Гiстарычнае вымярэнне навукi дзяржаСЮнага кiравання
Информация - Юриспруденция, право, государство
Другие материалы по предмету Юриспруденция, право, государство
В° якi ён даСЮ сваю згоду; - Грамадзянская роСЮнаiь - прызнаваць якiя стаяць вышэй сябе толькi таго СЮ складзе народа, на каго ён мае маральную здольнаiь накладаць такiя ж прававыя абавязкi, якiя гэты можа накладаць на яго; - Атрыбут грамадзянскай самастойнаii - у прававых справах грамадзянская асоба не павiнна быць прадстаСЮлена нiкiм iншым. У прававой дзяржаве толькi законна абраны СЮрад мае права СЮжыць сiлу СЮ якаii прымусу. Урадавая манаполiя на сiлу азначае адзiны, абавязковы для СЮсiх парадак, знiшчэнне няроСЮнаii i разнастайнаii правоСЮ, якiя залежалi б ад сацыяльнага, спадчыннага цi iншага статусу. Па справядлiвым зацемцы нямецкага прававеда Р. Еринга, права нiколi не можа замянiць або выцеснiць асноСЮны стыхii дзяржавы - сiлы. Слабаiь улады ёiь смяротны грэх дзяржавы. Аднак сiла дзяржавы законная толькi СЮ тым выпадку, калi яна СЮжываецца СЮ строгай адпаведнаii з правам. Палiтычная СЮлада павiнна рэалiзаваць права. Што гэта азначае СЮ рэчаiснаii? Дзяржава, якi выдаСЮ закон, абавязана паважаць гэты закон да тых часоСЮ, пакуль ён iснуе i працягвае дзейнiчаць, хоць яно правамерна яго перагледзець i нават адмянiць. Гэта i ёiь рэжым законнаii. Пры гэтым праве адводзiцца асноватворная роля СЮ вызначэннi межаСЮ свабоды. РЖ. РЖльiн вызначаСЮ правапарадак як жывую сiстэму СЮзаемна прызнаюцца правоСЮ i абавязкаСЮ. Адстойваючы свае правы, чалавек жадае iх прызнання i выканання з боку iншых людзей. Разам з тым ён залiчвае i сабе СЮ абавязак прызнаваць i выконваць правы iншых. Прававое дзяржава цэментуе не пагроза прымянення санкцый, а менавiта згоду большаii грамадзян добраахвотна выконваць загады законаСЮ. Прававое дзяржава мяркуе пэСЮныя СЮмовы для свайго iвярджэннi: народ у цэлым i кожны грамадзянiн у асобнаii павiнны паспець для СЮспрымання iдэi вяршэнства закона ва СЮсiх аблаiях чалавечага жыцця. Важна, каб кожны СЮсвядомiСЮ не толькi межы сваiх iнтарэсаСЮ i правоСЮ, але таксама межы сваёй адказнаii i абавязкi да самаабмежаваньня, што набываецца СЮ вынiку доСЮгага гiстарычнага вопыту. Рускi фiлосаф i гiсторык П.И. НаСЮгародцаСЮ заСЮважыСЮ: калi дэмакратыя адкрывае шырокi прастор свабоднай гульнi сiл, якiя праяСЮляюцца СЮ грамадстве, то неабходна, каб гэтыя сiлы падпарадкоСЮвалi сябе некаторага вышэйшага, якi абавязвае iх пачатку. Свабода, якiя адмаСЮляюць пачатак агульнай сувязi i салiдарнаii СЮсiх членаСЮ грамадства, паняцце СЮлады i аСЮтарытэту, прыводзiць да самазнiшчэння i разбурэння асноСЮ дзяржаСЮнага жыцця. Свабода - гэта права рабiць тое, што дазваляюць законы. У прававой дзяржаве законы маюць роСЮную сiлу для СЮсiх членаСЮ грамадства без выключэння. Нават найвялiкшыя заслугi перад дзяржавай