Усходні паход Аляксандра Македонскага. Дзяржава Аляксандра
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
?еполь. У Сузах і Персеполе у ??рукі Аляксандра патрапілі скарбы Ахемэнідаў, гэтак велізарныя, што, па словах Плутарха, для іх перавозкі спатрэбілася 10 тыс. падвод (у кожную запрагалі па пары мулаў) і 5 тыс. клуначных вярблюдаў.
Персеполь, сталіцу персідскага царства, Аляксандр абвясціў самым варожым з азіяцкіх гарадоў і аддаў на разрабаваньне сваім воінам. Крыніцы аднадушна ў апісанні страшнага разгрому, якому падвергся гэты найбагацейшы горад. Як распавядае Диодор, Македонцы, урываючыся ў хаты, забівалі ўсіх мужчын і раскрадалі маёмасць, якога аказалася вельмі шмат: золата, срэбра, раскошных вопраткі. Цэлы дзень займаючыся рабаваннем, яны не змаглі здаволіць сваю смагу ўзбагачэння і, імкнучыся да большага, уступалі ў бойку адзін з адным, а некаторыя адсякалі руку тым, хто хапаўся за рэч, былую прадметам спрэчкі; жанчын жа і дзяцей валаклі сілай, адводзячы ў рабства . Перад адездам з Персеполя Аляксандр спаліў знакаміты палац персідскіх цароў, што пацвярджаецца археалагічнымі раскопкамі. У святле новай палітыцы збліжэння з персамі гэты акт вандалізму выклікае здзіўленне. Тлумачэнне матываў, якімі кіраваўся Аляксандр, выклікала спрэчкі сярод вучоных.
Параза пад Гангамелами і захоп трох сталіц Персіі ня азначалі яшчэ гібелі ўлады Дарыя III, у руках якога заставалася ўся ўсходняя, ??вялізная частка яго дзяржавы.З Персеполя Аляксандр накіраваўся ў Мидию, дзе Дарый збіраў новыя сілы.Заняўшы сталіцу сатрапы Мідыі Экбатаны, з якіх Дарый збег пры яго набліжэнні, Аляксандр кінуўся пераследваць персідскага цара. Старажытныя аўтары падрабязна распавядаюць пра апошнія дні жыцця Дарыя, яго ўцёкі ў цяжкадаступныя маланаселеныя раёны і арышце вяльможамі на чале з сатрапам Бактрии Бэс, аб цяжкім праследаванні уцекачоў Аляксандрам. Нарэшце, калі Аляксандр ўжо зусім нагнаў пераследуюцца, яны забілі Дарыя. Аляксандр з падкрэсленым павагай паставіўся да цела мёртвага цара, даўшы яму гонару, і адправіўшы ў Персеполь для пахавання ў царскай магільным склепе. Тым самым ён хацеў падкрэсліць законнасць сваёй улады.
Смерць апошняга цара з роду Ахемэнідаў як бы сімвалізавала канчатак той вайны, якую македонскай цар вёў у якасці стратэга-автократора абяднаных сіл карынфскага саюза. Аляксандр афіцыйна распускае ўсе кантынгенты грэцкіх гарадоў, адправіўшы іх па хатах, але жадаючых працягнуць паход ўжо ў якасці наймітаў і "тых, хто на свой страх пажадаў ... і далей заставацца ў яго на службе" аказалася нямала.
Такім чынам, да лета 330 г. да н.э. Аляксандр заваяваў найбольш багатыя вобласці Персідскага дзяржавы, авалодаў яго асноўнымі палітычным і культурнымі цэнтрамі, захапіў каласальныя скарбы. Але намеры заваёўніка былі скіраваныя далей на Ўсход, да самых межаў дзяржавы Ахеменідаў, законным спадчыннікам якіх ён цяпер лічыў сябе. Так македонская армія апынулася на парозе нязведанага свету, аб якім у грэкаў былі вельмі смутныя ўяўленні.Працягваючы паход, менш чым за год Аляксандр заваяваў велізарныя прасторы - Гирканию, Парфен, Арыю, Дрангиану і Арахозию.
.4 Змены ў палітыцы Аляксандра і супярэчнасці ў яго войска
Да часу заваёў ўсходніх сатрапы ставіцца 1. Адкрытае праява незадаволенасьці ў асяроддзі каманднага складу арміі. З ваеннымі поспехамі і пашырэннем заваявальнай руху непасрэдна звязана так званая ориенталистская палітыка Аляксандра, яго збліжэнне з мясцовай шляхтай, у якой ён разлічваў знайсці апору на заваяваных землях. Перамена адбываецца і ў ладзе жыцця Аляксандра: ён стаў насіць персідскую вопратку, завёў жезлоносцев і паставіў на гэтую пасаду ураджэнцаў Азіі, наблізіў да сябе найслынных персаў, у тым ліку брата Дарыя. Так Аляксандр і чыста вонкава хацеў надаць сваёй улады больш дэспатычныя характар. Новая палітыка абвастрыла супярэчнасці ў арміі. Апазіцыя выйшла з асяроддзя старой македонскай шляхты, асабліва шляхты раўнінных раёнаў (Ніжняя Македонія), нядаўніх самастойных уладароў, якія з варожасцю глядзелі на трансфармацыю ўлады свайго цара, ператвараецца ў ўсходняга дэспата,
бачачы ў гэтым парушэнне старых македонскіх традыцый. У барацьбе з імі Аляксандр перш за ўсё абапіраўся на выхадцаў з горнай (Верхняй) Македоніі, не карысталіся уплывам пры двары і сваім узвышэннем і дабрабытам абавязаных цалкам міласьці Аляксандра. Старая ведаць была настроена рэзка адмоўна да працягу вайны, разумеючы, што па меры росту новай дзяржавы Аляксандра узрастае і яго ўладу, тады як значэнне Македоніі ўнутры гэтай дзяржавы падае.Наадварот, новая ведаць гатова была ісці за Аляксандрам, спадзеючыся на выгады ад здабычы і эксплуатацыі захопленых зямель. У барацьбе з апазіцыяй Аляксандр яшчэ мог разлічваць на падтрымку асноўнай часткі войскі, якія складаюцца з македонскіх супольнікаў. Хоць ваяры ўжо стаміліся ад доўгіх і цяжкіх паходаў і часам сярод іх вялі размовы пра тое, што пара вяртацца дадому, у барацьбе са шляхтай яны былі пакуль гатовыя падтрымаць Аляксандра. Калі быў раскрыты змова Філотэ, палкаводца і аднаго з бліжэйшых паплечнікаў Аляксандра, цар па старым македонскаму звычаю перадаў Філотэ і яго аднадумцаў на суд арміі, якая прызнала іх вінаватымі і здрадзіла смерці. У сувязі з гэтым змовай быў забіты і бацька Філотэ Парменион - стары і дасведчаны палкаводзец, які ў бітвах пры Иссе і Гангамелах камандаваў левым флангам войскі.
Услед за змовай Філотэ рушылі ўслед і іншыя канфлікты. У 328 г. да н.э., калі Аляксандр быў ужо ў Мараканде (суч. Самарканд), на балі ён забіў Кліта, аднаго з самых адданых палкаводцаў, які выратаваў яму ?/p>