Савецко-польска вайна
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
µных загадаў суперніка галоўнакамандуючы ведаў, што польскае камандаванне засяродзілася на поўдзень ад Варшавы, у раёне Любліна, дзе ёсць значныя сілы для контрудару па войскам Мазырскай групы. Пра гэта галоўнакамандуючы 11 Жніўня праінфармаваў Тухачэўскага, папярэджваючы, што сыход на левым крыле і ў цэнтры фронту невялікай колькасці войскаў ва ўмовах, калі вораг назапашвае ў гэтым кірунку сілы для контрудару можа призветы да цяжкіх наступстваў. Пры першым жа націск праціўніка слабыя часткі левага флангу Заходняга фронту могуць не вытрымаць. Тухачэўскі не пагадзіўся з галоўнакамандуючага, які не стаў настойваць на сваім здагадцы.
Перамяшчэнне галоўных сіл на Заходнім фронце для абыходу Варшавы з поўначы яшчэ больш ўскладніла становішча Чырвонай Арміі на польскай фронце. Для суперніка склалася надзвычай выгадная сітуацыя. Галоўнакамандуючы прыняў рашэнне ўзмацніць Люблінскі кірунак за кошт 12-й і 1-й Коннай арміі і 11 жніўня аддаў дырэктыву Рэўваенсавета Паўднёва-Заходняга фронту перадаць яе ў склад Заходняга фронту.
Для ўзмацнення крымскай ўчасткі фронту было накіравана некалькі дывізій з Каўказскага фронту і з Сібіры. З Харкава прыбыла інтэрнацыянальная кавалерыйская брыгада.
Верасня 1920 Рэўваенсавет рэспублікі на падставе загаду ЦК РКП (б) выдаў загад аб стварэнні Паўднёвага фронту. У яго склад увайшлі 6-я армія (камандзір К. Авксентьевський, а пазней - А. Корж), 13-я армія (камандзір І. Убарэвіча), 2-я Конная армія (камандзір Ф. Міронаў). На Паўднёвы фронт было вырашана накіраваць 1-ю конную армію. Камандзірам ваенкам Паўднёвага фронту быў прызначаны М. Фрунзе, а членамі Рэўваенсавета фронту - С. Усев і венгерскі камуніст Бела Кун. ЦК партыі даў дырэктыву Рэўваенсавета рэспублікі да наступу зімы вызваліць Крым.
У ходзе падрыхтоўкі і правядзення аперацыі па разгрому Урангеля, Фрунзе пастаянна дакладваў У. І. Леніну пра сітуацыю на франтах і сваіх планах. 26 верасня Фрунзе прыбыў у Харкаў, дзе знаходзіўся штаб фронту, а 27 верасня войскі Паўднёвага фронту ўжо атрымалі загад свайго камандзіра. Камандзір фронту патрабаваў ад падданых яму войскаў нанесці магутны ўдар па ворагу.
Падрыхтоўка да наступу праходзіла ў складаных умовах: не хапала прадуктаў харчавання, зброі і боепрыпасаў. Стомленыя і саслабленыя ад бесперапынных баёў частцы мелі патрэбу свежага папаўнення. Супернік, маючы добра ўзброеную пяхоту і значныя кавалерыйскія сілы, якія пастаянна атакаваў савецкія войскі. У сярэдзіне верасня 1920 Урангель пачаў наступ на Данбас. Прарваў фронт 18-й арміі, белагвардзейцы верасня 19 занялі Аляксандраўск, а неўзабаве і сталіцу Сінельнікаў. 27 верасня яны захапілі Марыупаль. Асабліва жорсткія баі разгарэліся ў раёне Волноваха, Марыупаль. Вораг быў спынены.
З кастрычніка Урангель аддаў загад сваім войскам ўварвацца на Правабярэжнай Украіны, каб стварыць адзіны фронт з арміяй Пілсудскага і пятлюраўцам. Урангель паставіў задачу разграміць 2. Конную дывізію і часткі 13-й арміі, а далей - 6-ю войска, асноўныя сілы якой знаходзіліся ў раёне Кахоўка.
Засяродзіўшы значныя сілы, Урангель 6 Кастрычніка перайшоў у наступ і пачаў пераправу на правы бераг Дняпра супраць Аляксандраўская. Асноўны ўдар ворага прыняла на сябе група савецкіх войскаў у складзе двух дывізій пад камандаваннем І. Федько. Пад націскам праўзыходных сіл врангелевцев савецкія войскі адступалі. Але пасля сітуацыя змянілася. 2-я конная армія разам з 6-й і 13-й арміяй перайшла ў контрнаступленне. У выніку вораг быў адкінуты да пераправы праз Днепр у раёне вёскі Бабіна і ў Нікапаль. Правалам скончылася для белагвардзейцаў і бітва пад Кахоўка. У ходзе баёў савецкія войскі нанеслі ворагу цяжкія страты, шмат было захоплена ў палон.
кастрычнік Фрунзе адправіў тэлеграму У. І. Леніну, у якой далажыў аб няздзейсненыя план Урангеля прарвацца на Правабярэжную Украіну.
Няўдача войскаў Урангеля на правым беразе Дняпра і на Кахоўскага плацдарме азначала правал планаў амерыканскіх і англа-французскіх імперыялістаў стварыць адзіны фронт Урангеля і Польшчы. Польскія кіруючыя колы былі вымушаныя канчаткова адмовіцца ад намераў аднавіць барацьбу супраць Савецкай Расіі.
Па загадзе У. І. Леніна галоўнакамандуючы падаў 12 Кастрычніка 1920 справаздачу аб намерах, якія неабходна правесці для разгрому Урангеля. 16 кастрычніка В. І. Ленін адправіў тэлеграму Фрунзе, у якой паказваў на тое, што неабходна любой цаной ўзяць Крым.
Кастрычнік У. І. Ленін зноў адправіў тэлеграму Рэўваенсавета 1-й Коннай арміі, у якой паведамлялася, што Урангель спаганяе свае часткі і, магчыма, спрабуе схавацца ў Крыме. Прапаноўвалася для 1-й Коннай арміі засяродзіць свае сілы менавіта ў Крыме.
З прыбыццём 26 кастрычнік 1920 г. 1-й Коннай арміі на Паўднёвым фронце было завершана засяроджванне асноўных сіл для нанясення вырашальнага ўдару па врангелевской арміі і вызвалення Крыму. Агульная колькасць савецкіх войскаў перавышала 133 тыс. чалавек. У баявым складзе белагвардзейцаў налічвалася не менш за 40 тыс. чалавек. Такім чынам, баявыя сілы войскаў Паўднёвага фронту пераўзыходзілі праціўніка больш чым у 3 разы. Але некаторыя часткі і цяжкая артылерыя да пачатку наступу не паспелі падысці да раёна баявых дзеянняў.
Фрунзе паставіў перад войскамі Паўднёвага фронту задачу разграміць войскі Урангеля ў Паўночнай Таўрыі адначасовым ударам правабярэжжа і цэнтральнай частцы фронту. 26 Кастрычніка савет Паўднёвага фронту падпісала дырэктыву аб агульнай надыходзе.
Наступ войскаў Паўднёвага фронту пачалося 27 кастрычніка. У ходзе жо