Усходні паход Аляксандра Македонскага. Дзяржава Аляксандра
Курсовой проект - История
Другие курсовые по предмету История
¶ыццё ў бітве пры Граніка. Гнеў Аляксандра выклікалі абвінавачванні Кліта, бэсціць цара за тое, што той атачыў сябе варварамі і рабамі, што падалі ніцма перад яго персідскімі вопраткай, тады як Македонцы даводзіцца прасіць персаў пусціць іх да цара. У тым жа годзе быў раскрыты так званы "змова пажаў" - маладых людзей з шляхетных македонскіх семяў, якія складалі асабістую ахову Аляксандра. Яны меркавалі забіць яго ў ложку. Як і ў выпадку з Філотэ, Аляксандр перадаў справу на суд войскі, прысудзіў ўсіх да смяротнага пакарання. Тады ж быў пакараны і Каллисфен - пляменнік Арыстоцеля і афіцыйны гістарыёграфа паходу. Ён выказваў настрою грэкаў - удзельніц паходу, незадаволеных збліжэннем Аляксандра з персідскай шляхтай.
2.5 Барацьба народаў Сярэдняй Азіі супраць македонскай заваёвы
Уступленне македонскай арміі на тэрыторыю ўсходніх сатрапы рэзка змяніла сам характар вайны. Калі раней насельніцтва захопліваем тэрыторый, за рэдкім выключэннем, абыякава глядзела на змену аднаго спадара іншым, то цяпер пачалася сапраўдная вайна супраць заваёўнікаў. У гэтай барацьбе можна вылучыць тры этапы. На першым барацьбу ўзначаліў былы сатрап Бактрии Бэс, які абвясціў сябе персідскім царом, прыняўшы імя Артаксэркса IV. Да яго сцякаліся ўсе, хто хацеў супраціўляцца Аляксандру. Прыкладна на працягу паўгода Аляксандру прыйшлося затрымацца ў Арыі, дзе на барацьбу падняўся які ўступіў у саюз з Бэс сатрап Сатибарзан. Хваляванні ахапілі Арахозию і Дрангиану, але не ўзгодненасць дзеянняў сатрапаў дапамагла Аляксандру справіцца з імі, і ўвесну 329 г. да н.э., ён праз горы прайшоў з Арахозии ў даліну сучаснага Кабула, а адтуль, пераадолеўшы перавалы Гиндукуша, уварваўся ў Бактрию. Бэс не мог арганізаваць гэтага супраціву, мабыць, не карыстаючыся даверам мясцовага насельніцтва, і войска Аляксандра пераправіліся праз Окс (суч. Амударя) і ўступілі ў Согдиану. Гэты этап барацьбы завяршыўся выдачай Бэс Аляксандру, які перадаў яго сваякам Дарыя на расправу.
На наступным этапе барацьба прыняла найбольшы размах, у яе ўключаюцца шырокія народныя масы, мужна і ўпарта змагаліся за сваю свабоду і незалежнасць. Барацьбу ўзначаліў адзін з согдийских правадыроў Спитамен - таленавіты палкаводзец, які, выкарыстоўваючы метады партызанскай вайны, неаднаразова завабліваў ў пустыню атрады македанян, вынішчаючы іх і знікаючы ад асноўных частак.
Захапіўшы сталіцу Согдіана Мараканду, Аляксандр рушыў да ракі Яксарта (суч. Сырьдарья), заснаваў Александрыю Крайнюю (у раёне совр. Ходжент) і, пераправіўшыся праз раку, разбіў заяксартских качэўнікаў. Між тым Спитамену атрымалася знішчыць атрад, пасланы Аляксандрам на выручку Мараканде, якую аблажылі воіны Спитамена. Даведаўшыся пра гэта, Аляксандр паспяшаўся да Мараканде, але Спитамену ўдалося схавацца ў пустыні. У адказ Аляксандр падвергнуў поўнага спусташэння даліну Зеравшана. Па сведчанні Курц Руфа, ён "загадаў паліць вёскі і забіць усіх дарослых", згодна з Диодору, ён зьнішчыў тут 120 тыс. чалавек, а астатніх звярнуў у рабства. Але супраціў не было зламана, і на працягу ўсяго 328 г. да н.э. Аляксандр быў вымушаны весці барацьбу ў Согдиане.Ён пабудаваў шэраг апорных ваенна-адміністрацыйных пунктаў (Аляксандра) і сваімі шматлікімі атрадамі літаральна прачэсваў ўсю тэрыторыю. Спитамен, які сышоў за Окс (у сучасную Туркменію) да массагетам, неаднаразова здзяйсняў адтуль набегі на Согдиану, але ў рэшце рэшт быў разбіты і бег да массагетам, якія забілі яго.
З гібеллю Спитамена барацьба не спынілася, але на апошнім этапе яна працягвалася ў асобных горных раёнах. Паступова бактрийская і согдийская ведаць пераходзіць на бок Аляксандра. Знешняе выраз гэта прымірэнне знайшло ў жаніцьбе Аляксандра з дачкой аднаго з былых кіраўнікоў супраціву Раксану. У войска Аляксандра ўключаецца бактрийская і согдийская конніца. Так скончылася барацьба народаў Сярэдняй Азіі з заваёўнікамі. Яна запатрабавала ад грэка-македонскай арміі такога напружання сіл і прывяла да такіх страт, якіх Аляксандр яшчэ не ведаў.
.6 Індыйскі паход і вяртанне ў Вавілон
Мабыць, у Сярэдняй Азіі ў Аляксандра паўстала думка аб сусветным панаванні, аб дасягненні Зьнешняга Акіяна, дзе, як лічылі грэкі, праходзіла мяжа Зямлі.Накіроўваючыся ў Індыю, Аляксандр ішоў у невядомасць, бо ўяўленні пра Індыі быў у грэкаў тады зусім фантастычнымі. Паход пачаўся вясной 327 г. да н.э., працягваўся больш за два гады і завяршыўся падначаленнем ў той ці іншай форме шырокіх тэрыторый па Инду. Але гэта набыццё дасталася дарагой цаной.
Войска, з якой Аляксандр рушыў у Індыю, была ўжо не тая, якая сем гадоў таму пераправілася ў Азію. Вялікія страты не толькі ў бітвах, але і ў шляху па бязводных пустэльнях і пакрытым снягамі горах, супраціў многіх плямёнаў і народаў, якія змагаліся за сваю незалежнасць, новыя прыродныя ўмовы і новыя супернікі - усё гэта патрабавала папаўненне сіл і змены ў структуры арміі.Македонская фаланга губляе сваё значэнне, і асноўны ударнай сілай становіцца конніца, у войска ўліваюцца свежыя атрады, мясцовыя аселыя і качавыя народы, пераважна лёгкаўзброеных конніца са сваёй зброяй і сваёй тактыкай - атакай лавай, рассыпным ладам, з наступным перасьледам суперніка.
Індыя да часу паходу ў палітычным дачыненні да уяўляла вельмі пярэстую карціну: шматлікія плямёны (некаторыя з іх знаходзіліся яшчэ на стадыі першабытна-абшчыннага ладу) суседнічалі з разрозненымі царствамі. За рэдкім выключэннем, яны аказвалі лютае супраціў заваёўнікам. Па словах Плут