Развiццё еСЮрапейскай iнтэграцыi
Информация - Юриспруденция, право, государство
Другие материалы по предмету Юриспруденция, право, государство
Рэферат
Развiццё еСЮрапейскай iнтэграцыi
Ерапейскi кантынент на працягу стагоддзя бы арэнай бясконцых войн памiж рознымi дзяржавамi цi каалiцыямi дзяржа. У рэшце рэшт многiя палiтыкi, iнтэлектуалы сталi сё больш праяляць схiльнаiь да кардынальных перамен у заемаадносiнах памiж дзяржавамi, якiя б выключылi цi звялi да мiнiмуму магчымаiь новых войн. Галоная iдэя гэтых перамен заключалася у абяднаннi ерапейскiх краiн, зыходзячы з iх агульнай культурнай спадчыны. Ужо пасля першай сусветнай вайны даволi шырока разгарнуся так званы панерапейскi грамадскi рух, якi ставi мэтай адзiнства ерапейца. Гэтая iдэя набыла i дзяржанае гучанне. У вераснi 1929г., выступаючы на Асамблеi Лiгi Нацый мiнiстр замежных спра Францыi А.Брыян прапанава iдэю пан-Еропы, г. зн. устаналенне федэральных сувязя памiж ерапейскiмi краiнамi у мэтах вырашэння праблем эканамiчнага супрацонiцтва. Больш таго, А.Брыян афiцыйна звярнуся да 27 ерапейскiх краiн з прапановай стварэння ерапейскага федэральнага саюза. Аднак французскi праект не бы падтрыманы Англiяй i Германiяй i застася нерэалiзаваным. Час для ерапейскага адзiнства перыяд памiж двумя сусветнымi войнамi яшчэ не паспе.
Другая сусветная вайна, яе вынiкi i наступствы зрабiлi iдэю абяднання Еропы яшчэ больш актуальнай. Ужо вераснi 1945г., выступаючы Цюрыху Уiнстон Чэрчыль заклiка да стварэння Злучаных Штата Еропы, i ен бы не адзiн у гэтым iмкненнi сярод знакамiтых палiтыка таго часу.
Iмкненне да iнтэграцыi пасля другой сусветнай вайны тлумачылася жаданнем вырашыць дзве важнейшыя для Еропы праблемы. Першая была звязана з Германiяй. Як вядома, Германiя з часо Бiсмарка i да Гiтлера неаднаразова пагражсваiм суседзям i вяла супраць iх войны. Як мацнейшая дзяржава, размешчаная цэнтры Еропы, яна была i заставалася пагрозай, асаблiва для малых краiн. Фармiраванне сiстэмы цi арганiзацыi ерапейскiх дзяржа, заснованнай на iх супрацонiцтве, магла бы садзейнiчаць эканамiчнаму i палiтычнаму развiццю Германii не на базе агрэсiСЮнаii, а ва СЮмовах узаемаразумення i агульных намаганняСЮ для развiцця сацыяльна-эканамiчнага i палiтычнага прагрэсу. Нават Францыя, якая традыцыйна iмкнулася да раздзела Германii, да яе абмежавання ваенна-палiтычных i эканамiчных адносiнах, у 1945г. у адрозненне ад 1919г., iмкнулася садзейнiчаць адналенню Германii межах ерапейскай супольнаii.
З другога боку, прыхiльнiкi iдэi ерапейскай Iнтэграцыi лiчылi, што абяднанне Еропы будзе садзейнiчаць адналенню эканомiкi сiх краiн, яе дынамiчнаму i стабiльнаму развiццю, зробiць ерапейца больш багатымi, а ерапейскiя краiны больш уплывовымi свеце.
Зразумела, што не се ерапейскiя краiны з аднолькавым энтузiазмам аднеслiся да iдэi ерапейскай iнтэграцыi. Яе актына падтрымалi невялiкiя краiны-суседзi Германii. Гэта першую чаргу Бельгiя i Нiдэрланды. Цвердым прыхiльнiкам абяднання Еропы была Францыя, якая заховала надзеi на лiдыруючую роль на кантыненце.
Зусiм iншыя погляды на праблему абяднання Еропы мела Вялiкабрытанiя, асаблiва у 40-50-я гады. Не будучы кантынентальнай дзяржавай, яна заседы iмкнулася сваей ерапейскай палiтыцы выкарыстоваць супярэчнаii ерапейскiх дзяржа, адыгрываючы ролю арбiтра. Планы федэралiзацыi Еропы выклiкалi Лондане пэную занепакоеннаiь. Галоным вектарам знешняй палiтыкi Англii пасля вайны быСЮ саюз са Злучанымi Штатамi Амерыкi. Многiя англiйскiя палiтыкi лiчылi, што гэты саюз можна будзе пры неабходнаii супрацьпаставiць абяднанай Еропе.
Разам з тым трэба мець на вазе, што Вялiкабрытанiя не адмалялася ад супрацонiцтва з ерапейскiмi краiнамi. У вядомай тэорыi У.Чэрчылля аб трох сферах брытанскай знешняй палiтыкi прысутнiча i ерапейскi напрамак, хаця ен i займа трэццяе меiа пасля амерыканскага i iмперскага. Справа была тым, што гэта супрацонiцтва не павiнна было нi якiм разе абмяжоваць брытанскi суверэнiтэт на карыiь агульнаерапейскiх iнтэрэса. Такiм чынам Брытанiя была яшчэ не гатова да дзелу планах федэралiзацыi Еропы.
Першым крокам на шляху ваенна-палiтычнай кансалiдацыi заходнеерапейскiх дзяржа было падпiсанне сакавiку 1948г.. Бруссельскага дагавора, у вынiку чаго фактычна стварыся так званы Заходнi саюз. Дагавор падпiсалi Англiя, Францыя, Бельгiя, Нiдэрланды i Люксембург. Галоным у дагаворы бы абавязак гэтых краiн аб сумесных дзеяннях у выпадку знiкнення вайны Еропе i СЮцягвання яе адной з краiн, падпiсашых дагавор.
Крыху пазней, у маi 1949, па iнiцыятыве грамадскаii i многiх ерапейскiх палiтыка бы створаны Савет Еропы (СЕ). У яго склад увайшлi пяць дзяржа, падпiсашых Бруссельскi дагавор, а таксама Данiя, Iталiя, Iрландыя, Нарвегiя i Швецыя. Пазней далучылiся таксама Астрыя, Грэцыя, Iсландыя, Турцыя, ФРГ. У рэшце рэшт у склад Савета Еропы вайшлi практычна се ерапейскiя краiны тым лiку i краiны Цэнтральнай i Усходняй Еропы пасля краху там камунiстычных рэжыма. Галоная мова членства Савеце ЕСЮропы забяспечанне краiне верхавенства права i выкананне асноных право чалавека. Гэта прынцыпе i зяляецца сэнсам дзейнаii СЕ. У Статуце галоная мэта дзейнаii СЕ вызначана, як дасягненне большага адзiнства памiж яго членамi для абароны