Савецко-польска вайна
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
муніста, не лічачы мабілізаваных ва Украіне і іншых прыфрантавых раёнах. На працягу 1920 г. у Чырвонай Арміі ўвайшлі больш за 1 млн. чалавек, і яе колькасць дасягнула 5,5 млн. байцоў. Красавік 30 Саўнаркам абавязаў народныя камісарыяты аказваць дапамогу Заходняй фронту усімі даступнымі сродкамі. Савет працы і абароны ўзяла пад свой асабісты кантроль іх работу па абслугоўванню дзеючай арміі. У выніку вялікай арганізатарскай работы Камуністычнай партыі, Саветаў, прафсаюзаў і камсамола па мабілізацыі ўсіх сіл і сродкаў процідзеяння ворагу былі створаны неабходныя ўмовы для пераходу Чырвонай Арміі ад абароны да нападу.
Між тым наступ савецкіх войскаў на Паўднёва-Заходнім фронце працягвалася.
Ён адкрыў спрыяльныя ўмовы для пераходу ў наступ савецкіх войскаў у Беларусі, які пачаўся 4 ліпеня. Такім чынам, разгарнуўся агульнае наступленне Заходняга і Паўднёва-Заходняга фронту.
Яшчэ 1 Чэрвень ЦК Камуністычнай партыі Літвы і Беларусі выпусціў зварот да працоўных і сялянам Беларусі, паклікаўшы іх да рашучай барацьбе супраць акупантаў, аказваць дапамогу Чырвонай Арміі і ўсталяванню ў вызваленых раёнах рабоча-сялянскай улады. Тыле польскага войска актыўна дзейнічалі беларускія партызаны. Яны ўзрывалі масты, ваенныя цягніка, уступалі ў бой з невялікімі падраздзяленнямі суперніка.
Да канца 1920 г. Чырвоная Армія амаль цалкам вызваліла ад інтэрвентаў Украіну і Беларусь. На вызваленых тэрыторыях была ўсталяваная Савецкая ўлада.
Пераследуючы адыходзяць частцы польскай арміі, Чырвоная Армія ў другой палове ліпеня вымушана была ў інтарэсах абароны Савецкай краіны, перанесці баявыя дзеянні на тэрыторыю Польшчы. Нягледзячы на ??чарговае паражэнне антысавецкай авантуры, Антанта і польскія рэакцыйныя колы не хацелі садзіцца за стол перамоваў і прымалі меры адносна працягу вайны.
Савецкія войскі ўступілі на тэрыторыю Польшчы не як заваёўнікі, а як абаронцы "волі ў незалежнасці Савецкай краіны" [5; 440]. У Польшчы Чырвоная Армія абядналася з Польскай камуністычнай партыяй.
Поспехі Чырвонай Арміі палягчалі барацьбу працоўных і сялян Польшчы за свабоду і свет. Абапіраючыся на падтрымку Чырвонай Арміі, прадстаўнікі рэвалюцыйных рабочых і сялян Польшчы арганізавалі ў Беластоку ў канцы ліпені 1920 г. польская часовы рэвалюцыйны камітэт.
Польревком ў паведамленні 30 ліпеня 1920 паказваў, што, беручы уладу ў свае рукі, ён ставіць перад сабой задачу закласці асновы Польскай савецкай сацыялістычнай рэспублікі. У той жа дзень быў абвешчаны маніфест Польревком.
Адной з карэнных праблем, якую Польревком неабходна было вырашыць, быў аграрны пытанне. Большую частку насельніцтва Польшчы складала сялянства, якое пакутавала ад малазямелля. У той жа час у былым Каралеўстве Польскім 7500 памешчыкаў валодалі 40% усёй зямлі. На памешчыкаў працавалі больш за чвэрць усіх сялян Польшчы. Жыццёвыя патрэбы польскага сялянства неабходна задавальняць за кошт канфіскацыі памешчыцкіх земляў, падзяліўшы іх паміж беззямельнымі і малоземельных сялянамі. Аднак, большасць членаў Польревком лічылі магчымым надзяліць сялян толькі царкоўнымі землямі і землямі закінутых памешчыцкіх маёнткаў, што, вядома, не змагло задаволіць патрэбнасці польскага сялянства. Асноўныя землеўладання Польревком прызначыў стварэнне буйных гаспадарак, якія павінны былі знаходзіцца ў руках выбарчых батрацких камітэтаў на чале з падданымі кіраўніцтва.
ЦК партыі, В. І. Ленін уважліва сачыў за дзейнасцю Польревком і аказваў яму пастаянную дапамогу. 14 жніўня 1920 года па тэлеграфе Ф. Э. Дзяржынскаму было паведамлена, што Цэнтральны Камітэт занепакоены той часткай прызначэння Польревком, якая тычыцца сялянскага пытання [5; 441].
Без сумневу, Польревком ліквідаваў бы дапушчаныя ім памылкі. Аднак, кароткачасовы тэрмін яго дзейнасці не дазволіў яму гэтага зрабіць. Між тым, няправільная пазіцыя Польревком па аграрнаму пытанню была адной з важкіх прычын таго, што значная частка польскага насельніцтва заняла чакальную пазіцыю. Усё ж, нягледзячы на ??памылкі і кароткачасовасць існавання, Польревком аказаў вялікі рэвалюцыйны ўплыў на працоўных Польшчы, у першую чаргу на польскі рабочы клас.
На працягу ліпеня - першай паловы жніўня Чырвоная Армія працягвала наступ. У баях супраць сіл контррэвалюцыі замест Чырвонай Арміі дзейнічалі польскія рэвалюцыйныя часткі, якія былі сфармаваныя польскімі рэвалюцыянерамі пры падтрымцы савецкага камандавання: рэвалюцыйны полк чырвонай Варшавы (у Віцебску), Люблінскі, Сидлецкий, Мінскі, Суванський паліцы; Варшаўскі полк чырвоных гусар.
Авантурная палітыка польскіх рэвалюцыйных класаў паставіла іх на мяжу катастрофы. У народных масах Польшчы ўзмацніўся незадаволенасць існуючым у краіне рэжымам, расло дэзерцірства ў польскіх частках. Пілсудскі пасля пісаў, што пад уплывам наступу Чырвонай Арміі і няўдач польскіх войскаў усё ясней і выразней вымалёўваецца, што, акрамя знешняга фронту, найбольш небяспечным для польскіх кіруючых класаў ёсць фронт ўнутраны. "Краіна трашчала, - падкрэсліваў Пол судський, - намаганні войскаў роздроблювалися ў спробах контратак, а праца камандавання з кожным днём станавілася маральна цяжэй" [29; 135].
Усе надзеі на выратаванне буржуазна-памешчыцкага рэжыму польскія реакцийникы спадзяваліся на яе апекуна - Антанту. Па даручэнні Вярхоўнага савета Антанты міністр замежных спраў Вялікабрытаніі лорд Крон 11 ліпеня 1920 года адправіў Савецкаму кіраўніцтву ноту з патрабаваннем прыпыніць наступ Чырвонай Арміі супраць буржуазна-па?/p>