Аляксандр Іванавіч Гучков
Информация - История
Другие материалы по предмету История
?алькі паездак па франтах, азнаёміўшыся з паводзінамі каманднага складу ў дні лютаўскага перавароту і яго стаўленнем да тым, што адбываецца са бытиям, Гучков, прыходзіць да думкі аб неабходнасці барацьбы непасрэдна з Саветамі. Ужо ў пачатку красавіка ён абмяркоўвае гэтую думку з камандуючым Пе троградским гарнізонам генералам Л.Г. Карніла вым. У дні красавіцкага крызісу з усяго складу Часовага ўрада толькі А.І. Гучков падтрымлівае прапанову Л.Г. Карнілава сілай па-ціснуць дэманстрацыі. Пасля адмовы ён падае ў ад стаўку. Але адстаўка не астудзіла палітычнай актыў насці А.І. Гучкова. Ён зноў становіцца старшыні нікам Цэнтральнага ваенна-прамысловага комі тэта.Гэта дазваляе яму заставацца ў цэнтры падзей. Да моманту сваёй адстаўкі А.І. Гучков ўжо цвёрда быў перакананы ў тым, што ў існуючых умовах неабходная рашучая барацьба з рэвалюцыйным рухам, на чале якой павінна стаяць силь ная асоба. Такую асобу ён бачыў у Л.Г. Кар Нілавай. У гэты ж перыяд А.І. Гучков ўваходзіць у арганізацыі клічу А.І. Путиловым камітэт, які складаўся з прадстаўнікоў фінансавых і прамысловых колаў Расіі.Першапачаткова меркавалася праз гэты камітэт сабраць грошы для падтрымкі на выбарах у Устаноўчы сход буржуазных кандыдатаў. Але з абвастрэннем сітуацыі ў краіне і призрач поўнасцю перспектыў выбараў было прынята рашэнне ўсё сабраныя сродкі перадаць у распараджэнне Л.Г. Карнілава. У момант бунту А.І. Гучков, які знаходзіўся ў штабе 12-й арміі, быў арыштаваны.Праз некалькі дзён ён быў вызвалены і пасля нядоўгага заставаўся вання ў Петраградзе праз Маскву зехаў у Кісла Водская.
ДЗЕЙНАСЦЬ ПАСЛЯ РЭВАЛЮЦЫІ
гучков плитическая дзенасці роспуцін
З пачаткам фармавання ў снежні 1917 г. бровольческой арміі ён становіцца яе гарачым пры верженцем: агітуе за ўступленне ў яе шэрагі, перакладае грошы.За такую актыўнасць ўлады Кіс ловодска вырашылі яго арыштаваць, і А.І. Гучкову пры ходится перайсці на нелегальнае становішча. З прыходам у Екатеринодар белых А.І. Гучков перабіраецца туды. У пачатку 1919 камандуючы вооружейными сіламі на поўдні Расіі, стары знаёміць з эва мый Гучкова А.І. Дзянікін прапанаваў Аляксандру Іванавічу ўзначаліць місію ў Заходнюю Еўропу. Мэта гэтай місіі складалася ў спробах выкарыстання ваць старыя палітычныя сувязі і знаёмствы для Уве личения ваеннай дапамогі белым войскам. На працягу двух гадоў Аляксандр Іванавіч з уласцівай яму энергіяй і зацятасцю спрабаваў асу ства немагчымае: забяспечыць перамогу ў проиг ранном справе. За гэты час ён наведаў большасць еўрапейскіх сталіц, сустракаўся, перапісваўся з усімі найбуйнейшымі палітыкамі і дзяржаўных мі дзеячамі Заходняй Еўропы. І, як звычайна, яму ўдалося дасягнуць пэўнага выніку: транспор ты з узбраеннем для белых армій з Еўропы ад правлялись. І гэта было ва ўмовах, калі многія падобныя місіі ў Еўропе канчаліся няўдачамі, паколькі еўрапейскія краіны да таго часу ўжо астудзелі да расейскіх справах і займаліся сваімі ўнутранымі праблемамі. Але тая дапамога, якую аказваў беламу справе А.І. Гучков, толькі падаўжала агонію. Апошнія надзеі буржуазіі паваліліся пасля падзення Крыму ў 1920 г.
ЗАХОДЫ ЖЫЦЦЯ
Аляксандр Іванавіч з сямёй абгрунтаваўся ў Па риже. У эміграцыі ён гуляў прыкметную ролю, хоць і не належаў ні да адной з шматлікіх груп пировок. З 1921 г. ён зяўляўся членам кіравання замежнага Чырвонага Крыжа. Па родзе дзейнасьці насці - а ён займаўся арганізацыяй дапамогі рус ільвяня бежанцам, пераважная частка якіх аказіі лася ў вельмі складаным матэрыяльным і маральным становішчы - Гучков здзяйсняе шматлікія па ездку па розных краінах, у якіх сканцэнтруе валась значная частка суайчыннікаў. Але гэтая, здавалася б, высакародная дзейнасць абцяжарвалася непрыманнем Гучкова пэўнай часткай ўплывовы най рускай эміграцыі. Гэтая частка, якая складаецца з мо нархических элементаў, не магла прабачыць Алексан ся Іванавічу таго, што ён прымаў удзел у адрачэнні Мікалая II, і лічыла яго ледзь ледзь не кіраўнікоў ным вінаватым крушэння імперыі. Але ні артыкулы ў эмігранцкай прэсе, ні публікі асабістыя скандалы, ні нават фізічнае гвалт (было і такое) не маглі перашкодзіць А.І. Гучкову, тым больш паўплываць на яго манархічныя перакананы ня. І хоць да самай смерці заставаўся перакананы ным манархістаў, ён не ўвайшоў ні ў адну з эмиг рантских манархічных груповак, бо лічыў, што ў сітуацыі, якая склалася ўся гэтая валтузня вакол прэтэндэнтаў на расійскі трон можа згуляць толькі на шкоду самой ідэі манархічнай улады. Адраджэнне жа Расіі ён бачыў толькі пад эгідай манархіі. Думка аб вяртанні на радзіму ніколі не пакідала Аляксандра Іванавіча. Ён прагна лавіў усе звесткі, якія прыходзілі з Савецкай Рос гэтыя, спадзеючыся знайсці ў іх прыкметы блізкага краху бальшавізму. Але ішоў час, і такіх надзеяў стану вілася ўсё менш. З часам Аляксандр Іванавіч ўсё менш і менш прымае ўдзел у грамадскай дзейнасці насці. Адбіваўся век і хваробы. Наступствы няў год жыцця ён практычна быў прыкаваны да па сцялі. Памёр Аляксандр Іванавіч 14 Люты 1936 Пахаванне А.І. Гучкова сабралі ўвесь колер рос сийской парыжскай эміграцыі.На іх прыбытку людзі, якія ў іншым выпадку не палічылі б воз можна прысутнічаць у такім грамадстве. Усе рус-скоязычные выданні змясцілі некралогі, аддаючы належную пашану грамадскім заслугах А.І. Гуч кова. Пахаваны ён быў на могілках Пер-Лашез. Трэба заўважыць, што Аляксандр Іванавіч незадоўга да смерці завяшчаў, каб пасля падзення больш виков яго прах перавезлі ў Маскву. У жыцці А.І. Гучкова цесна перапляліся тра