Гiстарычнае вымярэнне навукi дзяржаСЮнага кiравання
Информация - Юриспруденция, право, государство
Другие материалы по предмету Юриспруденция, право, государство
аведнаii са сваiмi схiльнаiямi i здольнаiямi. Да лiку такiх правоСЮ ставяцца: права на карыстанне дасягненнямi культуры; права на адукацыю; свабода навуковага, тэхнiчнага i мастацкай творчаii.
Абарона правоСЮ i свабод чалавека i грамадзянiна зяСЮляецца абавязкам дзяржавы. Але, у сваю чаргу, i грамадзянiн нясе адказнаiь перад дзяржавай: ён абавязаны выконваць законы, плацiць падаткi, захоСЮваць прыроду i навакольнае асяроддзе. Абарона айчыны таксама зяСЮляецца абавязкам i абавязкам грамадзянiна. Недатыкальнаiь асобы забяспечваецца законнымi рамкамi паСЮнамоцтваСЮ органаСЮ улады прававой дзяржавы. Прынцып недатыкальнаii асобы дапаСЮняецца недатыкальнаiю жылля i перапiскi. Палiтычныя правы i свабоды асобы - гэта магчымаii чалавека, якiя забяспечваюць яго палiтычнае самавызначэнне i свабоду, удзел у кiраваннi дзяржавай i грамадствам. Да iх ставяцца права на абяднанне; свабода мiтынгаСЮ, шэсьцяСЮ, дэманстрацыi, права абiраць i быць абраным у органы дзяржаСЮнай улады i мяiовага самакiравання; права на роСЮны доступ да любых дзяржаСЮным пасадам; права СЮдзельнiчаць ва СЮсенародных абмеркаваннях i галасаваннях (рэфэрэндумах) i гэтак далей. Напрыклад, права на абяднанне (свабода асацыяцый) азначае магчымаiь свабоднага стварэння палiтычных i грамадскiх арганiзацый, добраахвотнаiь СЮступлення i выхаду з iх.
Некаторыя iдэi i формулы прававой дзяржавы СЮпершыню атрымалi сваё заканадаСЮчае замацаванне СЮ Канстытуцыi ЗША 1787 г. i СЮ Дэкларацыi правоСЮ чалавека i грамадзянiна, абвешчанай Французскай рэвалюцыяй 26 жнiСЮнi 1789 Вылучым некалькi палажэнняСЮ, зафiксаваных у Дэкларацыi: свабода заключаецца СЮ магчымаii рабiць тое, што не прыносiць шкоду iншаму; закон ёiь выраз агульнай волi; СЮсе грамадзяне маюць права СЮдзельнiчаць асабiста або праз сваiх прадстаСЮнiкоСЮ у яго стварэннi; усё, што не забаронена законам, то дазволена, i нiхто не можа быць прымушаны да дзеяння, не прадпiсвае законам. У навуковы абарот тэрмiн прававая дзяржава СЮвялi нямецкiя юрысты Р. Моль i К. Велькер СЮ першай трэцi XIX ст. У Расеi iдэi прававой дзяржавы развiвалi Кистяковский, КатлярэСЮскi, В.М. Гесэн. У ХХ ст. з развiццём мiжнароднай iнтэграцыi класiчная канцэпцыя прававой дзяржавы была дапоСЮнена iдэяй аб неабходнаii падпарадкавання нацыянальных прававых сiстэм праве сусветнай супольнаii. Многiя еСЮрапейскiя дзяржавы прынялi рашэнне, што СЮ выпадку разыходжання закона краiны з мiжнародным дагаворам суды абавязаны кiравацца апошнiм. Да лiку адметных прыкмет прававой дзяржавы палiтолагi адносяць зараз не толькi вяршэнства закона, але i яго адпаведнаiь мiжнароднаму праву. Такiм чынам, можна назваць наступныя характарыстыкi прававой дзяржавы: прыярытэт правоСЮ чалавека; свабодны, незалежны суд; прынцып вяршэнства канстытуцыi (асноСЮнага закона) па адносiнах да СЮсiх iншых законах; СЮзаемная адказнаiь грамадзянiна i дзяржавы; прынцып падзелу СЮлад; прыярытэт нормаСЮ мiжнароднага права.
