Сутнасць санетаў Уільяма Шэкспіра
Курсовой проект - Литература
Другие курсовые по предмету Литература
?ера.
Такім чынам, у эпоху Адраджэння ангельская драма не існавала без паэзіі, але існавала паэзія без драмы. Мы цяпер называем Шэкспіра драматургам і паэтам, не робячы адрозненні паміж гэтымі двума паняццямі. У яго час гэта было далёка не тое ж самае. Палажэнне паэта і драматурга ў грамадскай думцы было розным. Калі зараз значэнне Шэкспіра вызначаецца ў першую чаргу яго вялікімі дасягненнямі ў драматычным мастацтве, то ў вачах сучаснікаў першараднае значэнне мела паэтычнае творчасць.
Сам Шэкспір, наколькі мы можам судзіць, не вельмі высока цаніў тое, што пісаў для тэатра. Глухія намёкі ў санетах (28 і 29) даюць падставу думаць, што Шэкспір лічыў сваю працу для тэатра ніжэйшых выглядам дзейнасці. Літаратурная тэорыя эпохі Адраджэння прызнавала сапраўды паэтычнымі толькі тыя драмы, якія былі напісаны ў адпаведнасці з правіламі і па ўзоры Сенека або Плавта. Паколькі народная драма, якая ставілася ў агульнадаступных тэатрах, гэтым патрабаванням не адказвала, яна лічылася як такога., Якая стаіць па-за вялікай літаратуры. Літаратурная тэорыя лічыла праўдзіва паэтычнымі толькі творы, прызначаныя для абранай публікі, якая складаецца з адукаваных знатакоў.
У тую эпоху паэтычнае творчасць насіла рысы арыстакратызму. Паэзія разглядалася як свабоднае творчасць, не звязанае з матэрыяльнымі выгодамі. Характэрна, што першыя паэты-гуманісты ангельскага Адраджэння - Уайет, Серра, Сідні - былі арыстакратамі. Паэтычнае творчасць была для іх высокім заняткам, практыкаваннем розуму, сродкам выказвання думак і настрояў у выдасканаленай мастацкай форме, і свае творы яны прызначалі толькі для вузкага кола знаўцаў паэзіі. Паэзія патрабавала эрудыцыі і мела на ўвазе дасведчанасць чытачоў у тонкасцях стихотворства. Трэба было ведаць міфалогію, устойлівыя паэтычныя сімвалы, трактоўку іх рознымі паэтамі, без чаго ні ідэя, ні паэтычныя переваты творы не былі яснымі.
Іншымі словамі, адпрэчвае творчасць, прызначанае для шырокіх колаў чытачоў.
Ад сярэдніх стагоддзяў паэзія Адраджэння ўспадкавала традыцыю прысвячэння вершаў высокапастаўленым асобам. То абавязкова быў які-небудзь вяльможа або дама сэрца, да якіх і звяртаўся са сваім творам паэт. Мецэнацтва квітнела. Протектуваты паэтам лічылася прыкметай адукаванасці. Ацэнка паэтычных твораў у вядомай меры нават вызначалася вышынёй становішча таго асобы, якой прысвячаліся вершы.
Часам паэты, якія складалі гурток, групаваліся вакол якога-небудзь вяльможы імі опикався, сапернічалі ў барацьбе за яго сімпатыі. Ілюстрацыяй гэтаму могуць служыць некаторыя санеты Шэкспіра (напрыклад, санеты 78-86), дзе ён піша пра паэтаў, якія супернічаюць з ім:
"Я саступіць супернікам гатовы,
Але пасля рытарычных патугаў
Ясней стане праўда ГЭТЫХ слоў,
Што піша проста казаў сябар. "(Санет 82)
Хоць арыстакраты нярэдка адорвалі паэтаў за прысвячэння грашыма, аднак, у прынцыпе, лічылася, што пладамі паэтычнага творчасці "не гандлююць". Іх можна паднесці як падарунак, але нельга выносіць на кніжны рынак. Аднак распаўсюджванне кнігадрукавання кранула і паэзіі. Сталі зяўляцца выдання вершаў. Пачатак гэтаму паклаў зборнік, выпушчаны выдаўцом Тоттелом ў 1557 годзе. Спачатку выгаду з гэтага атрымлівалі толькі друкары і кнігагандляры. Нават тыя паэты, якія самі публікавалі свае вершы, не разлічвалі на прыбытак ад гэтага. Карацей кажучы, хоць кніга ўжо і стала рынкавых таварам, паэтычнае творчасць яшчэ не стала. У той час як за песы тэатры плацілі драматургам, прыбытак ад іх быў невялікім, але ўсё ж гэта было творчасць на продаж.
Ужо антычнасць пасябраваў паэзію з філасофіяй. Вялікі мысляр старажытнасці Арыстоцель паказваў, што задача мастацтва не абмяжоўваецца выявай рэчаіснасці, яно павінна даваць асэнсаванае прайграванне яе, у якім выявяцца заканамернасці, якія кіруюць жыццём.
У эпоху Адраджэння філасофская традыцыя ў паэзіі захавалася, здабыўшы новую скіраванасць, абумоўленую духоўнымі імкненнямі, характэрнымі для рэнесанснага светапогляду.
У сярэднія стагоддзі паэзія, як і іншыя віды інтэлектуальнай дзейнасці, трапіла ў падпарадкаванне да тэалогіі. Нават любоўная лірыка выпрабавала на сабе некаторы ўплыў сярэднявечнай схаластычнай думкі, што асабліва прыкметна, напрыклад, у Дантэ. Духоўнае разняволенне, якое адбылося ў эпоху Адраджэння, адбілася і на паэзіі.
Барацьба зямнога, пачуццёвага пачатку і духоўнасці праймае як філасофію, так і паэзію эпохі Адраджэння. Паэзія ангельскага Адраджэння шукае сінтэз духоўнага і фізічнага ў чалавеку.
У найвялікшага з паэтаў ангельскага Адраджэння - Эдмунда Спенсера - барацьба зямнога і нябеснага, пачуццёвага і духоўнага завяршаецца перамогай менавіта духоўнага пачатку. Лірыка і апавядальных паэзія 1580-1590-х гадоў на ўсе лады варіруюць тэматыку, звязаную з гэтай праблемай.
Паколькі тэма кахання звязана з пытаннем аб прыродзе чалавека, то натуральна, што ў разгляд яе ўваходзіла і ўсё тое, што складае сутнасць жыццёвага працэсу. Таму пытанне аб зямным і духоўным пачатках сплятаецца з стаўленнем чалавека да Прыродзе наогул, а яго жыццёвы шлях вызначаецца суадносінамі з Часам. І, нарэшце, філасофская пастаноўка ўсіх гэтых пытанняў непазбежна падводзіла і да пытання аб значэнні Смерці для быцця чалавека. Вось чаму ў коле праблем любоўнай лірыкі эпохі Адраджэння мы знаходзім не толькі тэмы Любові, але і тэмы Прыроды, Часу і Смерці.
Змест паэтычных твораў раскрываецца не столькі ў сюжэце, колькі ў філасофска-лірычных развагах аб