Аляксандр Іванавіч Гучков
Информация - История
Другие материалы по предмету История
? аб земствах у захадных губернях, дамогся ад Мікалая II указа аб пера рыве ў працы Думы на тры дні і атрымаў у выніку Тате гэтага магчымасць дзейнічаць на падставе артыкула 87 Асноўных дзяржаўных законаў. А.І. Гучков лічыў гэты закон ліберальным, але ў тым, як ён быў праведзены, цалкам справядліва угледзеў прэцэдэнт у барацьбе выканаўчай Улас ці з заканадаўчым установай. У знак пратэсціруйце тая ён і падаў у адстаўку. У IV Дзяржаўную думу А.І. Гучков з Бранне быў, паколькі па ўказцы ўрада ў ходзе выбараў у адносінах да яго быў дапушчаны шэраг махінацый. Вестка аб правале Гучкова вельмі парадавала Мікалая II. Наступныя некалькі гадоў Аляксандр Іванавіч працягвае свае прадпрымальніцкія заняткі. Ён уваходзіць у раду Пецярбургскага ўліковага і пазыковага банка, становіцца членам савета страхавога грамадства і іншых. У той жа час ён не пакідае і заняткі тий палітыкай. Ён адзін з нямногіх лібералаў, хто яшчэ ў 1913 г. ўлавіў першыя прыкметы бяды рэвалюцыі і маючага адбыцца ў сувязі з ёй краху царскай Дзінас тыі. Наогул стаўленне да Мікалая II і яго сямі ў Гучкова зведала пэўныя змены, але мо нархических перакананняў не пахіснула. У лістападзе 1913 г. на чарговай нарадзе октябристов А.І. Гучков вымавіў прамову, якую М.В. Родзянко ахарактарызаваў як антидинастиную. У ёй А.І. Гучков фактычна прызнаў незаможнасць спроб рэфармавання царскайга рэжыму. Падводзячы вынік, ён сказаў тое, што ўжо аднойчы казаў П.А. Сталыпіна: Гістарычная драма, якую мы перажываем, заключаецца ў тым, што мы вымушаныя адстойваць манархію супраць манарха, царква супраць царкоўнай іерархіі, ар мию супраць яе правадыроў, аўтарытэт ўрадзе най улады супраць носьбітаў гэтай улады. З пачаткам першай сусветнай вайны А.І. Гучков адпраўляецца на фронт у якасці особоуполномо-ченного Чырвонага Крыжа і пачынае займацца пра праблемы санітарнага забеспячэння патрэб арміі. Кіпучая энергія, з якой ён вырашае ўсе гэтыя складаныя праблемы, рэзка павялічвае яго аўтарытэт і популярность як у колах вайскоўцаў, так і сярод лібералоўлю. Увесну 1915 ён становіцца старшынёй Цэнтральнага ваенна-прамысловага камітэта, а ў верасні зноў абіраецца ў Дзяржаўны савет ад гандлёва-прамысловай курыі. Актыўная дзейнасць А.І. Гучкова на пасадзе старшыні ЦВПК прынесла значны вынік ТАТ ў справе забеспячэння арміі ўсім неабходным, але цалкам вырашыць гэтыя праблемы, натуральна, было не пад сілу. Менавіта гэтая акалічнасць вокнаў мясцінах пераконвае Гучкова ў неабходнасці змены вышэйшай улады. Яшчэ да пачатку вайны ён заклікаў лібералаў перайсці ў апазіцыю ўраду.Нарастаючы палітычны крызіс прымушае яго шукаць шляхі вы ходу з яго.Менавіта па ініцыятыве Гучкова А.І. Канавалаў ўстанаўлівае кантакты з прадстаўнікамі сацыялістычных партый на прадмет воз можна фарміравання блока для адзіных дзеянняў. У канчатковым рахунку гэта выліваецца ў стварэнне работы чый групы пры Цэнтральным ваенна-прамысловага ным камітэце. Адначасова ў А.І. Гучкова пачынае выри совываться варыянт палацавага перавароту. Вмес тыя з Н.В. Некрасавым і М.І. Цярэшчанка ён са ўяўляе групу, якая пачынае распрацоўваць некалькі планаў магчымага прадпрыемства.Асноў ная мэта - адрачэнне Мікалая II на карысць сына пры рэгент вялікім князю Міхаіла. Члены групы выдатна аддавалі сабе справаздачу, што адбылося б у выпадку правалу. Нас, ве але, арыштавалі б, таму што, калі б ён адмовіў ся, нас, верагодна, павесілі б. Я быў настолькі перакананы ў гэтым сродку выратавання Расіі, Дзінас тыі, што гатовы быў спакойна лёс паставіць на карту, і калі я казаў, што быў манархістаў і застаўся манархістаў і памру манархістаў, то дол жонак сказаць, што ніколі за ўвесь час маёй полі тычнай дзейнасці ў мяне не было свядомасці, што я здзяйсняю гэтак неабходны для манархіі крок, як у той момант, калі я хацеў аздаравіць манархію. Але задуме не дадзена было ажыццявіцца: поме Шалаеў Лютаўская рэвалюцыя. Аляксандр Іванавіч быў непасрэдным удзельнікам гэтых падзей і рабіў усё магчымае, каб выратаваць манархію. Па рэкамендацыі Часовага камітэта Дзяржаўнай най думы разам з В.В. Шульгіным ён 2 Сакавік 1917 выехаў у Пскоў. Там яны прынялі актыўны учас тие ў акце адрачэння Мікалая II на карысць свайго бра тая. Клапоцячыся аб легітымнасці новага ўрада, Гучков прасіў Мікалая II датаваць указ аб прызна чении князя Г.Е. Львова кіраўніком кабінета некалькімі гадзінамі раней часу падпісання манифес тая аб адрачэнні. Адразу па прыбыцці ў Петраград ён адправіўся на сустрэчу з вялікім князем Міхаілам, куды ўжо прыбыло ўсё кіраўніцтва Дзяржаўнай думы. Ве ликий князь хацеў выслухаць меркаванне палітыкаў перш, чым ён прыме рашэнне. За тое, каб Міха глей сеў на трон, выказваліся толькі два чалавека стагоддзя - П.М. Милюков і А.І. Гучков. Пасля адмовы Міхаіла ад пасаду Аляксандр Іванавіч не згаджаўся ўваходзіць у склад Часоў нага ўрада. І толькі пасля шматлікіх дамаўленняў ён прыняў на сябе адказнасць за адно з складаных і адказных міністэрстваў - ваенна-марское. Заняўшы пасаду міністра, А.І. Гучков сутыкнуўся з тым, што ў войска ўжо пракраўся прыняты Петраград ільвяня Саветам Загад № I, які паклаў пачатак катастрафічнага развалу арміі ў 1917 г. Ознако мившись з становішчам спраў, Аляксандр Іванавіч вы патрэбе быў канстатаваць, што ён апынуўся мае рацыю, калі ў канцы 1916 папярэджваў сваіх іншых каў па ліберальным лагеры, што ў тым выпадку, калі зваліцца ўлада, вуліца і будзе кіраваць, тады пра-зняможацца правал ўлады, Расіі, фронту. Усімі магчымымі спосабамі А.І. Гучков ста рался паменшыць уплыў гэтага загаду. Але, савярэны шив не?/p>