Гiстарычнае вымярэнне навукi дзяржаСЮнага кiравання
Информация - Юриспруденция, право, государство
Другие материалы по предмету Юриспруденция, право, государство
вае дзяржаСЮнае прыладу. Чачэрын прапаноСЮваСЮ знiзiць маёмасны цэнз i дапуiiць шырокiя слаi грамадства да выбарчага працэсу, што павiнна прывеii да развiцця дэмакратычных элементаСЮ кiравання. Чачэрын быСЮ перакананы, што канстытуцыйная манархiя можа спрыяць развiццю мяiовага самакiравання, прычым апошняе павiнна быць пабудавана на спрадвечных грамадскiх традыцыях. Ён успрымаСЮ суполку як карпаратыСЮны саюз, якi папярэднiчаСЮ Узнiкненню дзяржавы. Кампетэнцыя суполкi СЮ сучасным дзяржаве павiнна быць падзелена на справы мяiовыя (самакiраванне) i справы дзяржаСЮныя. Адносiны дзяржавы i абшчыны афармляюцца як юрыдычныя адносiны: усталёСЮваецца баланс улады памiж дзяржавай i грамадзянскай супольнаiю. Такiм чынам, Чачэрын быСЮ прыхiльнiкам юрыдычнай (змешанай) мадэлi мяiовага самакiравання. Цiкава, што СЮ рамках лiберальнай традыцыi СЮ Расii развiвалiся яшчэ дзве версii мяiовага самакiравання - грамадская i дзяржаСЮная. У.М. Лешко (1810-1881) i А.РЖ. Васiльчык (1818 - 1881) былi прыхiльнiкамi грамадскай тэорыi самакiравання, згодна з якой усе мяiовыя справы павiнны быць аддзеленыя ад дзяржаСЮнага кiравання. Яны былi перакананыя СЮ тым, што СЮ Расеi нельга капiяваць еСЮрапейскi вопыт самакiравання, паколькi гiстарычныя традыцыi рускай суполкi моцна адрознiваюцца ад еСЮрапейскага вопыту самакiравання. У Расii земскiя СЮстановы павiнны складаць адмысловую сiстэму, пры гэтым у органах самакiравання стануць дзейнiчаць грамадскiя саюзы, да якiх прыраСЮноСЮвалася сельскiя волаii, магiстраты i гарадскiя думы. Васiльчык прапаноСЮваСЮ таксама стварыць адмiнiстрацыйныя акругi - павятовыя i губернскiя земскiя СЮстановы, у якiх стануць дзейнiчаць прадстаСЮнiкi мяiовага грамадства.
Сучасныя даследчыкi лiчаць, што Васiльчык прапанаваСЮ гаспадарчую тэорыю самакiравання (як асаблiвы варыянт грамадскай тэорыi), паколькi ён не толькi аддзяляСЮ мяiовае самакiраванне ад дзяржаСЮнага кiравання, але i разглядаСЮ самакiравальным суполку як самастойны гаспадарчы субект права, якi ажыццяСЮляе камунальную дзейнаiь, мэтай якой зяСЮляецца задавальненне асноСЮных патрэбаСЮ мяiовага насельнiцтва. Прыхiльнiкамi дзяржаСЮнай тэорыi самакiравання СЮ Расеi былi АД. Градовский (1841-1889) i У.П. Бязладдзя (1828-1899), паводле якiх адмысловых мяiовых спраСЮ i пытанняСЮ не iснуе: калi дзяржава перадае частку сваiх паСЮнамоцтваСЮ мяiоваму насельнiцтву, то насельнiцтва павiнна дзейнiчаць на правах органа дзяржаСЮнай улады. Яны лiчылi, што неэфектыСЮнаiь мяiовага самакiравання тлумачыцца як раз тым, што камунальныя органы не валодаюць дзяржаСЮным статусам i не маюць рэальнай улады. Мяiовае самакiраванне з гэтага пункту гледжання СЮяСЮляе сабой дэцэнтралiзаванай дзяржаСЮнае кiраванне, дзе самастойнаiь мяiовых органаСЮ забяспечана сiстэмай юрыдычных гарантый, якiя, ствараючы дэцэнтралiзацыю, разам з тым забяспечваюць сувязь органаСЮ мяiовага дзяржаСЮнага кiравання з дадзенай мяiоваiю i яе насельнiцтвам.
