды. Толькі фараону належала ўся паўната заканадаўчай улады, яго воля - закон, а законам лічылася усё тое, чаго хоча фараон. Так, фараону належала ўся дзяржаўная ўлада, вярхоўная выканаўчая і судовая і судовая ўлады, ён быў вярхоўным начальнікам, вярхоўным жрацом, гэта значыць галоўным.
Матэрыяльную аснову фараонавай ўлады складалі грамадскія, зямельныя і іншыя рэсурсы, якія знаходзіліся ў адмысловым распараджэнні цара.
Фараон правілаў дзяржавай з дапамогай вялікага, разгалінаванага, чыноўніцкае-бюракратычнага апарату, якой ён узначальваў, а ўсе чыноўнікі павінны былі падпарадкоўвацца яго загадам.
Вышэйшым з дзяржаўных саноўнікаў быў джати (візір), якога прызначаў фараон спачатку са сваёй бліжэйшай сямі, а затым з асяроддзя служылыя шляхты. Візір узначальваў ўвесь чынавенскі апарат, уключаючы адміністрацыйную і судовую ўладу. Ён быў кіраўніком ўсіх царскіх скарбніц, усіх складоў і сховішчаў, кіраўніком ўсіх дзяржаўных і царскіх работ, яго звалі "начальнікам за ўсё дзяржавы, поўдня і поўначы", "Начальнікам ўсіх вяльможаў". Яму аддавалі вялікія ўшанаванні: пры зяўленні яго ў памяшканьні ўсе падалі ўніз. Высокі прэстыж візіра падтрымлівала рэлігійная ідэалогія, якая абвясціла "прарокам справядлівасці", вярхоўным жрацом бога Тота (бога законаў і парадку).
Візір будучы начальнікам царскіх складоў і арганізатарам царскіх работ, прымаў непасрэдны ўдзел у гаспадарчым кіраванні.
Дзяржаўныя чыноўнікі, незалежна ад пасады, дакладвалі візіра аб усіх справах, а ад яго чакалі ўказанняў і рашэнняў. Паколькі апарат чыноўнікаў быў строга цэнтралізаваны, бюракратычны, то можна сабе толькі прадставіць бясконцасць яго ўлады. Ён быў падпарадкаваны толькі фараону, які ў выпадку неабходнасці даваў яму прамыя ўказанні. Візір узначальваў Вялікі Савет дзесяці - вельмі важны орган у сістэме кіравання. У эпоху Новага царства везир узначальваў таксама ўсе ўзброеныя сілы краіны.
Галоўны казначэй быў высокім дзяржаўным саноўнікам, які захоўваў царскую друк. На самай справе ён ведаў не толькі дзяржаўнай казной, але яшчэ і дзяржаўнымі складамі, свірны, паколькі значную частку падаткаў і розных іншых збораў у Егіпце ўносілі натурай - збожжам, быдлам, птушкай, плёнам і інш. Таму яго называлі "загадчыкам таго, што дае неба, народзіць зямля і прыносіць Ніл." Ён змацоўваў царскай пячаткай ўсе дзяржаўныя дакументы, пагадненні, законы і быў падсправаздачны фараону і візіра.
Галоўны казначэй меў двух "Казначэеў фараона", якія дапамагалі яму: заведуя каменяломні, срэбнымі і меднымі рудніка. Яны адказвалі за дастаўку будаўнічых матэрыялаў для царскіх работ, выконвалі таксама функцыі ваеннага і марскога міністраў.
Існавала яшчэ шмат іншых высокіх саноўнікаў, былі і напаўафіцыйныя тытулы і пасады, напрыклад "адзіны сябар фараона", "фараонаў знаёмы" і інш.
Далей вынікалі кіраўнікі номаў - намархаў, якіх прызначаў фараон з шляхтай. Яны надзяляліся вялікай уладай на месцах - заканадаўчай, выканаўчай, судовай, ваеннай. У некаторыя перыяды ўлада намархаў настолькі ўзрастала, што яны абяўлялі сябе самастойнымі кіраўнікамі, засноўвалі свае дынастыі, якія ваявалі паміж сабой з вонкавымі ворагамі, будавалі сабе піраміды, палацы, храмы.
На ніжэйшых прыступках уладкоўваўся разгалінаваны чынавенскі апарат з высокаразвітым пісьмовым справаводствам, з шматлікімі сакратарамі, пісцамі з уласцівымі для іх фармалізмам, бюракратызмам, цяганінай, хабарніцтва. Гэтыя чыноўнікі вялі ўлік за ўсё дзяржаўнага гаспадаркі, кіравалі царскімі маёнткамі, рудніка, копями, спаганялі падаткі, заляцаліся за парадкам, ведалі паліцыяй. На пасаду пісцоў і наглядчыкаў мелі доступ ўсе свабодныя людзі.
Для атрымання пэўнай прафесіі, у тым ліку чыноўнікаў, існавалі спецыяльныя школы. Назіралася нават некаторая пераемнасць прафесій, якая не была прымусовай. Для слухачоў ніжэйшых рангаў і пасад была адкрыта дарога для павышэння па службе. "З разраду пісцоў, напрыклад, выйшла нямала вышэйшых саноўнікаў Егіпта".
За сваю службу чыноўнікі атрымлівалі ад фараона плату, у асноўным натурай. Вышэйшым чыноўнікам за добрую службу фараон аказваў ў карыстанне або і дараваў зямлі, рабоў, быдла і інш.
Важнае становішча ў дзяржаўнай службе займалі жрацы. Часам нават не было строгага размежавання паміж чыноўнікамі і жрацамі, паколькі жрацоў прызначалі на дзяржаўныя пасады, а чыноўнікі атрымлівалі сан жрацоў.
3.2Узброеныя сілы
У старажытным і нават часткова ў Сярэднім царствах Егіпет не меў рэгулярнай арміі таму, што яна стваралася на выпадак правядзення ваенных дзеянняў, гэта як правіла былі рабаўніцкія набегі, мэтай якіх быў захоп рабоў, жывёл і іншых рэчаў.
У краіне не было прафесійнай ваеннай арміі, былі атрады асабістай аховы фараон?/p>