Агульныя ўскладненні аперацыі выдалення зуба ў пацыентаў з хранічнымі саматычнымі захворваннямі
Информация - Медицина, физкультура, здравоохранение
Другие материалы по предмету Медицина, физкультура, здравоохранение
?е змяняецца млявасцю, апатыяй і дрымотнасцю, анарэксія, млоснасць, ваніты, поліурыя. сухасць скурных покрываў і слізістых абалонак, сухі абкладзены карычневым налётам язык, пах ацэтону з рота, тахікардыя, зніжэнне АЦ.
Пры цяжкасці дыферэнцыяльнага дыягназу комы, у любым выпадку ўводзяць 40% раствор глюкозы - 20 мл у / в (бо гіпаглікемічная кома больш небяспечная для кары галаўнога мозгу, чым дыябетычная кома).
Адсутнасць эфекта падцвярджае дыябетычную кому. Мэтай лячэння дыябетычнай комы з'яўляецца карэкцыя метабалічнага ацыдоза, дэфіцыта вады, электралітных парушэнняў (гіпакаліемія), гіперглікеміі. Таму наша тактыка - падтрымаць базавыя жыццёвыя паказчыкі (у першую чаргу ціск) і перадаць пацыента кампетэнтным спецыялістам. У пацыентаў з заведама дэкампенсаваным цукровым дыябетам стаматалагічныя ўмяшанні праводзяцца толькі ў стацыянарных умовах.
Адметнай асаблівасцю развіцця вострай адантагеннай інфекцыі ў хворых на дыябет з'яўляецца выразны характар запалення з утварэннем зон некроза, хуткім развіццём інфільтрацыі і імклівым распаўсюдам гнойнага экссудата, што і абумоўлівае фармаванне калясківічных флегмон, развіццё сепсісу, узнікненне медыястынітаў і ўнутрычарапных ускладненняў. Эфектыўнасць лячэння залежыць ад санацыі першаснага ачага запалення ў магчыма раннія тэрміны, забеспячэння адэкватнай комплекснай тэрапіі і нармалізацыі абменных працэсаў.
Адантагенны сепсіс - генералізаванае інфекцыйнае захворванне, пры якім уваходнымі варотамі для ўзбуджальніка інфекцыі служыць дэфект цвёрдых тканак зуба ці зубадзеснявога прымацавання.
Сепсіс не развіваецца ў крэсле. Але працэс бывае імклівы, пацыент не паспее забыцца, што прычынай пагаршэння стану было выдаленне зуба, і прыйдзе да стаматолага. Адрозніваюць некалькі фаз развіцця сепсісу:
. гнойна-резарбтыўная ліхаманка, адэкватная рэакцыя на мясцовы інфекцыйна-запаленчы працэс.
. пачатковая фаза сепсісу. Гнойна-рэзарбтыўная ліхаманка захоўваецца. З крыві часам удаецца высеяць патагенныя мікраарганізмы.
. септыцэмія - захоўваецца рэзка выяўленая гнойна-рэзарбтыўная ліхаманка, не адпаведная гнойна-запаленчаму працэсу ў сківічна-тварнай вобласці. З крыві высяваюцца патагенныя мікраарганізмы.
. септыкапіэмія - працяглае захаванне гнойна-рэзарбтыўнай ліхаманкі. Гнойныя ачагі зявіліся ў атдаленых ворганах. З крыві і метастатычных ачагоў высяваюцца патагенныя мікраарганізмы, якія абумоўліваюць спецыфіку плыні і зыход захворвання.
Асфіксія ў крэсле. Падчас выдалення зуба лекар можа сутыкнуцца з любой асфіксіяй апроч бадай што клапаннай. Дыслакацыя языка, абтурацыя кавалкам зуба, стэноз пры ацёку гартані альбо сцісканне гематомай пры траўме інструментам, аспірацыя крыві ці ванітных мас.
Дзейнічаць трэба хутка. Пальцамі або з дапамогай адсёрбвацеля вызваліць паражніну рота ад ванітавых мас і іншародных цел. Далей дзейнічаць у залежнасці ад прычыны асфіксіі. Прыём Гемліха - гэта рэзкае націсканне на эпігастральную вобласць у кірунку дыяфрагмы. Калі асфіксія наступіла ў крэсле, якое не раскладваецца, можна паспрабаваць стаць за крэслам і абхапіць яго рукамі так, каб сціснуты кулак левай рукі вялікім пальцам упіраўся ў жывот пацыента, правая далонь накрывала кулак. Калі пацыент на кушэтцы, яльбо крэсла цалкам раскладваецца і апускаецца, можна сесці пацыенту на сцёгны, уперці аснаванне далоні ў жывот (эпігастральную вобласць), накрыць другой рукой і выпрастанымі рукамі штурхаць у кірунку дыяфрагмы і храбетніка. Робіцца некалькі моцных штуршкоў, звычайна іншароднае цела вылятае. Увага! Няправільнае становішча рук можа прывесці да пашкоджання ўнутраных ворганаў. Дзецям штуршкі праводзяць сярэднім і ўказальным пальцамі адной ці двух рук.
Пры асфіксіі ў выніку западзення языка трэба выцягнуць наперад ніжнюю сківіцу. Спроба проста пацягнуць пацыента за язык будзе эфектыўнай, але скончыцца ванітным рэфлексам.
Пры неэфектыўнасці праведзеных мерапрыемстваў ці раптоўным стэнозе, выкліканым гематомай ці алергічным ацёкам, праводзіцца інтубацыя, пры адсутнасці такой магчымасці - конікатамія. Хвораму задзіраюць галаву, пальцамі левай рукі намацваюць паглыбленне паміж ніжнім бокам шчытападобнага і верхнім краем пярсцёнкавага храстка. Скальпелем трэба рассячы скуру, падскурную клятчатку, фасцыю і звязку паміж храсткамі. З'яўляецца свісцячае дыханне. Рану пашыраюць для вольнага дыхання маскітам ці іншым інструмантам. Эфектыўным можа быць і ўвядзенне праз канічную звязку ў паражніну трахеі некалькіх іголак з шырокім прасветам, альбо тракара. Пасля аднаўлення дыхання і выдалення іншароднага цела рану зашываюць, або накладваюць трахеастому.
Высновы
Ускладненні, звязаныя з развіццём крытычнага стану ў крэсле стаматолага, выклікаюцца, у першую чаргу, рэакцыяй пацыента на стрэс ад стаматалагічнага ўмяшання і дадатковым увядзеннем вазаканстрыктараў. Адпаведна і прафілактыка іх звязаная са зніжэннем уплыву стрэсавых фактараў. Аддаленыя парушэнні звязаныя з асаблівасцямі абменных працэсаў і станам імунітэта, аднак і тут пускавым механізмам часцяком зяўляецца менавіта стрэс, спалох. Вялікае значэнне мае праца з хранічнымі хворымі, матывацыя іх да сваечасовай планавай санацыі рота, калі магчымая кансультацыя памежных спецыялістаў і адэкватная медыкаментозная і псіхалагічная падрыхтоўка. Пацыенту з хранічнымі захворваннямі неабходна дэтальна растлумачыць магчымыя рызыкі; асаблівую важнасць набывае запаўненне медычнай даку?/p>