У процiвагу лiбералiзму, якiя бачылi прыярытэты дзяржаСЮнага кiравання СЮ развiццi грамадзянскай супольнаii, марксiiкая тэорыя разглядала дзяржава як палiтычную арганiзацыю эканамiчна пануючага класа для падаСЮлення супрацiСЮлення яго класавых працiСЮнiкаСЮ. Паводле К. Марксу (1818-1883) i Ф. Энгельс (1820-1895), дзяржава паСЮстала на пэСЮным узроСЮнi развiцця вытворчых сiл, калi грамадская падзел працы прывяло да СЮзнiкнення прыватнай уласнаii, маёмаснага няроСЮнаii людзей i расколу грамадства на антаганiстычных класы. Экономикоцентризм марксiiкай канцэпцыi дзяржавы складаецца СЮ тым, што эканамiчны базiс грамадства - сукупнаiь грамадскiх адносiн - прызнаецца першасным i вызначальным, а палiтычная i iдэалагiчная надбудова заклiкана iii за iм. Аснову развiцця грамадска-эканамiчных фармацый складаюць якiя змяняюць адзiн аднаго азiяцкi, рабаСЮладальнiцкай, феадальны i буржуазны спосабы вытворчаii, якiм адпавядаюць пэСЮныя тыпы дзяржаСЮнага прылады. Вышэйшай грамадска эканамiчнай фармацыяй абвяшчаСЮся камунiзм, пры дасягненнi якога дзяржава адмiрае, змяняючыся грамадскiм самакiраваннем.
Ленiнская версiя марксiiкага дзяржавы як рэспублiкi СаветаСЮ атрымала сваё найбольш поСЮнае СЮвасабленне СЮ былым СССР. Саветы СЮяСЮлялi сабой выбарныя органы дзяржаСЮнага кiравання, але пры гэтым абвяшчалася вызначальная i накiроСЮвалая ролю КПСС. У савецкай дзяржаве прыняцце СЮсiх дзяржаСЮных рашэнняСЮ адбывалася на СЮзроСЮнi вышэйшага палiтычнага кiраСЮнiцтва, iснавала дзяржаСЮная СЮласнаiь на асноСЮныя сродкi вытворчаii, дзяржава СЮдзельнiчала непасрэдна СЮ кiраваннi дзейнаiю вядучых прадпрыемстваСЮ, развiваСЮся iнстытут дзяржаСЮнага планавання (Дзяржплан), вызначальнай коштавую i тарыфную палiтыку i перспектывы развiцця СЮсiх галiн эканомiкi. Савецкая сiстэма прадугледжвала канцэнтрацыю СЮсiх трох галiн улады СЮ руках партыi (КПСС), якая валодала правам размеркавання ключавых пасад у заканадаСЮчым, выканаСЮчым i судовым апараце. Распад СССР у 1991 г. паслужыСЮ пачаткам пераходу ад савецкай сiстэмы дзяржаСЮнага кiравання да фармiравання сучаснага дэмакратычнага дзяржавы.
АсноСЮныя палажэннi класiчнай тэорыi прававой дзяржавы былi сфармуляваныя яшчэ СЮ XIX ст. нямецкiм фiлосафам РЖ. Кантам (1724-1804). Яны захавалi сваю сiлу i значэнне да нашых дзён. Паводле Канта, права выццi дзяржава, у адрозненне ад дэспатычнага або палiцэйскага, само сябе абмяжоСЮвае пэСЮным комплексам пастаянных нормаСЮ i правiлаСЮ.Вось атрыбуты прававога дзяржавы па РЖ. Кант: - Заснаваная на законе свабода кожнага не падпарадкоСЮвацца iншаму закону, акрамя таго, н?/p>