Знешняя палітыка В'етнама: ад старажытнасці да пачатку XX стагоддзя
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?ыся вярнуць сабе страчаныя пазіцыі, армія Фан Дзінь Фунг вырашылася на рызыкоўную аперацыю па ўзяцця цэнтра правінцыі Нгеан - г. Вінь. Аднак увасобіць свой план мяцежнікам не атрымалася: паўстанцкае войска пацярпела паразу, на полі бою загінуў памочнік Фан Дзінь Фунг - Као Кханг. Смерць Као Кханга падарвала сілы паўстанцаў, якіх працягвалі актыўна адціскаць французы. Пасля смерці ў 1896 г. Фан Дзінь Фунг рух распалася.
Рух пад кіраўніцтвам Хаанг Хоа Тхама: вырасла з паўстання на поўначы краіны ў павеце Иентхе. Выхадзец з народа, Хаанг Хоа Тхам здолеў заваяваць сімпатыі народных мас, якія аказалі яму значную падтрымку. Паўстанне ў Иентхе працягвалася аж да 1913 г. атрад Хаанг Хоа Тхама на працягу некалькіх гадоў трымалі ў страху каланіяльныя ўлады правінцый Бакзианг, Лангшон, Бакнинь і Тхайнгуен, а ўсе карныя экспедыцыі ў гэтых раёнах не прыносілі французам поспеху. У выніку, у 1894 г. каланізатары былі вымушаныя заключыць з кіраўніком паўстання дагавор, па якім Хаанг Хоа Тхаму падаваліся ў самастойнае кіраванне 4 воласці ў правінцыі Бакзианг. Да таго часу амаль усе ачагі народнага супраціву былі ўжо падушаныя, таму нядзіўна, што акупанты дазволілі Хоа Тхаму засяродзіць у сваіх руках Бакзианг - мясцовая войска апынулася адрэзана ад астатніх раёнах. У 1910 г. пасля шэрагу масіраваных карных аперацый (у якіх удзельнічалі ў агульнай складанасці 15000 салдат) французам атрымалася выбіць паўстанцаў з іх апорнай базы. Хаанг Хоа Тхам, які страціў амаль усю армію, быў забіты ў 1913 г.
Такім чынам, з падзеннем руху ў Иентхе завяршыўся этап адаптацыі французскага каланіялізму на вьетских землях. Да 1918 французскіх рэжым быў канчаткова стабілізаваць, хоць час ад часу ветнамцы спрабавалі арганізаваць ўзброены супраціў, выліваецца ў буйныя, па большай частцы сялянскія паўстання (паўстанне ў г. Футхо, 1915 г., паўстанне ў прав. Тхайнгуен, 1917 г). Аднак усё паўстання жорстка падаўляліся французскімі акупантамі. У той жа час, французы пры дапамозе частковых саступак спрабавала задобрыць мясцовую эліту: напрыклад, абяцаннямі правесці шырокія дэмакратычныя пераўтварэнні пасля заканчэння I Сусветнай вайны. З паразай руху кан-Выонг і прыгнечаннем другой хвалі народнай барацьбы фактычна завяршылася эпоха супраціву захопнікам, які ўзначальвае феадаламі-нацыяналістамі. Ветнам ператварыўся ў сыравінны прыдатак Францыі і на некаторы час пакінуў спробы вярнуць сабе незалежнасць. Абуджэнне нацыянальнай самасвядомасці ў перадавых, патрыятычна настроеных колаў ветнамскага грамадства было звязана з падзеямі, што мелі месца на Далёкім Усходзе і Усходняй Азіі, а менавіта з руска-японскай вайной і синьхайской рэвалюцыяй у Кітаі. У гэты перыяд, званы таксама перыядам абуджэння Азіі, у Ветнаме разгарнулася прапаганда буржуазнага развіцця. Аднак сярод патрыётаў не было адзінства: адна іх частка настойвала на звяржэнні манархіі і ўстанаўленні дэмакратычнага ладу, а іншая - на першачарговым выгнанні іншаземных захопнікаў. Вялікі ўплыў на далейшы ход падзей у Ветнаме аказала Вялікая Кастрычніцкая рэвалюцыя, бо менавіта яна падказала 1. Ветнамскаму прапагандысту яе ідэй - Хо Шы Міну, - што арганізаваць нацыянальна-вызваленчы рух народных мас, скласці яго новую аснову зможа толькі моцнае сацыяльнае абяднанне, а менавіта - камуністычная партыя. Але гэта, як гаворыцца, ужо зусім іншая гісторыя ...
ЗАКЛЮЧЭННЕ
У бітве ... ламалі мы варожыя дзіды,
бралі ў палон ворагаў.
У мірны час мы збіралі сілы,
каб наша краіна жыла ў стагоддзях
Чан Куанг Кхай, ветнамскі паэт
Ветнам прайшоў велізарны шлях з моманту зараджэння дзяржаўнасці і аж да каланіяльнага закабаленьня. І на працягу многіх стагоддзяў, пачынаючы з часоў адукацыі саюза Ванланг і да эпохі Тэйшонов, ветнамскі народ нястомна дэманстраваў цуды стойкасці. Хоць на першы погляд гэта далёка не так відавочна. Ветнамцы - невысокія, у большасці сваім шчуплы людзі, па вонкавым выглядзе якіх цяжка здагадацца, на якія праявы мужнасці яны здольныя, тым не менш, упарта адстойвалі сваё права на самастойнасць, няўхільна адбіваючы напады больш магутных супернікаў, няхай гэта будзе Кітай, Сіям або Тьямпа. Але драма, якая разгулялася на ветнамскай зямлі ў канцы XVIII ст., Насіла куды больш складаны характар і была багатая наступствамі, нашмат небяспечней, чым выпрабаванні папярэдніх стагоддзяў. Бо раней пагроза зыходзіла звонку. Зараз жа яе крыніца паўстаў ўнутры краіны, адначасова ўзрасла і ўнутраная угроза1. З-за няздольнасці ветнамскай кіруючай эліты належным чынам супрацьстаяць планамернага пранікненню ў краіну еўрапейскіх каланізатараў і знясілення ўнутраных рэсурсаў дзяржавы з прычыны рушылі адна за іншы двух знешніх агрэсіяў, краіна Поўдня зноў апынулася пад уладай інтэрвентаў, чые парадкі і звычаі былі яшчэ больш чужыя ўецца, чым кітайскія ці тямские. У першым замкнёную прастору рэгіёну пракраўся зусім новы фактар, які і стаў вызначаць становішча рэчаў у наступныя дзесяцігоддзі.
Такім чынам, у XX стагоддзе Ветнам ўступіў, быўшы заваяваных, адсталым дзяржавай, сыравінным прыдаткам капіталістычнай Францыі. Аднак нельга не адзначыць, што ўе ўступілі ў новае стагоддзе, яшчэ і несучы за плячыма велізарны гістарычны вопыт. Ветнамскі народ нямала перажыў за сваю больш чым 22-векавую гісторыю, але змог з годнасцю вытрымаць усе выпрабаванні. Вет традыцыйна верылі ў сваю незвычайнасць, у тое, што неба хацела выпрабаваць іх волю, а таму - ўсклаў на іх а?/p>