Адольф Гітлер - гістарычная асоба
Информация - История
Другие материалы по предмету История
µ сацыяльнага, гістарычнага І псіхалагічнага своеасаблівасці, І ня меў ен на ўвазе, заклікаючы ды яркім вобразаў мінулага, усяго Толькі пустыя традыцыяналізм, Які дапамагаў яму хаваць за дэкарацыямі Ў фальклорным духу жах перада будучыняй?
Ня Ў Апошняя чаргу гэтыя сумневы спараджаюцца схільнасцю нацыянал - сацыялізму ідэалагічна прыбірацца Ў максімальна кансерватыўныя адзення. Вось Што ен ня меў намер рабіць Ні пры якіх абставінах, дык гэтя рэстаўраваць даіндустрыяльнай дзяржава прывілеяў, І ніякія маскарады ня павінны засланяць той факт, Што ён - насуперак паляй амбіцыі аднавіць нямецкае мінулае, Яго годнасць, Яго арыстакратыю - з дапамогай радыкальнага гвалт упіхнуў краіну Ў сучаснасць І раз І назаўжды адрэзаў зваротныя шляху Ў той аўтарытарна - дзяржаўнае мінулае, якое дзякуючы ахавальнай тэмпераменту немцаў трымаліся адкрытымі нягледзячы на ўсё сацыяльныя змена. Парадаксальна, алё Толькі з Ім у Германіі завяршыўся XIX-ае стагоддзе. І якое б ўражанне не рабіў Гітлер, ён быў сучасней ці хаця б больш рашуча па сваёй арыентацыі на сучаснасць, чым усе яго ўнутрыпалітычныя антаганісты. Трагічнасць кансерватыўнага Супраціву як раз і заключаецца ў тым, што ў яго ўдзельнікаў разуменне маралі шмат у чым пераўзыходзіла разуменне палітыкі: там аўтарытарная, глыбока якія завязлі ў сваёй рамантычнай запозненай Германія вяла бесперспектыўную вайну з сучаснасцю. Перавага Гітлера над усімі яго супернікамі, уключаючы і сацыял - дэмакратаў, засноўвалася менавіта на тым, што ён вастрэй і рашуча іх ўсвядоміў неабходнасць пераменаў. Адмаўленне ім сучаснага свету праходзіла як раз пад знакам сучаснасці, а свайму уплыў ён надаў рысы духу часу. Ды і той разлад, чыё ахвярай стаў ён як рэвалюцыянер, цалкам ім ўсведамляў; з аднаго боку, ён плаціў належнае заслугам германскай сацыял - дэмакратыі за тое, што ў 1918 годзе была ліквідаваная манархія, але, з іншага боку, казаў аб цяжкіх пакутах , якія прычыняюцца любым грамадскім паваротам. А ў канчатковым жа рахунку ўнутрана жаданне назваць яго рэвалюцыянерам цалкам звязана, напэўна, з тым, што ідэя рэвалюцыі ўяўляецца свядомасці ў цесным адзінстве з ідэяй прагрэсу. Але панаванне Гітлера не пакінула незакранутай і тэрміналогію, і адным з наступстваў гэтага не ў апошнюю чаргу зяўляецца і тое, што паняцце рэвалюцыі пазбавілася тут той маральнай амбіцыі, на якую яно доўга прэтэндавала.
Аднак нацыянал - сацыялістычная рэвалюцыя захапіла і разбурыла не толькі састарэлыя сацыяльныя структуры; не менш глыбокімі былі яе псіхалагічныя наступствы, і, магчыма, менавіта ў гэтым заключаўся яе найважнейшы аспект: яна карэнным чынам змяніла ўсё стаўленне немцаў да палітыкі. Да гэтага нямецкі народ цураецца палітыкі і арыентаваўся на прыватныя погляды, якасці і мэты; поспех Гітлера быў часткова звязаны з гэтым. А кідаецца ў вочы на працягу працяглых перыядаў адсутнасць людзей, якія выступаюць толькі пры выпадку і як бы здалёку як пасіўны элемент, як інструмент або дэкарацыя, адлюстроўвае нешта ад традыцыйнага нямецкага ўстрымання ад палітыкі, што ў псіхалагічным плане так гуляла на руку рэжыму і было ўмела выкарыстана ім. Бо ў цэлым нацыя, якой дазвалялася толькі маршыраваць, цягнуць у знак прывітання рукі і апладзіраваць, ўспрымала сябе не столькі Гітлерам выключанай з палітыкі, колькі пазбаўлены ад яе. Усяму набору каштоўнасцяў - такіх як трэці рэйх, народная супольнасць, правадырызм, лёс ці веліч - былі гарантаваныя масавыя воплескі не ў апошнюю чаргу як раз таму, што яны азначалі адмова ад палітыкі, ад свету партый і парламентаў, ад выкрутаў і кампрамісаў. Мала што ўспрымалася і разумелася гэтак спантанна, як схільнасць Гітлера думаць катэгорыямі героікі, а не палітыкі, трагікаў, а не сацыяльнасці і замяшчаць вульгарную зацікаўленасць пераважнай містычнымі сурагатамі. Аб Рыхарда Вагнера сказана, што ён рабіў музыку для людзей без музычнага слыху, з тым жа правам можна сказаць, што Гітлер рабіў палітыку для апалітычных.
Варожае стаўленне немцаў да палітыкі Гітлер выкарыстаў дваякім чынам: спачатку ён бесперапыннай татальнай мабілізацыяй прымусіў людзей ўцягнуцца ў грамадскую сферу, і хоць гэта ў пераважнай ступені ішло пад знакам адурманьваючых масавых свят, якія як раз і мелі сваёй мэтай вапны ўвесь палітычны інтарэс, ён усё ж не мог перашкодзіць таму, што тым самым была спароджаная новая сфера перажыванняў: упершыню нацыя паслядоўна адчужаць ад свайго прыватнага свету. Хай рэжым дапушчаў або патрабаваў толькі рытуальных формаў удзелу - але свядомасць-то яны ўсё ж такі змянялі. У выніку ж, у падрыўных дзеяннях сацыяльнай рэвалюцыі, рухнуў і ўвесь звыклы нямецкі інтэрер, уся сфера асабістага задаволенасці быццём з яе марамі, яе адчужаным ад усяго мірскага шчасцем і тугой па палітыцы без палітыкі.
Але, з іншага боку, і шок палітычнай і маральнай катаст-рофы, угатаваны Гітлерам краіне, паўплываў на змену яе свядомасці. Асвенцым зьявіўся сімвалам фіяска прыватнага нямецкага свету і яго эгацэнтрычнай самазабыўна. Вядома, гэта праўда, што большасць немцаў нічога не ведала пра тое, што рабілася ў лагерах знішчэння і ўжо, ва ўсякім выпадку, было куды горш інфармаванае пра гэта, чым сусветная грамадскасць, з канца 1941 год бесперапынна атрымліваецца ўсё новыя трывожныя сведчанні гэтага масавага злачынства. З нямецкага боку гэта пацвярджаецца фразай Гімлера наконт таго, што нямецкая грамадскасць зяўляецца палітычна недастаткова сталай, каб зразумець меры па знішчэнню, і, такім чынам, СС абавязаныя панесці таямніцу ?/p>