не зяСЮляюцца падставай для недатыкальнасьцi СЮлады iндывiда. У прававой дзяржаве менавiта закон служыць нябачнай мяжой памiж калектывам i iндывiдам. Кант даСЮ класiчнае абгрунтаванне гэтаму становiшчу: кожны грамадзянiн павiнен валодаць той жа магчымаiю прымусу СЮ дачыненнi уладарныя да дакладнага i безумоСЮнага выканання закона, што i пануе СЮ яго дачыненнi да грамадзянiна. Заканадавец гэтак жа падзаконны, як i асобны грамадзянiн. Падзаконнасьць дзяржаСЮнай улады дапаСЮняецца прызнаннем за асобнай асобай неадемных i недатыкальных правоСЮ. Асабiстыя правы i свабоды - гэта магчымаii чалавека, якiя агароджваюць ад незаконнага i непажаданага СЮмяшання СЮ яго асабiстае жыццё i СЮнутраны свет, заклiканыя забяспечыць iснаванне своеасаблiваiь i аСЮтаномiю асобы. Усе правы, якiя належаць чалавеку, у роСЮнай ступенi зяСЮляюцца асабiстымi. Тым не менш у вузкiм сэнсе слова пад асабiстымi правамi разумеецца толькi частка правоСЮ, непасрэдна абараняюць асабiстае жыццё i свабоду кожнага чалавека. Да iх адносяцца правы на жыццё, асабiстую недатыкальнаiь, павага, абарону гонару i годнаii, свабоду сумлення, недатыкальнаiь жылля, свабоду перамяшчэння i выбар меiа жыхарства i гэтак далей.
Напрыклад, змест права на недатыкальнаiь асобы раскрываецца СЮ вызначэннi выключных СЮмоСЮ, пры якiх магчымыя абмежаванне i пазбаСЮленне волi, ва СЮсталяваннi найстрогага забароны гвалту, катаванняСЮ, жорсткага i зневажальнага чалавечую годнаiь абыходжання, у добраахвотнаii медыцынскiх, навуковых i iншых досведаСЮ у дачыненнi здароСЮя чалавека, у рэалiзацыi прэзумпцыi невiнаватаii. Прэзумпцыя невiнаватаii азначае, што абвiнавачваны СЮ злачынстве лiчыцца невiнаватым, пакуль яго вiнаватаiь не будзе даказаная СЮ прадугледжаным законам парадку i СЮстаноСЮлена СЮступiСЮ у законную сiлу прысудам суда. Абвiнавачаны не абавязаны даказваць сваю невiнаватаiь, неадхiльныя сумневы СЮ вiнаватаii тлумачацца СЮ карыiь абвiнавачанага, а доказы, атрыманыя з парушэннем закона, прызнаюцца не маюць юрыдычнай сiлы. Сацыяльна-эканамiчныя правы i свабоды - гэта магчымаii асобы СЮ сферы вытворчаii i размеркавання матэрыяльных даброт, заклiканыя забяспечыць задавальненне эканамiчных i цесна звязаных з iмi духоСЮных запатрабаванняСЮ i iнтарэсаСЮ чалавека. Да лiку сацыяльна-эканамiчных правоСЮ i свабод адносяцца правы на працу, адпачынак, сацыяльнае забеспячэнне, жыллё, права атрымання СЮ спадчыну i так далей. Напрыклад, права на адпачынак складаецца СЮ тым, што СЮсiм без выключэння працуюць па найму СЮ дзяржаСЮных, грамадскiх цi прыватных арганiзацыях гарантуецца абмежаваная законам працяглаiь працоСЮнага часу, штотыднёвыя выхадныя днi, а таксама аплачваецца штогадовы водпуск. Культурныя правы i свабоды - гэта магчымаii чалавека карыстацца духоСЮнымi, культурнымi выгодамi i дасягненнямi, прымаць удзел у iх стварэннi СЮ адп