Тэатральнае мастацтва СЮ СССР у гады НЭПа
Информация - История
Другие материалы по предмету История
йнiчанне стварэнню вопытных формаСЮ рэвалюцыйнага мастацтва; выкарыстанне СЮсiх вiдаСЮ мастацтва для прапаганды iдэй камунiзму i iх пранiкнення СЮ масу работнiкаСЮ мастацтва; абектыСЮнае стаСЮленне да СЮсiх мастацкiм плыням; дэмакратызацыя СЮсiх мастацкiх устаноСЮ i шырокая iх даступнаiь масам.
Нягледзячы на моцны адмiнiстрацыйны зацiск, 20-я гады СЮсё ж адзначылiся творчым пошукам дзеячаСЮ культуры. На новыя вышынi выходзiць айчынны кiнематограф. На працягу многiх дзесяцiгоддзяСЮ сусветнай кiнакрытыкаСЮ лепшым фiльмам лiчыСЮся шэдэСЮр савецкай кiнематаграфii - "Браняносец" Пацёмкiн "" (рэжысёр - С. Эйзенштэйн), якi выйшаСЮ на экраны СЮ 1925 годзе. Вялiзнай папулярнаiю карысталiся фiльмы А. Довженко ("Арсенал" i "Зямля") i B. ПудаСЮкiна ("Мацi" i "Канец Санкт-Пецярбурга").
У воблаii сiмфанiчнай музыкi важка прагучалi выдатныя шэдэСЮры: Шостая сiмфонiя Н. Мясковского i Першая сiмфонiя Д. Шастаковiча. Шырокую вядомаiь заваяваСЮ балет Р. Глиера. ЗяСЮляюцца першыя савецкiя оперы i аперэты РЖ. ДунаеСЮскага, М. Стрэльнiкава i iнш Развiваецца новае тэатральнае мастацтва, заснаванае на максiмальна цеснай сувязi памiж iэнай i гледачом. Ствараюцца новыя тэатры: Тэатр Рэвалюцыi (цяпер Тэатр iм. МаякоСЮскага), тэатр iм. МГСПС (цяпер Тэатр iм. Моссовета), тэатр Вахтангова.
УпэСЮнена iшло наперад архiтэктурнае мастацтва. У 1925 годзе была створана першая тыпавая секцыя жылога дома, якая паклала пачатак масавага шматпавярховым жыллёваму будаСЮнiцтву СЮ Маскве. Пачынаецца шырокамаштабная забудова шматлiкiх раёнаСЮ у буйных савецкiх гарадах. Выбiтнымi творамi архiтэктуры таго перыяду зяСЮляюцца МаСЮзалей В. Ленiна, створаны архiтэктарам А. Шчусева (дырэктар ТраццякоСЮскай галерэi з 1926 па 1929), шматлiкiя станцыi маскоСЮскага метрапалiтэна, павiльёны Усесаюзнай сельскагаспадарчай выставы.
Вынiкам рэвалюцыйных падзей 1917-1920 гг. стала падзел рускай культуры, фармiраванне трох яе патокаСЮ. Першы, кiраваны iдэалагiчнымi апаратамi партыi, "афiцыйны". Другi - "несацыялiстычную" мастацкая культура, якая iснавала ва СЮмовах савецкай легальнаii. Трэцi - культура рускага замежжа. У першым выпадку абавязковым патрабаваннем да твора было спалучэнне сацыялiстычнай скiраванаii з пераканаСЮчаiю мастацкай формы, пры гэтым прыярытэт аддаваСЮся светапогляднай, iдэалагiчнай складнiкам. У другiм лiтаратары i мастакi развiвалi ранейшыя, часта дарэвалюцыйныя традыцыi, але iх творы не неслi СЮ сабе зарада "сацыялiстычнага выхавання". Улада iх трывала, аднак стварала перашкоды распаСЮсюджванню iх работ. Гэтыя людзi станавiлiся абектамi iдэалагiчных i iншых рэпрэсiй. Трэцi паток рускай культуры, развiваСЮся па-за залежнаii ад камунiстычнага дыктату, але iзалявана ад Радзiмы i таму не аказваСЮ прыкметнага СЮплыву на яе духоСЮнае жыццё. Узяднанне гэтых трох патокаСЮ пачалося толькi СЮ канцы XX ст.