РЖдэi прававой дзяржавы знаходзяць выраз у канстытуцыях сучасных дзяржаСЮ. АсноСЮны закон ФРГ абвяшчае: ЗаканадаСЮства звязана канстытуцыйным ладам, выканаСЮчая СЮлада i правасуддзе - законам i правам. Сучасная Канстытуцыя Расiйскай Федэрацыi (арт. 1) сведчыць: Расейская Федэрацыя - Расiя ёiь дэмакратычнае федэратыСЮная прававая дзяржава з рэспублiканскай формай праСЮлення, Да жаль, рэальныя прававыя практыкi расiйскай дзяржаСЮнаii яшчэ далёкiя ад iдэалу прававой дзяржавы. Таму азначэнне Расiйскай Федэрацыi як прававой дзяржавы можна разглядаць у якаii палiтычнай мэты, да якой мы СЮсе iмкнемся.
Спiс лiтаратуры
1. Public administration / / Encyclopedia Americana. 1996. № 22.
2. Gregoire R. The French Civil Service. Brussels, 1974.
3. Greenwood J., Wilson D. Public Administration of Britain. Winchester, 1984.
4. Nigro F., Nigro L. Modern Public Administration. N.Y., 1970.
5. Васiленка, РЖ. А. ДзяржаСЮнае i мунiцыпальнае кiраванне: падручнiк. - 2-е выд. испр. i доп. - М.: Гардарики, 2010. - 317 с.
6. Бэк У. Грамадства рызыкi на шляху да iншага мадэрну. М., 2009. 7. Prigogine I. The end of Centainty. N.Y., 1997.
8. Bell D. Sociological Journeys. Essays 1960 - 1980. L., 1980.
9. Myrdal G. Challenge to Afflyence. N.Y., 1963.
10. Атаманчук Г.В. ДзяржаСЮнае кiраванне. Арганiзацыйна-функцыянальныя пытаннi. М., 2008.
11. АвярянаСЮ В.Б. Апарат дзяржаСЮнага кiравання: змест дзейнаii i арганiзацыйныя структуры. КiеСЮ, 1996.
12. Ардан Ф. Францыя: ДзяржаСЮная сiстэма. М., 2009.
13. Актуальныя праблемы дзяржаСЮнага будаСЮнiцтва, кiравання: сб. навук. прац / пад рэд. М. РЖ. Глазунова. - М.. 2009.
14. Гутарава А.Л. Сiстэма дзяржаСЮнага кiравання: У 5 кн. Кн. 2. Дзяржава i палiтыка. М., 2000.
15. Емяльянава Т.С. РЖнстытуцыяналiзацыi дзяржаСЮнай службы ва СЮмовах палiтычнага развiцця сучаснай Расii: асаблiваii, тэндэнцыi, прыярытэты. М., 1999.
16. Крамнiк А.М. Адмiнiстрацыйнае права i дзяржаСЮнае кiраванне СЮ Рэспублiцы Беларусь. Мн., 2009.
17. Кунцэвiч К.Н. Канстытуцыйнае права Рэспублiкi Беларусь, Мн., 2001.
18. Пронкин С.В., Петрунина О.Е. ДзяржаСЮнае кiраванне замежных краiн. М., 2008.
19. Хiл В. Базiсныя канцэпцыi даследаванняСЮ у менеджменце / / Праблемы тэорыi i практыкi кiравання. 2009.
20. Чыркiн У.Я. ДзяржаСЮнае кiраванне. М., 2007
21. Шамхалов Ф. Асновы тэорыi дзяржаСЮнага кiравання. М., 2005.
22. Шчацiнiн В. ПадрыхтоСЮка мэнэджараСЮ: маральна-этычныя праблемы / / Праблемы тэорыi i практыкi кiравання. 2009