Адольф Гітлер - гістарычная асоба
Информация - История
Другие материалы по предмету История
?агрозлівую ўсяму чалавецтву моц.
Ідэя выратавання была для яго непарыўна звязана з самасцвярджэннем Еўропы.побач з якой не існавала ніякай іншай частцы святла, ніякай іншай калі-небудзь значнай культуры, усе іншыя кантыненты былі толькі геаграфічнымі паняццямі прасторай для рабаўладання і эксплуатацыі - пустымі плоскасцямі. Ды і сам выступ Гітлера было адначасова і апошнім гіпербалізаваць выразам еўрапейскага дамаганні заставацца гаспадаром уласнай, а тым самым і ўсёй гісторыі наогул. У яго карціне свету Еўропа, у канчатковым рахунку, гуляла тую ж ролю, што і нямецкі дух у свядомасці пары яго маладосці: гэта была якая знаходзілася пад пагрозай, ужо амаль страчаная вышэйшая каштоўнасць.
І хоць сам ён быў фігурай дэмакратычнага стагоддзя, ён увасабляў сабой толькі яго антилиберальный варыянт, характарызавальны спалучэннем маніпуляцыі галасамі шляхам плебісцытам і харызмы правадыра. Адным з вечных горкіх урокаў лістападаўскай рэвалюцыі 1918 было ўсведамленне таго, што існуе няясная ўзаемасувязь паміж дэмакратыяй і анархіяй, што хаатычныя стану і зяўляюцца уласным, непадробнай выразам сапраўднага народаўладдзя, а волю - яго законам. Адсюль няцяжка патлумачыць ўзыходжанне Гітлера і як апошнюю адчайную спробу ўтрымаць старую Еўропу ва ўмовах звыклага велічы. Да парадоксаў зявы Гітлера адносіцца тое, што ён з дапамогай краху спрабаваў абараніць пачуцці парадку і аўтарытэту перад тварам ўзыходзячай эпохі дэмакратыі з яе правамі вырашальнага голасу для мас, эмансіпацыяй і распадам нацыянальнай і расавай ідэнтычнасці. Але ён выказаў таксама і доўга копившийся пратэст супраць пагарджанага эгаізму буйнога капіталу, супраць коррумпирующей мешаніны буржуазнай ідэалогіяй і матэрыяльнага цікавасці.
Не складае працы, пашырыўшы гэтыя прадстаўлення да глабальнага ўзроўню, распазнаць у іх сітуацыю ранняга этапу здабыцця фашызмам сваіх прыхільнікаў: гэта тыя масы сярэдняга саслоўя, якія - на фоне агульных панічных настрояў - бачылі сябе ў павольных задушлівых іх абдымках, з аднаго боку, прафсаюзаў, а з другога - універсальных магазінаў, у абдымках камуністаў і ананімных канцэрнаў. І, нарэшце, зява Гітлера можна разумець і як спробу зацвярджэння свайго роду трэцяй пазіцыі - паміж абедзвюма панавальнымі сіламі эпохі, паміж левымі і правымі. Гэта і надало яго выступлення той двухаблічны характар, які не ахопліваецца усімі азначэннямі, такімі як кансерватыўны, рэакцыйны, капіталістычны або дробнабуржуазных. Знаходзячыся паміж усімі пазіцыямі, ён у той жа час удзельнічаў у іх ва ўсіх і ўзурпаваў іх істотных элементы, звядучы іх да ўласнага, непараўнальным феномену. З яго прыходам да ўлады прыйшоў канец і проціборства за Германію, пачатак якому быў пакладзены пасля першай сусветнай вайны Вільсанам і Леніным, калі адзін спрабаваў прыцягнуць яе на бок парламенцкай дэмакратыі, а другі - на бок справы сусветнай рэвалюцыі; толькі 12 гадоў праз гэта проціборства аднавілася і завяршылася нядаўнім абяднаннем падзеленай краіны.
Хоць трэцяя пазіцыя, да якой імкнуўся Гітлер, і павінна была захапіць ўвесь кантынент, але яе энергетычным ядром павінна была быць Германія: сучасная місія рэйха заключалася ў тым, каб даць стомленай Еўропе новыя стымулы і выкарыстоўваць яе як рэзервуар сіл для сусветнага панавання Германіі. Гітлер ірваўся нагнаць упушчанае на імперыялістычнай стадыі нямецкага развіцця і выйграць галоўны з магчымых прызоў - гарантаванае гіганцкай экспансіяй ўлады на Усходзе панаванне над Еўропай, а дзякуючы гэтаму - над усім светам. Ён зыходзіў з таго, што падзелены зямны шар неўзабаве ўжо не дасць магчымасці заваяваць якую-небудзь імперыю, а паколькі ён заўсёды думаў катэгарычным альтэрнатывамі, то яму ўяўлялася, што доля Германіі - альбо стаць сусветнай дзяржавай, альбо жа завяршыць існаванне… як другая Галандыя і як другая Швейцарыя, а можа быць, нават і зьнікнуць з твару зямлі або стаць народам - рабом, якія абслугоўваюць іншых . Тое меркаванне, што яго задума да безнадзейнага мяжы перанапружваць сілы і магчымасці краіны, ніяк не магло калі-небудзь сурёзна патурбаваць яго, бо ён лічыў, што задача тут заключаецца ў першую чаргу ў тым, каб прымусіць вагаецца перад тварам свайго лёсу нямецкі народ пайсці сваім шляхам да велічы. Думка аб звязаным з гэтым рызыцы гібелі Германіі выклікала ў яго падчас вайны толькі заўвага: тады будзе ўсё роўна.
Такім чынам, і нацыяналізм Гітлера таксама не быў адназначны, бо ён, не задумваючыся, гатовы быў паступіцца з цікавасцю нацыі. Але тым не менш, гэты нацыяналізм быў досыць інтэнсіўным, каб выклікаць ўсеагульны супраціў. Таму што хоць Гітлер часткова і выказваў ахоўныя эмоцыі часу і кантынента, а яго лозунгі аказвалі ўздзеянне далёка за межамі краіны, так што да Германіі Гітлера з павагай, яму так ніколі і не ўдалося надаць гэтаму свайму абарончага пачатку нешта большае чым вузкі і жорсткі нацыянальны профіль. У ходзе сваіх бункернай медытацый вясной 1945 года ён неяк назваў сябе апошнім шанцам Еўропы і паспрабаваў у сувязі з гэтым апраўдаць ужыванне гвалту ў адносінах да кантыненце: Яна не магла быць ўпакорана шармам або сілай перакананні. Каб яе займець, трэба было яе згвалціць. Але вось менавіта шанцам Еўропы Гітлер і не быў: не было такога моманту, калі ён змог бы, перасягнуўшы праз сябе, увайсці ў гульню сапраўды ў ролі палітычнай альтэрнатывы. Хіба толькі падчас вайны, калі гаворка ішла аб меркавана не пазбаўленай перспектывы спробе надаць ?/p>