Заключэнне
Пафас i маштабы эпохi сацыяльных пераСЮтварэнняСЮ у Расii самым непасрэдным чынам выявiСЮся i сферы культуры. Зявы, якiя адбывалiся СЮ ёй насiлi вельмi шматгранны i неадназначны характар. З моманту свайго СЮзнiкнення, у асаблiваii пасля зяСЮлення пiсьменства, адзiная нацыянальная культура распластоСЮваецца на розныя пласты. Маючы агульныя каранi i многiя агульныя рысы, гэтыя пласты па меры развiцця могуць ужо амаль нiякiм чынам не датыкацца памiж сабой.
Па сутнаii, уся драматургiя развiцця тэатральнага справы СЮ Расеi будавалася на канфлiкце цэнтрабежных i цэнтраiмклiвых тэндэнцый. Аблiчча расiйскага тэатра залежаСЮ, перш за СЮсё, ад таго, хто з удзельнiкаСЮ тэатральнага працэсу (дзяржава, прыватныя асобы, грамадскiя арганiзацыi, самi творцы) бралi на сябе адказнаiь i рызыкi прадзюсара.
Адказнаiь прадзюсара складаецца, з аднаго боку, з абавязацельстваСЮ перад творцамi (у дадзеным выпадку - акцёрамi, рэжысёрамi, драматургамi), якiя рэалiзуюць праект, а з другога - з абавязацельстваСЮ перад спажыСЮцамi гэтага праекта (у нашым выпадку - гледачамi). Адным прадзюсер абавязаны забяспечыць магчымаiь творчаii, iншым - даць мастацкi прадукт, якi адпавядае iх чаканням.
Рэвалюцыя паказала поСЮны крызiс i крах сацыяльнай сiстэмы Расii. Усе тэатры - iмператарскiя i прыватныя - былi абвешчаныя дзяржаСЮнай уласнаiю новай улады.
У дарэвалюцыйным тэатры прадзюсарамi маглi выступаць i чыноСЮнiкi, i прыватныя асобы. Пасля рэвалюцыi сiтуацыя радыкальна змянiлася. У тэатр прыйшоСЮ новы, "першабытны СЮ дачыненнi да мастацтва" (К. СтанiслаСЮскi) глядач.
У гады ваеннага камунiзму мастацкая жыццё факусуецца на тэатральным мастацтве. Колькаiь тэатраСЮ у гэтыя гады раiе лавiнападобна. У тым жа 1920-м часопiс "Веснiк тэатра" пiсаСЮ: "РЖ не толькi кожны горад, але, здаецца, што СЮжо i кожны квартал, кожны завод, фабрыка, шпiталь, працоСЮны i чырвонаармейскi клуб, сяло, а то i вёска маюць свой тэатр ".
Выжываць культуры СЮ гады сацыяльных пераменаСЮ заСЮсёды цяжка. Разруха сацыяльная i эканамiчная прыводзiла да таго, што людзям было проста не да тэатраСЮ. Тым не менш тэатр шукаСЮ шляху выжывання СЮ новых умовах. Дапамаглi гады НЭПа. Рускае мастацтва стала патроху адраджацца - але СЮ новых умовах.
ЗяСЮлялiся новыя тэатры з новай iэнiчнай эстэтыкай, у той жа час працягвалi працу былыя прыватныя нацыяналiзаваныя МХТ, Камерны тэатр, Опера Зiмiна, былыя iмператарскiя i таксама нацыяналiзаваныя Вялiкi i Малы тэатры.
Час Нэпа падоСЮжылася нядоСЮга, вельмi хутка скончылiся трагiчна i змянiСЮшыся страшнымi сталiнскiмi гадамi, аднак нэповский след у маста