Усходні паход Аляксандра Македонскага. Дзяржава Аляксандра
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
Курсавая праца на тэму:
Усходні паход Аляксандра Македонскага. Дзяржава Аляксандра
Змест
1. УСТУП
. АСНОЎНАЯ ЧАСТКА
2.1 Ваенна-палітычная падрыхтоўка да паходу
2.2 Заваёва Малой Азіі, Сірыі і Егіпта
2.3 Гавгамелах. Захоп Вавілона і Суз. Спаленьне Персеполя
2.4 Змены ў палітыцы Аляксандра і супярэчнасці ў яго войска
2.5 Барацьба народаў Сярэдняй Азіі супраць македонскай заваёвы
2.6 Індыйскі паход і вяртанне ў Вавілон
ЗАКЛЮЧЭННЕ
СПІС ЛІТАРАТУРЫ
1. УСТУП
Аляксандр Македонскай уяўляецца чалавекам, які з найбольшай паўнатой ўвасобіў у сабе грэцкі ідэал "добрага і цудоўнага" - мужнага воіна, авалодалі вяршынямі чалавечай думкі. Непераможны палкаводзец, мудры дзяржаўны дзеяч, які марыў аб зліцці ўсіх народаў у адзіную сямю, Аляксандр выступае ў ролі свайго роду культурнага героя.
Іншая справа, што магчымасці Аляксандра выяўляліся ў выродлівых формах заваявальныя паходы, што, сцвярджаючы сваю ўладу, ён бязлітасна распраўляўся з усімі магчымымі супернікамі, рэальнымі або ўяўнымі, а усталяванае ім "роўнасць" і "братэрства" народаў было ў рэчаіснасці роўнасцю прыгнечаных і зборшчыкі падданых , высока над якімі узьнёсься вярхоўны ўладар - зямны бог і сын бога. Гэтая бок дзейнасці Аляксандра таксама не магла выслізнуць ад увагі сучаснікаў і нашчадкаў.
Аляксандр Македонскай прыцягвае да сябе ўвагу ўжо многіх пакаленняў гісторыкаў старажытнасці. У кнігах і артыкулах пра яго можна знайсці і цвёрда ўстояныя канцэпцыі, асвечаныя імёнамі буйных антиковедов. Шмат было і спрэчак па агульных і прыватным праблемах, і далёка не заўсёды з-за беднасці і няяснасьці крыніц ўдавалася прыйсці да надзейным, цвёрда абгрунтаваным высноў. Па-рознаму ставяцца даследчыкі і да самога Аляксандру: большасці ўласцівыя захоплена-апалагетычныя меркаванні, але не рэдкасць і адмоўнае стаўленне. На ацэнку асобы і дзеянняў Аляксандра аказваюць свой уплыў і далёкія ад навукі нацыяналістычныя меркаванні, і спробы супрацьпаставіць матэрыялістычным разумення гістарычнага працэсу погляды Г. вырабляць і яго паслядоўнікаў на ролю "герояў" ў жыцці чалавецтва, а ў шэрагу выпадкаў і манархічныя погляды гісторыкаў.
2. АСНОЎНАЯ ЧАСТКА
.1 Ваенна-палітычная падрыхтоўка да паходу
Усходні паход Аляксандра быў абумоўлены тымі працэсамі, якія адбываліся як на Балканскім паўвостраве, у Грэцыі і Македоніі, так і ў Персідскім дзяржаве.Дзяржава Ахеменідаў ў IV ст. да н.э. хілілася да заняпаду. Засмучэнне дзяржаўнай сістэмы выразна выявілася ў 60-я гады IV ст. да н.э., калі Ахеменідаў страцілі значныя тэрыторыі. Ад іх адпалі амаль усе заходнія сатрапы ("вялікае паўстанне сатрапаў"), шэраг гарадоў Фінікіі, іх пакінуў егіпецкі фараон Фінікіі, іх пакінуў егіпецкі фараон тах, і інш 20-гадовае праўленне цара Артаксэркса III Оха (358-377 гг. Да н . э.) было запоўнена барацьбой з непакорлівымі сатрапам, плямёнамі і гарадамі. Энергічнаму цару атрымалася здушыць паўстання ў Малой Азіі і Сірыі, вярнуць Егіпет і Кіпр. Незадоўга да паходу Аляксандра, у 336 г. да н.э., на персідскай троне ў выніку палацавых інтрыг апынуўся прадстаўнік бакавой лініі Ахемэнідаў, які прыняў троннае імя Дарый III. Некалькі гадоў яго праўлення - час гібелі дзяржавы Ахеменідаў.
У Грэцыі сацыяльна-палітычны крызіс, якім адзначаны IV ст. да н.э., заахвоціў тэарэтыкаў і палітыкаў да пошукаў выхаду з яго. Усё большую папулярнасць атрымлівае ідэя паходу на Усход. Асабліва актыўным прапагандыстам яе выступае вядомы аратар і публіцыст Исократ, які, бачачы галоўнае бедства Элады ў міжусобных войнах полісаў і сталых рознагалоссі паміж грамадзянамі, знаходзіць выйсце з якое стварылася становішча ў абяднанні ўсіх грэкаў у агульным паходзе супраць Персіі. Першапачаткова Исократ марыў, каб паход ўзначалілі яго родныя Афіны, але з часам быў вымушаны звярнуць свой позірк на македонскай цара Філіпа як адзіна рэальную сілу.
Абяднаўшы Грэцыю ў рамках карынфскага саюза, Філіп прыступіў да падрыхтоўкі да паходу. Аднак у разгар ваенных падрыхтовак ў 336 г да н.э. Філіп быў забіты на вясельным балі сваёй дачкі.
Македонскай трон успадкаваў сын Піліпа 20-гадовы Аляксандр. У характары Аляксандра своеасабліва спалучаліся рысы, якімі шмат у чым ён быў абавязаны свайму выхаванню. Ён засвоіў погляды і маральныя нормы таго асяроддзя, у якой рос, г.зн. македонскай шляхты быў жорсткі і славалюбівы. Але македонскай двор не цураецца грэцкай культуры, а на працягу трох гадоў выхаваннем Аляксандра займаўся вялікі Арыстоцель, які вучыў яго філасофіі, медыцыне і іншым навуках і прышчапіў любоў да грэцкай літаратуры. Асабліва захапляла Аляксандра "Іліяда", якая, як ён лічыць, "ўзбуджае да воінскай доблесці", і яе герой Ахіл стаў яго кумірам. Рукапіс "Іліяды" суправаджала Аляксандра ў яго паходах, і разам з кінжалам ён трымаў яе пад падушкай. Філіп рана стаў прылучаць здольнага сына да дзяржаўных справах: адправіўшыся ў паход супраць Візантыі, ён пакінуў 16-гадовага Аляксандра кіраваць дзяржавай, а ў бітве пры Херонее юнак камандаваў конніцай. Аляксандр быў разумны і энергічны, з ранніх гадоў імкнуўся да гонару, быў адважны да неразважлівасці і разам з тым мае халодную кроў і расчетлив.
Прыняўшы царскую ўладу, Аляксандр жорстка расправіўся з забойцамі бацькі і магчымымі прэтэндэнтамі на пасад. Яго становішча аказалася вельмі складаным: з поў