Аляксандр Іванавіч Гучков
Информация - История
Другие материалы по предмету История
?ступае ў сурёзную палеміку з П.М. Милюковым. У рэ вынiкi, калі зезд прымае рашэнне аб пасылцы дэпутацыі да гаспадара, яго ў склад не ўключаюць.Але неўзабаве ён атрымлівае персанальнае запрашэнне на аўдыенцыю да Мікалая II, якая адбылася ў чэрвені 1905 А.І. Гучков прама паказваў Мікалаю II на не дастатку ў войску і на непазбежнасць паражэння, калі нічога не будзе прадпрынята. Але і не сказа гал неадкладна заключыць мір. На думку А.І. Гуч кова, Мікалай II павінен неадкладна змяніць усю сітуацыю ў краіне і гэтым ўздзейнічаць на войска. Для гэтага Аляксандр Іванавіч раіў выпрацаваць які-небудзь просты выбарчы закон і склікаць Земскі сабор, на якім цар мог бы заявіць аб тым, што пасля заканчэння вайны ў дзяржаўным ладзе будуць праведзены здрадзе-ня. Гэта, на думку Аляксандра Іванавіча, па магло б давесці вайну да перамогі і воспрепят ствовать распаўзанне рэвалюцыйных настрояў па краіне. Практычна, як і ўсе прадстаўнікі Расіі скага лібералізму, А.І. Гучков быў канстытуцыі налистом. Але, у адрозненне ад многіх, для яго палі ных поглядаў характэрна было сталасць. Гучков ня карэктаваў свае погляды ў зависимос ці ад якая складвалася палітычнай канюнктуры. Аляксандр Іванавіч быў прыхільнікам канстыту туционной манархіі, лічачы, што гэта менавіта тая фор ма дзяржаўнага ладу, якая забеспячэння чыць поўнае і карэннае абнаўленне нашага жыцця. Ён зяўляўся адным з нямногіх палітычных деяте лей, якія лічылі неабходным для выратавання краіны выкарыстоўваць кампраміс з існуючай уладай, дамагаючыся яе саступак, заваёўваючы новыя пазіцыі з мэтай дасягнення сапраўднай канстытуцыі онной манархіі. Пасля апублікавання палажэнні аб Булыгинской думе А.І. Гучков палічыў, што мэта рэвалюцыйна нага руху ўжо дасягнута, і паспрабаваў пераканаць у гэтым земскіх дзеячаў. Кастрычніцкі ж маніфест 1905 вызначыў яго палітычныя дзеянні на дол гое час, паколькі Гучков ацэньваў гэты дакумент наступным чынам: Мы, канстытуцыяналісты, не бачым ва ўсталяванні ў нас канстытуцыйнай мо нархии якога-небудзь прымяншэння царскай улады; на абарот, у абноўленых дзяржаўных формах мы бачым далучэнне гэтай улады да новага бляску, раскрыццё для яе слаўнага будучыні ". У канцы кастрычнік 1905 г. ён становіцца адным з аўтараў праекта праграмы партыі акцябрыстаў, апублікаванага як Заклік Саюза 17 Кастрычнік, а на ўстаноўчым зездзе партыі ў лютым наступнага года ўваходзіць у Цэнтральны камітэт.
ПАЧАТАК ПЛИТИЧЕСКОЙ ДЗЕЙНАСЦІ
У канцы лістапада - пачатку сьнежня 1905 А.І. Гучков запрашаецца ў Пецярбург у якасці эксперта для абмеркавання праекта выбарчага закона аб выбарах у Дзяржаўную думу. Гэта пры-глашение сведчыла аб дастаткова высокім аўтарытэце Аляксандра Іванавіча, паколькі такіх экспертаў з ліку незалежных грамадскіх дэ ятелей было запрошана усяго чатыры. Праз некалькі месяцаў С.Ю. Вітэ зноў пры глашает А.І. Гучкова ў Пецярбург і прапануе выццё ці ў склад Савета Міністраў у якасці міністра гандлю і прамысловасці. У першы момант А.І. Гучков і іншыя запрошаныя (В.А. Стаховіч, кн. Е.Н. Трубяцкі і Д.Н. Шыпаў) далі згоду, паставіўшы ўмова, што адначасова з заклікам нас да ўлады павінна быць калі не апублікаваная, то выказваннем бота для нас саміх агульная праграма мер, якія гэта ўрад павінна было б правесці ". С.Ю. Вітэ не пярэчыў супраць гэтага ўмовы, і ў агульных рысах такая праграма была складзена. Але дадзеная камбінацыя не адбылася з-за несогла сий па персанальнаму складу. А.І. Гучков з Кале гами катэгарычна пярэчыў супраць прызначэння на пасаду міністра ўнутраных спраў П.М. Дурново. Але неўзабаве аўтарытэт А.І. Гучкова ў лібералы най асяроддзі, у тым ліку і сярод яго прыхільнікаў па партыі, пахіснуўся. Пасля ўвядзення ў Расіі воен але-палявых судоў ён даў інтэрвю газеце Новы час, у якім зусім вызначана выска зался ухвальна і наогул выказаўся аб неабходна насць суровымі мерамі падавіць рэвалюцыйны рух, якое перашкаджае правядзенню ў нас назрев Шыхліберальных рэформаў. Адабрэнне гэтай меры ён тлумачыў тым, што ва ўмовах грамадзянскі вайны чакаць павольна працуе судовага аппара тая гэта значыць аслабляць ўлада і аслабіць то впечат ленне, якое рэпрэсіі павінны выклікаць. У якасці стве правільнага рашэння паміж гэтымі двума крайнасцямі я бачыў ваенна-палявы суд, які даваў вядомую гарантыю, таму што ўсё ж такі быў суд. Але гэта ж заяву А.І. Гучкова паслужыла і прычынай яго знаёмства з П.А. Сталыпіным, переросшего затым у даволі блізкія адносіны, восновая на агульнасці поглядаў. Менавіта пры паддержке П.А. Сталыпіна Гучков ў траўні 1907 быў абраны ў Дзяржаўны савет як прадстаўнік гандлёва-прамысловых колаў. Улетку 1907 П.А. Сталыпін прапанаваў яму стаць членам Савета Міністраў, зноў-такі у якасці стве міністра гандлю і прамысловасці. Як і ў выпадку з прапановай С.Ю. Вітэ, Аляксандр Вярбанович ставіць умовай свайго ўваходжання ў правілы тва некаторыя персанальныя змены ў яго складзе і абяву праграмы дзейнасці. Але прэмер-міністр пад ціскам, аказаным з Царскага Сяла, не змог прыняць умовы А.І. Гуч кова, і той адмовіўся займаць міністэрскую пасаду.Прычым не апошнюю ролю ў гэтым адмове адыграла наведванне А.І. Гучковым Мікалая II. Пазней Алек Сандр Іванавіч успамінаў: У Мікалая Львова і ў мяне было страшна цяжкае пачуццё, таму што мы бачылі, што гасудар не аддае сабе справаздачы, у якім становішчы краіна. Таму ён не вырашаецца прыняць якой-небудзь рашучай меры ў сэнсе новага палітычнага курсу. І таму ён прыняў рачэнне накіраваць свае дзеянні на збіранне сіл ?/p>