Адольф Гітлер - гістарычная асоба
Информация - История
Другие материалы по предмету История
?ампаніі супраць Савецкага Саюза еўрапейскую бачнасць, ён раскрыўся як той закляты вораг інтэрнацыяналізму, якім ён пачынаў, - чалавекам з, так бы мовіць, глыбокай еўрапейскай правінцыі.
Тым самым позірк яшчэ раз звяртаецца да да дзівацтвы супярэчлівым месцы Гітлера ў часе. Нягледзячы на ўсю сваю абарончую ў прынцыпе пазіцыю, ён доўгі час лічыўся прагрэсіўнай па сваёй сутнасці, сучаснай фігурай эпохі, і навакольны яго арэол нацэленасці на будучыню быў тады ў свядомасці большасці яго сучаснікаў гэтак жа бясспрэчным, як і тая прырода, які ён валодае ў вачах пераважнай часткі цяперашняга ўспрымання. Сучаснымі і адказвалі духу часу здаваліся 20-м і 30-м гадам і тэхніка, і калектыўныя ўяўленні аб парадку, і манументальныя прапорцыі, і ваяўнічыя пазіцыі, і гонар чалавека з масы, і аўра зоркі; і адной з прычын поспеху нацыянал - сацыялізму было таксама як раз тое, што ён спрытна прысвоіў сабе ўсе гэтыя элементы. У тым жа шэрагу стаялі і камандныя жэсты буйных асоб; час ўзыходжання і поспехаў Гітлера ў значнай ступені працякала пад знакам цезаристских тэндэнцый, даходзілі да таталітарнага культу правадыра ў сталінскім Савецкім Саюзе і аўтакратычнага стылю Рузвельта. На гэтым фоне Гітлер, адкрыта і з прынцыповай вастрынёй які заявіў аб сваёй прыналежнасці да такога тыпу валадара, здаваўся сігналам новых часоў: ён быў рэкламным шчытом пафасу і уздрыгу тых вялікіх трыбунаў стагоддзя мас, прыход якіх прадвесціў гэтай эпосе Шпэнглер. Характэрна, што для публікі Гітлер і падкрэсліваў-то заўсёды мацней аптымістычны, звернуты да будучыні характар нацыянал - сацыялізму, а не яго рэгрэсіўны рысы, якія сталі прадметам клопатаў галоўным чынам Гімлера, Дарэн, а таксама мноства эсэсаўскі чыноў.
На самай жа справе, аднак, Гітлер пабойваўся будучыні; ў Застольныя гутарках у стаўцы фюрэра ён неяк заявіў, што рады, што яму давялося жыць толькі ў пачатку тэхнічнага стагоддзя, больш познія пакалення ўжо не будуць ведаць, як выдатны быў калісьці гэты свет . Нягледзячы на ўсю сваю арыентаваную на прагрэс позу ён быў надзвычай спозненым натурай, прыхільнай ў асноўным выявам, нормам і інстынктам XIX стагоддзя, які ён і ўспрымаў як найбольш значны перыяд у гісторыі чалавецтва. Ды і ў самой яго смерці, якой бы няўдала трывіяльнай і тэатральнай яна ні здалася, адбіліся тыя два бакі эпохі, якая яго захапляла і якую ён адначасова яшчэ раз прадставіў: тут было нешта ад яе грымучага бляску, які знайшоў свой выраз у продирижированном ім па матывахгібелі багоў фінале, але было і нешта ад яе пошловатые характару, калі ён на манер пацярпелага фіяска гульца ляжаў мерцвяком на канапе ў бункеры побач з метрессой, якая стала яго афіцыйнай жонкай. Гэта зявілася фіналам, якія прадэманстравалі яго выпадзенне з часу і яшчэ раз выкрыў усю архаічнасць самога яго істоты.
Феномен застылости, з якім так часта сутыкаешся на працягу ўсёй гэтай жыцця, і знаходзіць менавіта на такім фоне сваё сапраўднае значэнне: ён хацеў спыніць тое непаўторнае імгненне, якое ўяўляў сабой свет у пару яго, Гітлера, станаўлення. У адрозненне ад фашысцкага тыпу наогул, ад Мусаліні, Морраса ці нават Гімлера, Гітлер быў спакусай не гісторыяй, а тым, што перажыў ён у перыяд свайго фарміравання, - дрыжыкамі шчасця і страху. Таму і выратаванне, якое ён імкнуўся прынесці, абавязкова павінна было ісці пад знакам вялікага XIX стагоддзя. Уся карціна свету Гітлера, яго маніякальны ўяўленні абса Барацьбіт за жыццё, пра расы, прасторы, як І захавала Ў Яго ды самаго канца захапленне ідаламі І вялікімі мужамі Яго маладосці, ды І наогул вялікімі мужамі, чыім простым рэфлексам волі І ўяўлялася яму гісторыя аж ды апошніх Яго дзэн, ды абсурдных Яго надзей, звязаных са смерць Рузвельта Ў красавіку 1945 года, - менавіта гэтя, як І многае іншае, І характарызуе ўсю меру Яго фіксацыі. Тое ж самае адбіваецца І Ў шматлікіх цяжкасцях, Якія заміналі яму ўявіць сабе гарызонты бягучага стагоддзе: пастаянна ўсплывае Ў Яго выступах палохалая лічба - 140 жыхароў на адзін квадратных кіламетр, - якой ен імкнуўся апраўдаць сваё дамаганні на пашырэнне жыццевай прасторы, раскрывае Яго няздольнасць знайсці сучасныя па сваей сутнасці рашэнні, накіраваныя на заваеву, так бы мовіць, унутранага жыццевай прасторы, зрывае з Яго маску Змагара мадэрнізацыі, па меншай меры, часткова, як усяго Толькі паказной атрыбут. У цэлым жа святло, ужо стаяў тады на парозе атамнага стагоддзе, заставаўся Ў Яго паданні ідэнтычным что, на Які - так заяўляў ен не без адцення ўдзячнай ўдзячнасці Яшчэ Ў лютым 1942 гады - калісьці адкрыў яму вочы Карл Май.
Ды І сутнасць велічы як Такога ен разумеў на лубачны лад, у стылі старых прыгодніцкіх раманаў, - у вобразе звышчалавека - адзіночкі. Ды Яго карціне свету ставіцца той момант, Што ен хацеў Быць ня простая вялікім, а вялікім у манеры, стылі І тэмпераменце чалавека мастацтва, І калі ен у адной са сваіх прамоў абвясціў дыктатуру генія, то відавочна меў пры гэтым на ўвазе права напанаванне людзей мастацтва. Характэрна, Што сваё ўяўленне абса велічы ен бачыў у вобразах Фрыдрыха Вялікага І Рыхарда Вагнера - двух зяў, роўным чынам звязаных з Мастацкай І Палітычнай сферай, І вызначаў Яго як гераічнае. У прынцыпе ен разглядаў веліч як катэгорыю, выражаюць статычнасць І якаючы знайшла найлепшае ўвасабленне Ў помніках, І ня патрабуецца Ніякіх грунтоўных спробаў інтэрпрэтацыі, каб выявіць тут псіхапатычныя характар. Адбітак гэтага ляжаў на ўсім паводзінах валявога чалавека, як Яно было засвоена Ім, Алё колькі ж Хавайся за гэтым апатыі, н?/p>